Αντώνης Σαμαράς: Διλήμματα

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεξιός ή φιλελεύθερος; Μεταφρασμένη σε άλλες γλώσσες η διάζευξη ακούγεται «νόμιμη». Στα ελληνικά δεν υπάρχει διάζευξη. Ο φιλελεύθερος ταξινομείται αυτομάτως ως δεξιός. Διάζευξη δεν υπάρχει σίγουρα για τον Αντώνη Σαμαρά. Ο πρώην πρωθυπουργός, στο άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», παρουσίασε το δικό του ιδεολογικό μείγμα, όπου οι συντηρητικές αξίες –της ασφάλειας, της πατρίδας και της Ορθοδοξίας– συγχωνεύονται με έναν αποκλειστικά οικονομικό φιλελευθερισμό.

Η τοποθέτηση αυτή μπορεί να διαβαστεί και ως έμμεση απάντηση προς εκείνους που βλέπουν διχασμό μεταξύ της φιλελεύθερης Ν.Δ., που εκπροσωπεί ο Κυριάκος, και της πιο σκληρής Δεξιάς, που εκπροσωπούν τα στελέχη τα οποία μετεγράφησαν στη Ν.Δ. επί Σαμαρά. Οι Σαμαρικοί, πάντως, δεν το βλέπουν έτσι. Το τελευταίο, λένε, που θα ήθελε ο πρώην πρωθυπουργός είναι να εγγραφούν οι απόψεις του στο εσωκομματικό πεδίο – ένα πεδίο που θεωρούν ότι παραμορφώνεται συστηματικά από τα φιλοκυβερνητικά media.

Υπάρχει πάντως ένα δίλημμα για τη Ν.Δ., που προκύπτει από τα συμφραζόμενα του σαμαρικού μανιφέστου. Σαλπίζοντας την «αποκατάσταση» των «διαχρονικών αξιών», μιλώντας για «ταυτότητα» και «ψυχή», ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να απηχεί την άποψη εκείνων των στελεχών που πιστεύουν ότι η μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δοθεί με όρους δογματικούς. Πιστεύουν ότι η Ν.Δ. πρέπει να εμφανιστεί, επιτέλους, ως μια Δεξιά χωρίς ενοχές που θα συντρίψει την «ιδεολογική ηγεμονία» της Αριστεράς.

Πρόκειται για ένα είδος αντιπαράθεσης που έχει δοκιμαστεί. Δοκιμάστηκε, ας πούμε, με το κλείσιμο της ΕΡΤ – που είχε σχεδιαστεί ως συντριπτικό Blitzkrieg κατά του κρατισμού. Δοκιμάστηκε με την υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων και την ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία. Ξαναδοκιμάστηκε τον Ιανουάριο του 2015, με μια καμπάνια που διεκήρυττε ότι οι εικόνες δεν θα κατέβουν ποτέ από τα δημόσια κτίρια.

Αν υπήρχε ταμπού της μεταπολιτευτικής Δεξιάς, που της υπαγόρευε να μην ανοίγει μέτωπα με την Αριστερά, το έσπασε η σαμαρική Ν.Δ. Το έσπασε οδηγημένη και από τη συγκυρία, που την έφερε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την Αριστερά για την εξουσία.

Το ταμπού έσπασε, αλλά εκλογικό αποτέλεσμα δεν έφερε. Θα ήταν μήπως πιο αποτελεσματικός ένας ταυτοτικός πόλεμος κατά του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, που η Αριστερά έχει κυβερνήσει; Υπάρχει, δηλαδή, σήμερα η πιθανότητα μιας πλειοψηφίας που θα σχηματιστεί κατά του Τσίπρα από ιδεολογικά ελατήρια;

Η εκλογική εμπειρία, εδώ και στην Ευρώπη, δείχνει ότι η μόνη σταθερά επανεμφανιζόμενη τομή είναι μεταξύ συστημικών και αντισυστημικών. Γι’ αυτό ο Τσίπρας δεν υποδύεται πια (μόνο) τον αριστερό. Υποδύεται φανατικά τον αντισυστημικό. Υποδύεται ένα ρόλο που αποδίδει, ακόμη κι όταν συζητείται η «δεξιά» ατζέντα της ασφάλειας. Αποδίδει απέναντι σε ένα κόμμα που δυσκολεύεται να χειραφετηθεί από τα στερεότυπα μέσα στα οποία το έχουν κορνιζάρει οι αντίπαλοί του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή