Ακούγοντας τον Γιώργο Παπανδρέου, στην εκπομπή «Ιστορίες», να τονίζει ότι η κυβέρνησή του σήκωσε μόνη της το βάρος της μη κατάρρευσης της χώρας, και να εκφράζει την ελπίδα «να είχε υπάρξει μια οικουμενική προσέγγιση στην κρίση», έρχεται για πολλοστή φορά στον νου ο πολιτικός εγωκεντρισμός που χαρακτήριζε τους Ελληνες πολιτικούς, οι οποίοι όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση έβαζαν το προσωπικό και κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό.
Ο κ. Παπανδρέου είπε ότι ζήτησε από τον Αντώνη Σαμαρά να ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο για να υπάρχει πλειοψηφία 180 βουλευτών, αλλά ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν το δέχτηκε. Και επισήμανε ότι με τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας και τις τεράστιες πιέσεις από τις αγορές, «εκείνη τη στιγμή, αυτό που χρειαζόταν, αν ήθελε η αξιωματική αντιπολίτευση να παίξει σοβαρό ρόλο, ήταν να συμφωνήσει και να πει ναι, ψηφίζουμε κι εμείς». Δεν έχει άδικο. Ωστόσο, ο ίδιος ως αντιπολίτευση επέδειξε την ίδια αρνητική και ανεύθυνη στάση. Αυτός δεν ήταν που αντιδρούσε στην ιδιωτικοποίηση της Cosco, αυτός δεν έκλαιγε από τα δακρυγόνα στο λιμάνι του Πειραιά, αυτός δεν είπε το γνωστό «λεφτά υπάρχουν» για το οποίο δίνει φυσικά τη δική του εκδοχή;
Η αίσθηση εθνικής συναίνεσης, που είδαμε στις περιπτώσεις της Κύπρου, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, δεν υπήρξε στην Ελλάδα. Και γι’ αυτό έχουν ευθύνες όλοι. Ο Κώστας Καραμανλής τον Μάρτιο του ’09 ζητούσε από την αντιπολίτευση να τον στηρίξει στη λήψη μέτρων σταθεροποίησης, αλλά κανείς δεν τον άκουγε. Ούτε ο κ. Παπανδρέου. Τόλμησε, δε, να πάει στις εκλογές, τον Οκτώβριο του ’09, μιλώντας για «πάγωμα» μισθών και συντάξεων. Ωστόσο, επί των ημερών του ξέφυγε το έλλειμμα και εκτροχιάσθηκαν τα δημοσιονομικά. Οντως, φταίνε και οι συμφωνίες του Σημίτη. Και, φυσικά, φταίει και η παγκόσμια οικονομική κρίση μετά τη Lehman Brothers. Αλλά το έλλειμμα τότε ξέφυγε εντελώς. Το φαινόμενο της μετάλλαξης από εθνικά ανεύθυνη αντιπολίτευση, σε σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, δεν περιορίζεται στον Παπανδρέου. Και ο Σαμαράς δεν είχε κηρύξει τον δικό του αντιμνημονιακό ανένδοτο με τα Ζάππεια; Στη συνέχεια έγινε βέβαια υπεύθυνη κυβέρνηση και έβαλε την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, για να υποστεί όμως και αυτός, με τη σειρά του, την ίδια ανεύθυνη και εθνικά επιζήμια αντιπολίτευση από τον Αλέξη Τσίπρα.
Και φθάνουμε στο σήμερα όπου ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός πλέον, εγκαλεί την αντιπολίτευση για λαϊκισμό. Ομως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι λαϊκιστής. Λάθη στρατηγικής έχει κάνει. Μεταξύ αυτών, ότι από την επομένη της ανάρρησής του στην ηγεσία της Ν.Δ. ζητεί εκλογές –λάθος που επισημαίνουν πολλοί σκεπτόμενοι υποστηρικτές του, όπως και οι ξένοι– ή ότι αναγκάζεται σήμερα να ψηφίσει το κοινωνικό μέρισμα του ΣΥΡΙΖΑ την ίδια ώρα που το περιγράφει ως «ψηφοθηρικό».
Ωστόσο, αν αποτιμήσει κανείς συνολικά τη στάση του από τον Ιανουάριο του ’16, δεν μπορεί να του προσάψει λαϊκισμό. Αντίθετα, είναι ο πρώτος ηγέτης αντιπολίτευσης την τελευταία δεκαετία ο οποίος δεν διολισθαίνει σε παροχολογία και ανέφικτες υποσχέσεις. Ελπίζεται να αποτελεί αυτό ένδειξη ωρίμανσης του πολιτικού συστήματος.
Βέβαια, ο κύκλος της χρήσιμης και αναγκαίας για τη χώρα πολιτικής ωρίμανσης θα ολοκληρωθεί οριστικά εάν και ο Αλέξης Τσίπρας επιδείξει ανάλογη υπευθυνότητα όταν βρεθεί και πάλι στην αντιπολίτευση.