Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, αυτός είναι μάλλον ο Πάνος Καμμένος.
Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ πήρε αυτό που ήθελε. Ακουσε τον πρωθυπουργό να στρατεύεται με αυτοθυσία στην υπεράσπισή του – όχι μόνο πολιτικά, αλλά και προσωπικά, ομνύοντας σπαραξικάρδια στην «καθαρότητα αυτής της σχέσης». Είδε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να χειροκροτεί όρθια υπέρ της αθωότητάς του. Eίδε μια πολλαπλώς κλονισμένη συμπολίτευση να μεταγγίζει σε εκείνον τα τελευταία υπολείμματα πολιτικής ενέργειας που της έχουν απομείνει.
Η χιλιοστή επικύρωση του φαουστικού συμβολαίου με το οποίο είναι δεμένοι οι κυβερνητικοί εταίροι δεν ήταν, βέβαια, έκπληξη. Ούτε ο τρόπος δοκιμάστηκε για πρώτη φορά. Αντιμέτωποι με την πιο σοβαρή και πιο στέρεα κατηγορία της θητείας τους, Καμμένος και Τσίπρας προσπάθησαν να διαφύγουν επιστρατεύοντας τους γυμνασμένους μελανηφόρους αδένες τους: Απελευθερώνοντας ένα νέφος από υπαινιγμούς, θεωρίες συνωμοσίας και εκτός θέματος αντεπιθέσεις.
Η ελπίδα ήταν να συσκοτιστεί έτσι περαιτέρω μια ήδη απωθητική για τον μέσο πολίτη υπόθεση. Και, ταυτόχρονα, να μπορέσουν οι βουλευτές της συμπολίτευσης να φορτίσουν με φρόνημα την προειλημμένη απόφασή τους για στήριξη του υπουργού Αμυνας.
Η συνήθης αντίδραση την επομένη τέτοιων κοινοβουλευτικών παραστάσεων είναι ο αποτροπιασμός για το «ύφος» της σύγκρουσης. Ομως, η αφ’ υψηλού περιφρόνηση αυτών των τρόπων δεν τους αποθαρρύνει. Μάλλον συντελεί στην αποχαλίνωσή τους.
Η αντιπαράθεση με τον Καμμένο καμμενοποιεί τη δημόσια ζωή. Ωστόσο, άλλος δρόμος από την αντιπαράθεση δεν υπάρχει.
Η αντιπολίτευση δεν έχει την πολυτέλεια για τέτοια μεταδιλήμματα. Δεν ορίζει εκείνη το ύφος της εποχής.
Το ύφος αυτό, άλλωστε, είναι η επιφανειακή αντανάκλαση της μεθόδου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πιεζόμενη, η κυβέρνηση δεν επιτίθεται μόνο στους φυσικούς πολιτικούς αντιπάλους της. Για να αμυνθεί, μεταφέρει την ένταση στους θεσμούς.
Οιονεί αντίπαλός της μπορεί να είναι ένας αξιωματικός του Στρατού, που οδηγείται στην ανάκληση της αρχικής, ενοχοποιητικής αναφοράς του. Ή ένας διπλωμάτης που διαπομπεύεται τουλάχιστον ως αφελής, αν όχι ως ανθυπομεσάζων. Πολιτικά της όπλα μπορεί να είναι τα «κρατικά μυστικά» – που, όταν δεν συμφέρει, χρησιμοποιούνται σαν τείχος αδιαφάνειας και, όταν συμφέρει, σαν ταμείο «αποκαλύψεων».
Η σαουδαραβική περιπέτεια δεν τελείωσε χθες. Ολα δείχνουν ότι η πίεση θα κλιμακωθεί. Οποιος θυμάται πώς αντιδρά η κυβέρνηση όταν δοκιμάζεται –όποιος, ας πούμε, θυμάται τι συνέβη όταν το στρατήγημα των τηλεοπτικών αδειών έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας– μπορεί να προβλέψει πώς θα κλιμακωθεί αντιστοίχως η άμυνά της.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μετατρέψουν τη δική τους κρίση σε κρίση των θεσμών.