Υπάρχει στο φαντασιακό της ελληνικής πολιτικής τάξης μια περιοχή όπου το φολκλόρ διαποτίζει την εξωτερική πολιτική: Η ομογένεια. Η ομογένεια όχι όπως είναι, αλλά όπως τη πλάθει ο μεγαλοϊδεατισμός της μητέρας πατρίδας. Ενα ελληνικό επώνυμο στο οργανόγραμμα μιας εξουσίας –ή έστω μιας καμπάνιας– αρκεί για να στρωθούν κόκκινα χαλιά στην Αθήνα.
Στην περίπτωση του Τζορτζ Παπαντόπουλος, βέβαια, το φολκλόρ βρήκε πανηγυρική δικαίωση. Για τον τριαντάχρονο σύμβουλο της εκστρατείας του Τραμπ στρώθηκαν –εκτός από χαλιά– και λευκά τραπεζομάντιλα. Σερβιριστήκαν ουζάκια. (Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να φανταστεί ότι έγινε και επιτραπέζια αναπαράσταση γεωπολιτικών συσχετισμών με την μέθοδο Αλέφαντου: Οχι με πιόνια και σημαιάκια, αλλά με κεφτεδάκια.)
Ετσι, ο Παπαντόπουλος αποδείχθηκε περισσότερο Παπαδόπουλος. Περισσότερο ελληνοπρεπής στο λανσάρισμα του εαυτού του και στον «αέρα» του παραγοντισμού του, παρά εκπρόσωπος της αμερικανικής γραφειοκρατίας, από την οποία δεν πρόλαβε καν να πάρει οσμή. Προπομπός του τραμπισμού, ο Παπαδόπουλος κόμιζε σε ορισμένους από τους Ελληνες συνομιλητές του και μια επιπλέον περιπόθητη πρωτοτυπία: Νομιμοποιούσε το μείγμα φιλοαμερικανισμού και φιλορωσισμού που επώαζαν ήδη στα κεφάλια τους. Μπορούσαν πλέον να είναι ανοικτά και με τον Πούτιν και με τον Τραμπ.
Το φευγαλέο ίχνος που άφησε πάντως ο ομογενής σύμβουλος στα ελληνικά πράγματα είναι τερατωδώς δυσανάλογο με τη σκιά που απειλεί να ρίξει στην αμερικανική Ιστορία. Ο,τι έχει ήδη ομολογήσει –και ό,τι ίσως βοήθησε τις ανακριτικές αρχές να πιστοποιήσουν– μπορεί να φέρει πιο κοντά το ενδεχόμενο του πρόωρου τέλους του Τραμπ. Είναι ένα ενδεχόμενο που πολλοί χαιρετίζουν ως θεσμική αυτοθεραπεία – ως αυτόματη αποκατάσταση ενός εκλογικού ατυχήματος. Σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, ο εκλεγείς δεν θα έχει προλάβει να υλοποιήσει και πολλά από όσα, δυστοπικά, είχε εξαγγείλει.
Κι όμως. Εναν χρόνο μετά την εκλογή του, το αποτύπωμά του είναι ήδη πολύ βαθύτερο απ’ ό,τι φαίνεται. Η επιρροή του λαϊκισμού δεν περιορίζεται μόνο στα νομοσχέδια που ψηφίζει. Ούτε μόνο στην κακοποίηση των θεσμών και τη συρρίκνωση των αξιωμάτων – που μικραίνουν για να προσαρμοστούν στο μέγεθος των κατόχων τους.
Η αλλοπρόσαλλη ηγεσία δηλητηριάζει, λένε, και το συλλογικό ήθος. «Διεισδύει στην ψυχή του έθνους». Ποιοι το λένε; Είκοσι επτά ψυχίατροι που, παρά τη δεοντολογία της επιστήμης τους, προσφέρουν τις εξ αποστάσεως διαγνώσεις τους για τον πρόεδρο, συγκεντρώνοντάς τες σε έναν τόμο («The Dangerous Case of Donald Trump»).
Ενας από αυτούς, ο Thomas Singer, δανείζεται μια ωμότητα του Τραμπ για να αποτυπώσει την ψυχοπολιτική επιρροή του προεδρικού υποδείγματος: «Trump has grabbed the American psyche by the pussy». Σε πολύ, πάρα πολύ ελεύθερη μετάφραση, θα λέγαμε ότι ο πρόεδρος μασάει την ψυχή του έθνους. Και της αφήνει μόνο την ουρά.