Πάνος Σκουρλέτης
Η ανακάλυψη της Υεμένης
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που συνήθως δίνουν φωνή σε αυτές τις αξίες, δεν εντρύφησαν ούτε στους λόγους της σύναψης ούτε στους λόγους της ματαίωσης της συμφωνίας. Τυχόν αστοχία ή βαρύτερης μορφής υπαιτιότητα από την πλευρά της κυβέρνησης που στηρίζουν δεν τους απασχολεί, όσο τους απασχολούν οι αξίες. Ανθρωπισμός, κι ας είναι και από πολιτικό ατύχημα.
Ο πασιφισμός των αριστερών φωνών του ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύτηκε με τα άρβυλα του κυβερνητικού εταίρου. Συντονίζεται με το ποινικό bullying που τις τελευταίες ημέρες ασκεί η κυβέρνηση στον Τύπο και στην αντιπολίτευση, στο όνομα της προστασίας των εθνικών μυστικών. Συνδαυλίζει ακόμη και τη ρητορική που ταυτίζει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το έθνος.
Δεν είναι δύσκολο το μπάζωμα αυτών των αντιφάσεων. Κάθε ένας από τους διαρκώς επαναφυπνιζόμενους αριστερούς έχει τη μικροατζέντα του: Ελάσσονα θεματάκια τα οποία φροντίζει σαν πολιτικά του κατοικίδια και επί των οποίων εκτονώνει τις αριστερές τύψεις του. Ο Πάνος Σκουρλέτης, ας πούμε, έχει τις ιδιωτικοποιήσεις, για να ξεσπάει στις συνεντεύξεις του. Είναι άλλωστε εκείνος από τους ψιλοδιαφωνούντες που έχουν τελειοποιήσει αυτήν την τακτική. Ο μόνος από τους Φίλη, Ξυδάκη, Δρίτσα, Τασία και ΣΙΑ που και τη θέση του στην κυβέρνηση κρατάει και το δικαίωμα να της ασκεί κριτική, όποτε του το επιβάλλει ο ανθρωπισμός του. Πρόκειται για ανθρωπισμό που χρησιμεύει μόνο ως αλοιφή στον κυνισμό της εθελότυφλης συγχώνευσης με τους ΑΝΕΛ. Η «ανακάλυψη» της Υεμένης θυμίζει την προ μηνός «ανακάλυψη» της Αμερικής – τότε που γογγύζοντας οι αριστεροί κατάπιαν τον Τραμπ. Αυτός ήταν και είναι ο ρυθμός. Καταπίνουν τον χοίρο. Και ψειρίζουν τον σκαντζόχοιρο.
Κρίστιαν Λίντνερ
Το δίκαιο του εμπρηστή
Ο Κρίστιαν Λίντνερ παρουσιάζεται έτσι σαν νάρκισσος και αδίστακτος τακτικιστής – ένας Γερμανός «Αλκιβιάδης» που έπιασε τη σταθερότερη δημοκρατία του δυτικού κόσμου με πεσμένο το ανοσοποιητικό και την έριξε στον δεινότερο ίλιγγο της μεταπολεμικής ιστορίας της. Ομως, πέρα από το καλό και το κακό, ο τριανταοκτάχρονος ηγέτης των Φιλελευθέρων είναι γνήσιο τέκνο της εποχής. Με τα σημερινά μέτρα, ο αντισυστημικός βολονταρισμός του φαντάζει πιο «φυσιολογικός» από τη νηνεμία της μερκελικής μεσότητας – της συναινετικής πολιτείας που νόμιζε ότι είχε σκοτώσει το δράμα.
Ο Λίντνερ είδε τον χώρο που η καγκελάριος άφησε ακάλυπτο στα δεξιά της. Είδε την επιτυχία του Μακρόν, που ισοπέδωσε το παλαιό κομματικό σύστημα. Είδε την εκτόξευση του Σεμπάστιαν Κουρτς, που πέτυχε την άλωση του συστήματος από μέσα, χωρίς τον εκλογικά επισφαλή ευρωπαϊσμό του Μακρόν. Δανείζεται και από τους δύο την ιδέα ενός προσωπολατρικού κινήματος για να προβάλει μια καθωσπρέπει ξενοφοβία και έναν εθνικά αυτάρεσκο νεοφιλελευθερισμό εις βάρος της Ευρώπης.
Πρόκειται για κίνημα που, σε αντίθεση με αριστερά στερεότυπα, επενδύει στην αγανάκτηση των προνομιούχων – των ευνοημένων της παγκοσμιοποίησης.
Θα μπορούσε να ταξινομήσει κανείς αυτό το μείγμα ως «ριζοσπαστικό νεοσυντηρητισμό». Θα μπορούσε, αν δεν είχε την υποψία ότι μπορεί να είναι κάτι πιο επικίνδυνο: Η εικονοκλαστική χειραφέτηση μιας γενιάς από το δυτικό μεταπολεμικό κεκτημένο. Μιας γενιάς που φαινόταν ότι είχε γεννηθεί πολύ αργά για να ζήσει την Ιστορία, αλλά ανδρώνεται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθεί για το τέλος της.