Γιάννης Μουζάλας: Στάβλοι

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτός είναι πια o βιορυθμός του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Πολιτικές Γραμματείες είναι η συριζαϊκή γιόγκα: Τακτικές ασκήσεις για την εκτόνωση της πίεσης που συσσωρεύει το βαθύ κόμμα από την κυβερνητική πολιτική. Πολιτική που τυγχάνει βεβαίως της κοινοβουλευτικής, αλλά όχι και της ψυχικής έγκρισης των παλαιών στελεχών.

Το πεντάωρο τάνυσμα των αριστερών ψυχών τη Δευτέρα δεν ξέφυγε από το τελετουργικό: Παραγκωνισμένοι πρώην υπουργοί που, κατά τη δική τους γλώσσα, αναζητούν τις «ρωγμές» στις «μνημονιακές δεσμεύσεις», επιλέγοντας σχεδόν χωρίς εξαίρεση ως στόχους τους υπουργούς που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την κατηγορία, της αποδιοπομπαίας καμήλας, θα μπορούσε κανείς να εντάξει και τον Γιάννη Μουζάλα.

Θα μπορούσε, αν τα βέλη εναντίον του δεν συγχρονίζονταν με το ασυνήθιστα οξύ «κατηγορώ» του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (στις «Ιστορίες» του ΣΚΑΪ). Ενα δισ. ευρώ, είπε ο Φρανς Τίμερμανς, έχει θέσει η Ε.Ε. στη διάθεση της Ελλάδας για το προσφυγικό. Ομως οι πόροι δεν μεταφράζονται σε πράξεις. Είναι μια κατηγορία που δεν εξέπληξε όποιον είχε ακούσει αρμόδιους Ευρωπαίους αξιωματούχους να περιγράφουν εδώ και καιρό τις ελληνικές επιδόσεις στη διαχείριση του προβλήματος.

Δηλαδή; Ο Τίμερμανς δικαιώνει την Τασία; Οχι ακριβώς. Τα αιτήματα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης θα ισοδυναμούσαν με «σκίσιμο» της συμφωνίας Ευρώπης – Τουρκίας και, βεβαίως, με αθέτηση των δεσμεύσεων που απορρέουν από αυτήν έναντι των εταίρων. Για τους «53+», όμως, το πλαίσιο διαχείρισης του προσφυγικού που έχει διαμορφωθεί από την Ευρώπη είναι ακριβώς αυτό: Ενα υπομνημόνιο που πρέπει να διαρραγεί, ανεξαρτήτως των επιπτώσεων που θα είχε η αντάρτικη κρούση ενός τέτοιου νταουλιού.

Περισσότερο πολιτικός απ’ ό,τι αφήνει να φανεί το ναΐφ ύφος του ακτιβιστή που ορίζει τη δημόσια εικόνα του, ο Μουζάλας έχει ως δικαιολογία το γεγονός ότι βρίσκεται στο επίκεντρο αντίρροπων πιέσεων, μεταξύ των οποίων η συριζαϊκή είναι μάλλον η πιο ασθενής. Οι άλλες είναι η Γερμανία –που, μετεκλογικά, δεν έχει κανένα περιθώριο χαλάρωσης στο προσφυγικό–, η αποχαλινωμένη Τουρκία και βεβαίως τα χαίνοντα εσωτερικά διοικητικά ελλείμματα.

Ο Μουζάλας δραματοποιεί αυτόν τον ήδη δύσκολο ρόλο. Επιστρατεύει εξομολογητικό μελό για να παραιτηθεί κάθε φορά από τις παραιτήσεις του. Και, ταυτόχρονα, επιχειρεί να ξεφορτώσει λίγη από την ευθύνη πότε στους δήμους και πότε στο υπουργείο Οικονομίας, που δεν μεριμνά για την απορρόφηση της κοινοτικής βοήθειας.

Οπως κι αν επιμερίζεται η ευθύνη, ο χειμώνας –όπως είπε και ο Τίμερμανς– έρχεται. Γι’ αυτούς που ξέρουν την κατάσταση στα νησιά, ο χειμώνας έχει πια τόσο πλησιάσει, που είναι μετεωρολογικώς, διοικητικώς και πολιτικώς αδύνατο να τον προλάβουμε. Το δράμα, που το νομίζαμε σταβλισμένο στα camps των νησιών, ετοιμάζεται να γίνει πάλι ορατό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή