Αν εξαντλήσει το 2018 η κυβέρνηση, θα έχει εκτελέσει τον τρίτο προϋπολογισμό που θα έχει συντάξει και ψηφίσει η ίδια, αν και κυβερνά μια «δημοσιονομική» τετραετία. Παρέλαβε μια χώρα που είχε βρει την ισορροπία της, αφού το εγχώριο προϊόν ήταν ελαφρώς θετικό και οι προοπτικές ανάκαμψης ήταν εντυπωσιακά δυναμικές.
Η δημοσιονομική κρίση ήταν πίσω μας και αυτό θα διευκόλυνε πραγματικά την περαιτέρω προσπάθεια που οφείλαμε ώστε η χώρα να βελτιώνει την ανταγωνιστικότητά της με άλλους τρόπους πλην της μείωσης αμοιβών της μισθωτής εργασίας.
Η οικονομία επιτύγχανε πλεόνασμα, εμπορικό και χρηματικό, στις διεθνείς συναλλαγές της, που σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν να δανειζόμαστε από τους άλλους για να καλύπτουμε τα εσωτερικά ελλείμματα.
Το τραπεζικό σύστημα είχε σταθεροποιηθεί και ήταν έτοιμο να ασχοληθεί με το –πολύ μικρότερο τότε– πρόβλημα των στριμωγμένων από την εισοδηματική κρίση δανειοληπτών.
Τέλος, το ταμειακό πρόβλημα ρευστότητας που μας είχε πετάξει εκτός αγορών με το δημόσιο χρέος, είχε ρυθμιστεί το 2014 και σύμπασες οι εκτιμήσεις συνέκλιναν ότι η Ελλάδα ήταν σε θέση να διαπραγματευθεί από καλή θέση μια νέα και μακρόπνοη αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους.
Το 2015, πρώτο πλήρες έτος διαχείρισης των δημοσιονομικών από την ομάδα του κ. Τσίπρα, άφησε πίσω κρατικό χρέος 311,7 δισ. ευρώ ή 177% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τον νέο προϋπολογισμό, στο τέλος του 2018, το κρατικό χρέος θα ανέλθει σε 332 δισ. ή 180% του ΑΕΠ.
Αν η κυβέρνηση Τσίπρα είχε τηρήσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που είχε εγκρίνει η Βουλή (συμφωνημένο με τους δανειστές) με τον νόμο 4263, το κρατικό χρέος, στο τέλος του 2018, θα ήταν 319,4 δισ. και θα αναλογούσε στο 170% του ΑΕΠ.
Η διαφορά είναι σπουδαία. Αντιστοιχεί grosso modo, στους πρόσθετους φόρους που πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Με την ελπίδα ότι οι Ευρωπαίοι θα δεχθούν, μια ολόκληρη τριετία αργότερα, να καθήσουν ξανά στο τραπέζι και να συζητήσουν τρόπους που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να μη δαπανά σε τόκους ποσό υψηλότερο από 3,5% του ΑΕΠ, ενώ το συνολικό βάρος του χρέους, μαζί δηλαδή με την ανανέωση των δανείων, δεν θα ξεπερνά το 15% του ΑΕΠ για όσα χρόνια στο μέλλον μπορεί να γίνει παρόμοια ρύθμιση.
Το κράτος θα διαπραγματευθεί τώρα από χειρότερη θέση, ειδικά μετά τον εξευτελισμό όσων προηγήθηκαν αλλά και του ίδιου του τρίτου μνημονίου. Το μόνο που μας βοηθά είναι ότι η μνημειώδης όσο και ανεξήγητη υποταγή των Ελλήνων φορολογουμένων, σε συνδυασμό με τα μέτρα υποστήριξης των Ευρωπαίων, καθιστά το ελληνικό χρέος στα μάτια των αγορών, «ουδέτερο».