Ευκλείδης Τσακαλώτος
Μιλφέιγ με 40 πόδια
Είναι, σύμφωνα με την ορθόδοξη συριζαϊκή ανάλυση, μια χώρα υπό νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση και ταυτόχρονα γραφειοκρατική και υπερφορολογημένη. Είναι μια χώρα «πειραματόζωο» του μετανεωτερικού καπιταλισμού και ταυτόχρονα δέσμια αρχαϊκών πελατειακών εθισμών – που υπαγορεύουν τη διανομή «ζεστού» χρήματος στους ψηφοφόρους. Είναι μια οικονομία που παράγει υπερχειλή πλεονάσματα χωρίς να αναπτύσσεται. Φορέας ίσης, πολύποδης ποικιλίας είναι άλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός. Ελευθεριάζων χαριτολόγος και δογματικός μαρξιστής. Εφαρμοστής του μνημονίου και ταυτόχρονα ηγέτης της αντιμνημονιακής εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Κήρυκας της ταξικής πολιτικής, που επιλέγει «συνειδητά» η κυβέρνηση, και την ίδια στιγμή θύμα του καταναγκασμού των δανειστών και του ΔΝΤ.
Ελληνας που μετανάστευσε στην Ελλάδα και οξφορδιανός που επέλεξε να πολιτογραφηθεί ως ΠΑΟΚτσής, ο Τσακαλώτος ενσαρκώνει ιδανικά την κυβέρνηση της τούμπας. Μια κυβέρνηση που κινείται ταυτόχρονα σε διαφορετικά ρεύματα χρόνου. Που δεν μπορεί να φύγει από αυτό που ήταν. Ούτε μπορεί να φτάσει σε αυτό που έγινε.
Τα μπροστά πόδια πάνε πίσω και τα πίσω μπροστά.
Βίκυ Σταμάτη
Παραμύθι χωρίς δόντια
Σε ποινικές υποθέσεις με τέτοιο, ιστορικά σπάνιο, πολιτικό βεληνεκές μια κάποια διαπόμπευση είναι αναπόφευκτη. Ωστόσο, στην περίπτωση της Σταμάτη, η κατακραυγή των άλλων δεν ξεχωρίζει από τον αυτοεξευτελισμό. Η πειστικότητα του θρήνου της μάνας, που κινδυνεύει να στερηθεί ξανά το παιδί της, καταστρέφεται από τις φιλάρεσκες πόζες στα glossy εξώφυλλα. Ο οίκτος για την τσακισμένη κατάδικο καταργείται από το σηκωμένο δάχτυλο ενός τσαμπουκά που προβάλλει πάλι αμεταμέλητος. Ισως εκεί να οφείλεται και το ανεξάντλητο συμβολικό κεφάλαιο της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου – ενός πολιτικού εγκλήματος που διαρκώς αναγεννάται αφηγηματικά, πότε ως δράμα, πότε ως φάρσα και πότε ως σαπουνόπερα. Ισως η σκανδαλιστική του δύναμη να οφείλεται στο γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές του δεν έχουν τίποτε το τερατώδες, τίποτε το αλλότριο. Είναι κοινότατοι αυτουργοί που διέπραξαν κοινότατες πράξεις σε ασυνήθιστα μεγάλη κλίμακα.
Ο Ακης και η Βίκυ –ο Ακης πλέον χωρίς τη Βίκυ– προσφέρουν κοινωνική υπηρεσία ως ιδανικοί στόχοι όχι μόνο της οργής, αλλά και της χλεύης.
Στόχοι ρηχοί, ασωφρόνιστοι, χωρίς το ηθικό βάθος που θα τους επέτρεπε να χρησιμεύσουν ως θύματα εξιλασμού. Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς, χωρίς δόντια. Και η γυναίκα του, που θα γινόταν πρώτη κυρία, ζαλισμένο αντιείδωλο. Σύμβολο μιας κατάρρευσης που, σαν να συνέβη αλλού σε άλλους, μέλλει να μείνει ασυνείδητη. Η έσχατη κυρία της Μεταπολίτευσης.