Η «κρίση των αεροδρομίων» ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα αναδεικνύει μια πτυχή των ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών η οποία δεν είναι αμιγώς ελληνογερμανική. Είναι ένας ζωντανός συμβολισμός του επιπέδου εμπιστοσύνης και συνεργασίας το οποίο υπάρχει ανάμεσα σε δύο χώρες που βρίσκονται στον πυρήνα των πιο στενών δομών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρόκειται για την κρίση ασφάλειας που βιώνει η Ευρώπη είτε αυτή έχει ως αιχμή το προσφυγικό είτε αφορά τα πολύ σκληροπυρηνικά ζητήματα που έχουν σχέση με την άμυνα και τη θέση της Ε.Ε. στον κόσμο απέναντι σε δυνάμεις οι οποίες προφανέστατα είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένες για όσα ακολουθούν. Επίσης, πρόκειται για ένα πολύ καλό παράδειγμα πλήρους αδιαφορίας έναντι των κοινών κανόνων οι οποίοι υποτίθεται ότι ενώνουν τις χώρες της Ε.Ε. σε ένα πλαίσιο μίνιμουμ συνεννόησης για ζητήματα όπως η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών της Ενωσης.
Οπως το 2010, όταν η κρίση αντιμετωπίστηκε καθαρά ως πρωταρχικά διακρατική υπόθεση, έτσι και σήμερα, τα προβλήματα ασφαλείας γίνονται αντιληπτά κατά τον ίδιο τρόπο. Η περίφημη ευρωπαϊκή αίσθηση αλληλεγγύης φαίνεται να πηγαίνει περίπατο, ενώ την ίδια στιγμή τα προβλήματα βαθαίνουν. Το περιβάλλον ασφαλείας από τα βόρεια έως τα νότια γίνεται περίπλοκο. Μέσα στις ίδιες τις χώρες (καταλανικό ζήτημα στην Ισπανία) αναδύονται ζητήματα που θεωρούνταν λυμένα προ πολλού. Οι Ευρωπαίοι μιλούν για την ανάγκη διεύρυνσης και ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε., αλλά στην πραγματικότητα δεν την επιθυμούν και αναζητούν τρόπους να την αναβάλουν. Κυρίως, όμως, ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο γίνεται ολοένα και πιο εμφανής. Οι Βόρειοι θεωρούν ότι πληρώνουν πολλά. Οι Νότιοι και οι Ανατολικοί ότι το εγχείρημα γίνεται ολοένα και λιγότερο… φιλικό προς αυτούς. Η Ευρώπη αποκτά ορατές πια, πολλαπλές ταχύτητες. Σε όλη αυτή τη συζήτηση η Ελλάδα «περί άλλα τυρβάζη». Μέσα στα σύνορα αρχίζει ξανά και αναδίδεται αυτή η οσμή ακινησίας και πολιτικού φατριασμού. Η σκανδαλολογία είναι νεκρό πολιτικό χαρτί στην Ελλάδα. Και αυτό συμβαίνει εν πολλοίς λόγω της απέχθειας των πολιτών έναντι όσων καταγράφονται στο ευρύτερο πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης. Η αποθεσμοποίηση, η απονομιμοποίηση των πολιτικών επιχειρημάτων, κατευθύνσεις στις οποίες η σημερινή κυβέρνηση οδήγησε για αρκετά χρόνια τους πολίτες, έχουν ήδη σοβαρό αντίκτυπο για τη χώρα. Και δυστυχώς για όλους μας έρχονται χειρότερα.