Την πρώτη φορά που ανέβηκε στο βήμα ήταν εμφανώς αγχωμένος. Αν και κουστουμαρισμένος, έμοιαζε γυμνός. Μιλούσε σαν να βρίσκεται σε διάδρομο γυμναστηρίου. Λαχανιασμένος, «έτρεχε» να προλάβει ημερομηνίες, συμφωνίες, μεσάζοντες, υπογραφές, να εξηγήσει, να τινάξει από πάνω του την ενοχή. Ο ρυθμός ομιλίας ακολουθούσε τη ροή αποδεικτικών στοιχείων που κατέθετε στα «πρακτικά». Σελίδες που, στην οθόνη της τηλεόρασης, φαίνονται λευκές, σχεδόν άδειες. Δεν άνοιγε διάλογο με όποιον από την αίθουσα παρεμβαλλόταν για να εκφράσει ένσταση. Σωστά. Οφειλε να συγκεντρωθεί στις δυνάμεις του για να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις του ρόλου του. Είχε γείρει, ελαφρώς, προς τα εμπρός, όσο επέτρεπε το υπερμέγεθες εκτόπισμά του, ακουμπώντας στο πόντιουμ. Πελιδνός. Ο θεατής μπορούσε να φανταστεί την εσωτερική εφίδρωση, τους σφυγμούς, την ένταση, τη δυσκολία. Δεν ήταν όμως μόνος, είχε συμμάχους στην αίθουσα. «Οσο χτυπάτε αυτήν την κυβέρνηση, τόσο ενισχύετε τη συνοχή της», είπε. Ενιωθε τις δονήσεις.
Υστερα πήρε θέση στο βήμα ο αρχηγός της συμμαχίας τους. Ανετος, με επικοινωνιακή χαλαρότητα. Είπε ότι «είναι εδώ για να υπερασπιστεί το φως». Είπε ότι είναι και «μια κυβέρνηση που θέλει να βάλει τέλος στη διαφθορά», ότι «δεν είναι δικός μας φυσικός χώρος ο βούρκος της διαπλοκής και της υπονόμευσης». Ως έμπειρος ταχυδακτυλουργός έβγαλε τον λαγό στο φινάλε. Λίγο πριν από το φινάλε, για την ακρίβεια, όπου όρθιο μέρος της αίθουσας αποθέωνε. Ενα νέο –άγνωστο– πρόσωπο, ένα όνομα μεσάζοντος ή «πηγής», όπως τον αποκαλούσαν, επιστρατεύθηκε για να άρει αμαρτίες και ευθύνες. Ενδιαμέσως, ξεπρόβαλαν κομπάρσοι που μιλούσαν για «ανθρωπιστική κρίση», για «τηλεγραφήματα», για «συμμορίες». Πού και πού, κάποιος που έμοιαζε να προεδρεύει στρεφόταν στα θεωρεία και έλεγε «η Βουλή σάς καλωσορίζει».
Θα πρέπει να ήταν, περίπου, πέντε ώρες μετά όταν ο πρώτος πήρε και πάλι τον λόγο. Τι μεταμόρφωση ήταν αυτή! Κανένα λαχάνιασμα. Σθεναρός και στέρεος. Εγερνε και πάλι μπροστά, όχι για να εξηγήσει αυτήν τη φορά, αλλά για να κάνει, λες, το λιγοστό, πλέον, ακροατήριο μια χαψιά. Εξέπεμπε μια επιθετική, απειλητική σχεδόν, ανακούφιση. Μπούλινγκ. Ξανάβρισκε τον εαυτό του, εκτός κειμένου, εντός ρόλου.
Το έργο που παρακολουθήσαμε, αυτήν τη φορά, αναφερόταν σε μια υπόθεση πώλησης πυρομαχικών.
Εκλεισα την τηλεόραση. Κάθισα στο σκοτάδι, αποκαμωμένη· χωρίς συμμάχους. Κι αυτή η μοναξιά ήταν χωρίς μεσάζοντες. Σκληρή και απαρηγόρητη.