Στις 26 Σεπτεμβρίου 2000 στις 10.15 μ.μ. το «Εξπρές Σαμίνα» προσκρούει στις νησίδες Πόρτες της Πάρου και μέσα σε 20 λεπτά βυθίζεται. Ογδόντα ένας επιβάτες ανασύρονται νεκροί. Ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Χρήστος Παπουτσής ουδέποτε υπέβαλε την παραίτησή του. Στο κύριο άρθρο της, τότε, η «Ελευθεροτυπία» είχε αναρωτηθεί, απηχώντας το δημόσιο αίσθημα: «Πότε παραιτείται ένας υπουργός;». Η «Ε» δεν υπάρχει σήμερα, ωστόσο μετά τους 20 νεκρούς των πλημμυρών της Μάνδρας, το ερώτημά της επανέρχεται στο προσκήνιο. Πότε, αν όχι μετά 20 νεκρούς από πλημμύρες στην Αττική, ενεργοποιείται η περιλάλητη ρήτρα της πολιτικής ευθιξίας;
Η αποποίηση των ευθυνών των κυβερνώντων δεν ήταν πάντοτε ο κανόνας – ή, έστω, έχουν υπάρξει κάποιες χαρακτηριστικές εξαιρέσεις. Τον Σεπτέμβριο του 1998, μετά το μακελειό στην οδό Νιόβης και το φιάσκο της εφόδου της ΕΛ.ΑΣ., ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Ρωμαίος είχε υποβάλει την παραίτησή του στον πρωθυπουργό. Τον Φεβρουάριο του 1999, εξαιτίας της υπόθεσης Οτσαλάν, ο Κ. Σημίτης είχε ζητήσει την παραίτηση των υπουργών Θ. Πάγκαλου (Εξωτερικών), Αλ. Παπαδόπουλου (Εσωτερικών) και Φ. Πετσάλνικου (Δημ. Τάξης), κρίνοντας ότι «βαρύνονται με την αντικειμενική πολιτική ευθύνη για τους χειρισμούς που έγιναν». Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1991, η γενική κατακραυγή μετά τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα στην Πάτρα είχε οδηγήσει τον υπουργό Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλο να υποβάλει την παραίτησή του. Τον Ιούλιο του 1991, ο Στ. Δήμας είχε παραιτηθεί από το πόστο του υπουργού Βιομηχανίας, με αφορμή φραστικό επεισόδιο με τη Μαρίκα Μητσοτάκη. Το 1994, ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, Αναστάσιος Πεπονής, παραιτήθηκε, επειδή συνάδελφοί του υπονόμευαν τον νόμο για τις προσλήψεις στο Δημόσιο, ενώ το 2004 παραιτήθηκε από υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ο Σάββας Τσιτουρίδης, λόγω του σάλου από τη μετεγγραφή του γιου του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Πάντειο.
Προφανώς, για τους θανάτους από την κακοκαιρία η «ενοχή» δεν βαραίνει αποκλειστικά τους κατέχοντες σήμερα την εξουσία. Η παραίτηση ενός υπουργού ή τοπικού άρχοντα δεν αντανακλά απαραίτητα προσωπική ευθύνη, αλλά την αναγνώριση ότι η τραγωδία έλαβε χώρα την ώρα της δικής τους σκοπιάς. Αναφέρεται ξεκάθαρα στο άγραφο συμβόλαιο που υπέγραψαν αναλαμβάνοντας καθήκοντα. Στην πολιτική, η ευθιξία είναι ο ορισμός του φιλότιμου.