Αλέξης Τσίπρας: Κρότος

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τις αναμετρήσεις, σαν τη χθεσινή στη Βουλή έχουμε μάθει να τις ταξινομούμε ως προεκλογικές. Ανορθόδοξη, βίαιη και προσωπική, η επίθεση του πρωθυπουργού κατά του πολιτικού του αντιπάλου είχε αυτόν τον χαρακτήρα: μια αντιπαράθεση χωρίς αύριο.

Μπορεί να μην είχε αύριο, είχε όμως χθες. Αντλώντας από την παλιά αντισυστημική του δεξαμενή, ο πρωθυπουργός ανέμειξε παλιά με νέα λάσπη. Επανέλαβε για χιλιοστή φορά ένα ρόλο ο οποίος τον είχε κραταιώσει όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Γι’ αυτό και συνέχισε να τον ενσαρκώνει ως αντιπολιτευόμενη κυβέρνηση.

Δεν πρέπει, ωστόσο, να βιαστεί να πει κανείς ότι το έργο αυτό το είχε ξαναδεί. Αυτού του είδους ο καταγγελτικός λόγος έχει αποκτήσει νέα όπλα, αλλά και νέες αδυναμίες σε σύγκριση με το αντιμνημονιακό του αρχέτυπο.

Τα νέα όπλα είναι ο έλεγχος νευραλγικών Αρχών του κράτους σε συνδυασμό με τους κυβερνητικούς ιμάντες στα media. Η παλιά αντισυστημική καταγγελία δεν έχει μόνο φωνή. Εχει πλέον και εξουσία – και τη χρησιμοποιεί χωρίς αναστολές για να «παράγει», όπως λένε στη γλώσσα τους, «πολιτικά γεγονότα».

Οι νέες αδυναμίες αποτυπώνονται στο πρόσωπο του φορέα της καταγγελίας. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να είναι το ίδιο πειστικός ως «τιμωρός». Δεν μιλάει από το ηθικό ύψος της παλιάς του παρθενίας. Το «σαράντα χρόνια εσείς κυβερνούσατε» ακούγεται πιο παλιό και από τη Μεταπολίτευση. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτές οι πολυχρησιμοποιημένες καφετιέρες είναι το ακατανίκητο πλεονέκτημα ενός καταπονημένου πρωθυπουργού – το τελευταίο κράτημα σε μια πορεία κατακόρυφης απονομιμοποίησης. Σε αυτό το γήπεδο, ό,τι κι αν απαντήσει ο Μητσοτάκης μοιάζει, στο πρώτο επίπεδο των αδρών συμβολισμών, χαμένος. Δεν χάνει μόνο επειδή εμφανίζεται απολογούμενος. Χάνει, κυρίως, επειδή εκτροχιάζεται από το θετικό του αφήγημα για τη δική του πρόταση διακυβέρνησης.

Και όμως. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας επιστρατεύει τόσο νωρίς και με τέτοια οξύτητα αυτά τα μέσα μάλλον δείχνει ότι δεν έχει άλλα διαθέσιμα. Προδίδει ότι ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει καλά καλά στην απήχηση του success story που εξυφαίνει. Και μάλλον έχει δίκιο. Για να παραφράσει κανείς έναν δικό του χθεσινό αφορισμό, τα δημοσιονομικά «υπερπλεονάσματα» δεν κέρδισαν ποτέ εκλογές.

Η υποτροπή στη σκανδαλοθηρία είναι μακροπρόθεσμα ατελέσφορη για την κυβέρνηση. Αυτός είναι και λόγος που την ταξινομούμε ως προεκλογική: Σκάει κοντά στις κάλπες γιατί ο κρότος της δεν έχει μακρύ απόηχο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και ακίνδυνη. Μην μπορώντας να αποφύγει τη φθορά του, ο Τσίπρας μπορεί να δοκιμάσει να τη μεταδώσει, δηλητηριάζοντας τη δημόσια ζωή. Μπορεί να διαλέξει την έξοδο του βομβιστή αυτοκτονίας. Θα καταστρέψει έτσι τη δική του επαγγελία περί επιστροφής στην κανονικότητα· αλλά θα έχει τινάξει και την καθαρογραμμένη ατζέντα των αντιπάλων στον αέρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή