Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι – που λέει κι ο ποιητής. Οταν στα τέλη Ιουνίου ο Νίκος Αλιβιζάτος αναλάμβανε τη «διαιτησία» για την ανάδειξη της ηγεσίας του Ν.Φ. –τον Νέο Φορέα στον χώρο που δεν μας επιτρέπεται να περι-ορίζουμε ως «Κεντροαριστερά»– ελάχιστοι πίστευαν ότι θα καταλήγαμε εδώ που είμαστε σήμερα: Σε μια εκλογή γνησίως ανταγωνιστική, που δεν εξαντλείται σε αναμέτρηση μεταξύ των στελεχών του μικρού ΠΑΣΟΚ.
Οι προβλέψεις αυτές λίγο έλειψε να επιβεβαιωθούν, σε πολλές στροφές της διαδρομής. Η φαγούρα για τη διαδικασία δοκίμασε τις αντοχές ορισμένων υποψηφίων, η αποχώρηση των οποίων θα σήμαινε τη δραστική απονομιμοποίηση του εγχειρήματος. Ο Αλιβιζάτος, λένε, βοήθησε –με πειθώ που δεν ήταν μόνο πολιτική– για να μείνουν όλοι στο σκάφος. Βοήθησαν και οι ίδιοι υποψήφιοι που, αν εξαιρέσει κανείς τις αναμενόμενες αγκωνιές, δεν ενέδωσαν στη γοητεία της λάσπης.
Βοήθησε σιωπηρά και το γεγονός ότι μεγαλοπαράγοντες του χώρου –όπως οι τρεις πρώην πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ– έμειναν (σχεδόν) αμέτοχοι, φροντίζοντας έτσι να μη μεταγγίσουν στον ανταγωνισμό παλαιά πάθη.
Η περιγραφή αυτή μπορεί να συγκαλύπτει ορισμένες κινήσεις στο παρασκήνιο, αποδίδει όμως την αυτοσυγκράτηση των υποψηφίων και των υπόλοιπων κεφαλών του χώρου στο προσκήνιο.
Παρά το τρολάρισμα, οι ψηφοφόροι θα έχουν αύριο μπροστά τους ένα λίγο – πολύ ξεκάθαρο μενού για τα κρίσιμα διλήμματα τα οποία καλείται να λύσει το Κέντρο. Ξέρουν, ας πούμε, ποιος είναι υπέρ της συνεργασίας των δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου και ποιος την αποκλείει στο όνομα της αντιδεξιάς καθαρότητας. Ποιος φαντάζεται τον εαυτό του Κόρμπιν και ποιος τον φαντάζεται Μακρόν. Ξέρουν και ποιοι (δεν) απάντησαν στο ερώτημα με περίτεχνες υπεκφυγές.
Οι ψηφοφόροι ξέρουν τι πιστεύει ο καθένας από τους υποψηφίους για τον εκλογικό νόμο και πώς φαντάζεται το αυριανό κόμμα – αν θα πρέπει να έχει υποκόμματα, αν θα μπορεί να έχει μία ή περισσότερες κοινοβουλευτικές ομάδες.
Τις τελευταίες ημέρες ακούγεται ολοένα και συχνότερα η άποψη ότι η Κεντροαριστερά έχει αρχηγό και λέγεται Τσίπρας. Η ετυμηγορία αυτή είναι λειψή. Παρασιωπά ότι ο Τσίπρας ηγείται μεν της Κεντροαριστεράς, αλλά όπως την ξέραμε. Κληρονόμησε τα υλικά όπως τα κατέβαζε το μεγάλο ρεύμα της Μεταπολίτευσης –χωρίς, βεβαίως, να αλλάξει την κοίτη του ρεύματος. Το ποια υλικά πήρε και ποια άφησε αποτυπώνεται στα «φρούτα» του παλαιού ΠΑΣΟΚ που μεταφυτεύθηκαν και θάλλουν τώρα στην αυλή του.
Το ερώτημα που θα απαντηθεί αύριο και την επόμενη Κυριακή είναι αν έμεινε μαγιά. Αν μπορεί να υπάρξει μετα-μεταπολιτευτική σοσιαλδημοκρατία, χωρίς τα υλικά που έχει ήδη ενσωματώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι μπόρεσε να τεθεί σε κάλπη το ερώτημα είναι ήδη επιτυχία.