Θα περίμενε κανείς από δύο καθηγητές των Οικονομικών, «μαρξιστές» υποτίθεται, να γνωρίζουν περισσότερα για τη μεσαία τάξη. Ειδικότερα τους δικούς μας «μικρομεσαίους», νονός των οποίων υπήρξε ο «Ανδρέας» και η δεκαετία του ’80. Μόνον έτσι θα μπορούσαν να σχηματίσουν κατάλληλη φορολογική πολιτική, που δεν θα εξαθλιώνει ό,τι απέμεινε από εκείνους που στήριξαν το «θαύμα» μέχρι την ώρα των μνημονίων.
Δυστυχώς, με απανωτές και συντονισμένες δηλώσεις τους, οι κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης επιβεβαίωσαν πόσο λίγο καταλαβαίνουν τη χώρα. Πριν από πολλά έτη, προτού γίνουμε μέλος της Ζώνης του Ευρώ, ο κ. Σημίτης μας είχε θυμίσει πόσο πολλοί είμαστε ιδιοκτήτες του σπιτιού μας. Κανείς δεν σκέφτηκε, ούτε βεβαίως το δίδυμο του Οικονομικών, με πόσο μεγάλη προσπάθεια, εργασίας και αποταμίευσης, ο μέσος Ελληνας έβαζε «ένα κεραμίδι στο κεφάλι του». Ούτε κανείς πολιτικός προφύλαξε τους συμπατριώτες του εξηγώντας πως όσο περισσότεροι ζητούσαν νεότευκτη κατοικία τόσο πιο ψηλά εκσφενδονίζονταν οι τιμές των ακινήτων. Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα δεν προσδιορίζεται κυρίως με τη φορολογική της δήλωση. Αυτό το ξέρουν οι μικροαστοί που «στήριξαν» τους δικτάτορες για να επιστρέψουν μετά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και μετά ξανά στον Παπανδρέου, να εμπιστευθούν τον Σημίτη, δύο φορές τον άλλο Καραμανλή, ξανά τον «Γιωργάκη» και τώρα το «παιδί με το χαμόγελο» που υποσχέθηκε σεισάχθεια για τα χρέη, περισσότερα κρατικά επιδόματα και εργασία στο Δημόσιο για τα παιδιά που σπούδασαν, κάποτε με στερήσεις, τα πολλά τελευταία χρόνια πάντως κυρίως με τη σπατάλη των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων μαθημάτων.
Η ελληνική μεσαία τάξη ήξερε, πριν από την κρίση, πως όταν τα παιδιά της πάρουν το πτυχίο (όπως κι αν περνάει ο χρόνος στο πανεπιστήμιο), μια δουλειά θα την έβρισκαν (όποια δουλειά κι αν είναι αυτή…) σε περίπου 20 μήνες. Δεν είναι λίγο, αλλά δεν είναι και τόσο πολύ, αν σκεφτείς πόσο εύκολα η μεσαία τάξη δικαιολογούσε τα άχρηστα παραπανίσια χρόνια φοιτητικής ανεμελιάς. Σημαντική ήταν η διαφορά με το Απολυτήριον, που σου έβρισκε δουλειά μετά 34 μήνες. Σημαντικότερη ακόμη ήταν η ψαλίδα των εισοδημάτων, που μετά τα 40-45 άνοιγε υπέρμετρα στους γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, εμπόρους και μικρούς επιχειρηματίες. Οι υπόλοιποι βολεύονταν στο κράτος. Μέχρις ότου ήρθε η κρίση: πάνω από τους μισούς μικρομεσαίους, το ανφάν γκατέ της ελληνικής ιδιαιτερότητας, έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Σε αυτούς απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι στους φτωχότερους, ξεχασμένους, ανειδίκευτους, περιθωριακούς, ανέργους ή σποραδικά απασχολούμενους φουκαριάρηδες αυτής της πατρίδας.