Σε μια συζήτηση με φίλο προσπαθούσαμε να βρούμε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι για μας ένα όραμα για το αύριο. Σε τι θα μπορούσαμε να αποβλέπουμε, πώς θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε ένα επόμενο βήμα, αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε την κοινωνική πραγματικότητα σε ένα ή δύο χρόνια. Δεν είχε ξεκινήσει έτσι η κουβέντα, αλλά αναγκαστικά η συζήτηση μεταξύ δύο ανθρώπων με σώας τας φρένας προεκτείνεται ώστε να περιλάβει και την επόμενη μέρα. Πέσαμε όμως σε αδιέξοδο.
Ισως ήταν ο τοίχος, ο ψηλός και συμπαγής, που συνειδητά και «μεταβατικά» έχτισε η κυβέρνηση, κατά κυνική ομολογία του αναπλ. υπουργού Οικονομικών Γ. Χουλιαράκη, ώστε να αφαιμάξει τη μεσαία τάξη και τους ελεύθερους επαγγελματίες και να βοηθήσει έτσι τις «ευπαθείς» ομάδες. Θα πρέπει να ζει σε άλλη χώρα. Η πρόσκρουση σε αυτόν τον τοίχο συμβαίνει καθημερινά με πολλούς και διάφορους τρόπους. Και είναι άλλοτε σύγκρουση κατά μέτωπο και άλλοτε αργή αλλά με αποτέλεσμα.
Η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που παραμένει σε ύφεση, η Ελλάδα, το μόνο που έχει να προσφέρει στους πολίτες της είναι επιδόματα, κουπόνια και άφθονο κυνισμό μέσα από το newspeak της εθνολαϊκιστικής ολιγαρχίας. Προοπτική για τον πολίτη εκείνον που θέλει να δράσει εκτός κρατικής ομπρέλας δεν υπάρχει. Χτίζεται η νέα εθνική αντίληψη που σταγόνα σταγόνα περνάει στον πληθυσμό. Εμμέσως πλην σαφώς και μέσα από χιλιάδες «χρήσιμους» και αφελείς εμπεδώνονται έννοιες που αντιστοιχούν σε διάδοση της δυστυχίας και της μιζέριας. Θέλετε παραδείγματα; Σημειώστε τον όρο της κοινωνικής επιχειρηματικότητας (που και ο «κεντροαριστερός» Δήμος Αθηναίων την έχει σημαία), σημειώστε την οικονομία της αλληλεγγύης, και φέρτε στον νου επιδόματα και πάλι, αναδιανομές, μαγείρεμα της φτώχειας με την επίφαση της δημοκρατικής δικαιοσύνης και την προστασία των αδυνάμων που γίνονται πλήρως υποχείρια. Δεν μας λέει η κυνική κυβέρνηση πώς θα παράγεται ο πλούτος. Δεν μας λέει γιατί δεν μας εμπιστεύεται κανείς να τοποθετήσει τα χρήματά του. Δεν μας λέει γιατί πλήττεται ο Ελληνας εκεί που είναι καλός, στο ελεύθερο εμπόριο.
Ας κρατήσουμε λοιπόν το μίσος του κέρδους και όπως είπαμε με τον φίλο ας κάνουμε εντατικά μαθήματα κοινωνικής οικονομίας και οικονομίας της αλληλεγγύης.