Ηταν δύσκολη η περασμένη εβδομάδα. Ο νους μου πάει στη μερίδα αυτή των συμπολιτών μας που με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον του ελληνισμού, για να το πω σεμνά, περίμενε το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής. Πώς θα τέλειωνε η τιτάνια αυτή προσπάθεια της χώρας για το μεγάλο άλμα της προόδου; Θα κέρδιζαν όντως τη μάχη εναντίον της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης οι νέες δυνάμεις της προόδου, οι καταδικασμένες να προοδεύουν; Γι’ αυτό τις λένε και προοδευτικές, εξάλλου. Θα έλαμπαν οι νέες ιδέες που περιβάλλουν ως φωτοστέφανο ελπίδος για όλους μας –και το τονίζω για όλους μας– τα πρόσωπα των νέων ηγετών του ΠΑΣΟΚ; Κι αν γινόταν καμιά στραβή και δεν εκλεγόταν η κ. Γεννηματά, τότε πώς θα ήταν το μέλλον του τόπου; Τι τόπο θα παραδίδαμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας; Προς τα πού θα στρέφονταν οι νέες γενιές; Και ποια προοπτική θα είχε η Ευρώπη χωρίς την εμπνευσμένη ηγεσία της κ. Γεννηματά;
Κι αν ήταν δύσκολη για όλους ήταν και δύσκολη για μένα. Το σαββατόβραδο η αγωνία μου είχε κορυφωθεί. Κοιτούσα κάθε τόσο έξω από τις γρίλιες περιμένοντας πότε θα χαράξει ώστε με το πρώτο φως της ημέρας να τρέξω να ψηφίσω. Εψαχνα διάφορους τρόπους για να απαλύνω την αγωνία μου, όμως τίποτε δεν απέδιδε. Να σκεφτείτε ότι άκουγα όλη νύχτα μουσική δωματίου, κάτι μυοχαλαρωτικά κουιντέτα και κουαρτέτα, όμως μόλις έπεφτε η σιωπή μετά τις τελευταίες νότες έτρεχα πάλι στο παράθυρο για να βεβαιωθώ ότι δεν με πρόλαβε η ροδοδάχτυλη αυγούλα, συννεφιασμένη, έτοιμη να ξεσπάσει σε μια ακόμη νεροποντή. Ξάγρυπνος όπως ήμουν, εκεί γύρω στον όρθρο τον βαθύ μού φάνηκε πως τον είδα. Ηταν ο ίδιος ο αείμνηστος ηγέτης και στο πλευρό του στεκόταν ο πατέρας της κ. Γεννηματά. Ηταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι. Καλός οιωνός σκέφτηκα. Και τότε άκουσα τη φωνή του, ολοζώντανη σαν να ήμουν στην πλατεία Συντάγματος το 1981: «Μην ανησυχείς, παιδί μου, ο ελληνικός λα (γ)ός ξέρει προς τα πού να τρέξει». Είχε πάντα αυτόν τον τρόπο να τονίζει τις συλλαβές χωρίζοντάς τες, που το λαός ακουγόταν σαν λαγός – με λίγη καλή θέληση εννοείται.
Η προφητεία με καθησύχασε και έπεσα να κοιμηθώ. Ξύπνησα αργά την Κυριακή, όταν πια τα τμήματα είχαν κλείσει και έτρεξα στο ραδιόφωνο. Ακουσα τη φωνή της και ηρέμησα. Τι θρίαμβος ήταν αυτός. Και μετά τόσες καταστροφές, νεκρούς, νεροποντές, πλημμύρες. Θυμήθηκα το βιβλίο του φίλου Στάθη Καλύβα. Είναι η μοίρα του ελληνισμού να καταστρέφεται και να θριαμβεύει.
Πάνω από 100.000 συμπολίτες μας πιστεύουν ότι τη λύση στα προβλήματα του τόπου θα τη δώσει η κ. Γεννηματά. Ελληνες αισιοδοξείτε.