Υπάρχει μια σταθερή αφηγηματική δομή στον τρόπο που η κυβέρνηση –σχεδόν τριών ετών πια– προσπαθεί να παρουσιάσει «επιτεύγματα». Πανηγυρίζει ότι λύνει προβλήματα που, όμως, δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτήν. Προβλήματα που, με ένα αφηγηματικό άλμα πάνω από την τσιπρική τριετία, παρουσιάζονται ως απότοκα του παλαιού συστήματος.
Θα είχε η ΔΕΗ ανάγκη κρατικής επιχορήγησης τριακοσίων εξήντα εκατομμυρίων, αν η κυβέρνηση δεν είχε ματαιώσει το σχέδιο μερικής ιδιωτικοποίησής της; Αν δεν είχε εξωθήσει τη ΔΕΗ σε ένα νόθο άνοιγμα της αγοράς, υποχρεώνοντάς την να πωλεί στους ανταγωνιστές το ρεύμα της σε τιμές χαμηλότερες του κόστους παραγωγής;
Θα είχε η οικονομία ανάγκη απεγκλωβισμού από τις «καγκελόπορτες μνημονίων» αν δεν είχε προκληθεί η Μεγάλη Υποτροπή του 2015 και οι αλυσιδωτές θρομβώσεις στις επόμενες, αξημέρωτες αξιολογήσεις;
Ο πρωθυπουργός παρουσίασε ως άθλο του την έξοδο από μια ύφεση που ο ίδιος είχε προκαλέσει. Παρουσίασε ως «υπερπλεόνασμα» την υπεραφαίμαξη, και ως «υπεραπόδοση» της οικονομίας μια ανάπτυξη που καταγράφεται ήδη ασθενέστερη του προβλεπομένου.
Αυτή περίπου είναι και η ανάγνωση της Ν.Δ. Το μέρισμα καταγγέλλεται ως προϊόν «φοροεπιδρομής», «λαϊκισμού», «ψηφοθηρίας». Κι ωστόσο, η αξιωματική αντιπολίτευση λέει ότι επί της αρχής θα το υπερψηφίσει. Δεν νομιμοποιεί έτσι εμμέσως τη φοροεπιδρομή, τον λαϊκισμό και την ψηφοθηρία;
Η ερώτηση επιστρέφεται: Τι θα διακινδύνευε η Ν.Δ., αν καταψήφιζε το μέρισμα. Θα είχε, λένε, εκτεθεί στη –μασημένη, αλλά πάντα δραστική– κριτική ότι δεν ενδιαφέρεται για την ανακούφιση των ασθενέστερων. Θα άκουγε ότι είναι κόμμα ταξικό, των «πλουσίων που έχουν τα λεφτά τους στις οφσόρ». Θα άκουγε ό,τι άκουσε όποιος είχε την υπομονή να υποστεί το προπαγανδιστικό πακετάρισμα του πρωθυπουργικού διαγγέλματος.
Καταψηφίζοντας, η Ν.Δ. θα υπερασπιζόταν «επί της αρχής» τη λογική του οικονομικού της προγράμματος. Θα κινδύνευε όμως να εκπληρώσει τον βασικό στόχο για τον οποίο η κυβέρνηση έτρεξε να επισπεύσει κατά ενάμιση μήνα τα Χριστούγεννα: Θα συντελούσε στην εκτροπή της ατζέντας.
Καλή η αποδόμηση της στείρας επιδοματικής πολιτικής. Καλή, αλλά μακράς, πολύ μακράς απόδοσης. Δεν θα μπορούσε να ακουστεί απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος παίζει χωρίς γάντια. Παίζει με τρόπο που προδίδει ότι έχει πια πολύ περισσότερα να χάσει από την εξουσία.
Καλή η αντίσταση στα λαϊκιστικά τεχνάσματα. Αλλά η Ν.Δ. δεν είναι ίδρυμα καταπολέμησης του λαϊκισμού. Είναι κόμμα, που εκτός από τους ευκαιριακούς αντιπερισπασμούς, πρέπει να κινηθεί και στο περιβάλλον μιας συγκεκριμένης –βαθιά ριζωμένης– πολιτικής κουλτούρας. Σε ένα οικοσύστημα όπου ο δάκος μπορεί ακόμη να υποδύεται τον ψεκαστή.