Η έκκληση αστυνομικών της Δυτικής Αττικής να απαλλαγούν από υπηρεσία γύρω από το Πολυτεχνείο, ώστε να μπορέσουν να βοηθήσουν τους κατοίκους της πλημμυρισμένης περιοχής, είναι η πιο ανθρώπινη επιβεβαίωση ότι η χώρα μας νοσεί βαρύτατα. Είναι αυτονόητο ότι αστυνομικοί, πυροσβέστες, οι ένοπλες δυνάμεις, κάθε κρατικός θεσμός θα έπρεπε να βρίσκονται στο πλευρό των πληγέντων και όχι αλλού. Αντιθέτως, όμως, αναγκαζόμαστε να είμαστε θεατές και κομπάρσοι στους θεατρινισμούς των «αντι-εξουσιαστών» – των νεαρών που ψυχαγωγούνται τα σαββατόβραδα προσπαθώντας να πυρπολήσουν αστυνομικούς.
Συνηθίσαμε στις υλικές ζημιές, στην καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Ούτε η βία μάς εκπλήσσει πλέον. Η Αθήνα (όπως και η Θεσσαλονίκη) αποδεικνύεται τόσο ανεκτική τροφός των επαναστατών του γλυκού νερού που «ανήσυχοι νέοι» και από άλλες χώρες θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να εκτονώνουν εδώ τα αντικαθεστωτικά συμπλέγματά τους. Δεν δρουν με την ίδια άνεση σε χώρες όπου η αστυνομία έχει το καθήκον και την αυτοπεποίθηση να προστατεύει την πολιτεία και την περιουσία των πολιτών.
Αυτά τα παιχνίδια μπορεί να ήταν χρήσιμα κάποτε, όταν οι Αρχές ήθελαν να αποδείξουν ότι δεν ήσαν κληρονόμοι της αυταρχικής Δεξιάς, ότι δεν είχαν καμία σχέση με τις μεθόδους της δικτατορίας. Ηταν χρήσιμα και για την Αριστερά, για να κρατεί ζωντανούς τους μύθους της αέναης αντίστασης. Το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι δεν είχε τέλος. Οι παίκτες γέρασαν αλλά δεν ωρίμασαν. Και ήρθαν νεότεροι να τους υπερκεράσουν, να φανούν ακόμη πιο οργισμένοι και ασυμβίβαστοι.
Η χώρα, όμως, έχει προχωρήσει πολύ πέρα απ’ αυτές τις συμβατικές παντομίμες δήθεν σύγκρουσης μεταξύ Καλού και Κακού. Από την οικονομική κρίση και τη γενική ανασφάλεια έως τις επιπτώσεις των καιρικών αλλαγών (πυρκαγιές και πλημμύρες) απαιτείται άμεση αναπροσαρμογή προτεραιοτήτων και συμπεριφορών. Η επανάσταση σήμερα δεν είναι η διαμάχη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας, μεταξύ ευνομούμενης πολιτείας και χάους, μεταξύ επιβίωσης και καταστροφής. Εάν αδιαφορούμε για το πού βρισκόμαστε εμείς σε αυτό το φάσμα, εάν αφήσουμε τα πάντα στην τύχη τους, όλα λύνονται μόνα τους: όπως βλέπουμε, η χώρα που δεν προνοεί πτωχεύει, ο χείμαρρος που μπαζώνεται σαρώνει τα πάντα, η ανοχή στη βία οδηγεί στην καταστροφή.
Το θέατρο που παίζεται εδώ και χρόνια γύρω από το Πολυτεχνείο είναι η ουσία της διαχρονικής αποτυχίας ενός κράτους που θέτει μύθους πάνω από τα συμφέροντα του συνόλου, που προτιμά να σπαταλάει τις λίγες δυνάμεις του παρά να τις διαχειριστεί σωστά.