Σε όποιον τομέα αγαθοεργιών και αν ειδικεύονται οι συμμορίες, στο εμπόριο ναρκωτικών, στο τράφικινγκ, στις ληστείες, κοινό τους γνώρισμα είναι ο πολυεθνικός χαρακτήρας. Η παρέα των ταχυπλόων ας πούμε, που διακινούσε ναρκωτικά, απαρτιζόταν από έναν Ελληνα, ένα Βούλγαρο, δύο Ιταλούς και έξι Αλβανούς. Εκτός από τους προλετάριους λοιπόν, που θεωρητικά δεν έχουν πατρίδα, και το κεφάλαιο, που όντως δεν έχει πατρίδα, όπως μαρτυρεί η παλιά και η νωπή ιστορία, πατρίδα δεν έχει και το έγκλημα.
Αυτονόητο; Βεβαίως. Επίσης αυτονοήτως, όμως, θα έπρεπε να πάψουμε να λέμε ότι κάποιες φυλές είναι γονιδιακώς κακούργες και κάποιες άλλες προικισμένες με ενάρετες καταβολάδες. Αλλά δεν παύουμε. Αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, συνεχίζουμε να διακινούμε τις ναρκωτικές εμμονές μας. Να διαλαλούμε ότι εμείς υπερέχουμε φυλετικά, ότι π.χ. τα γονίδιά μας είναι αντιρατσιστικά ή ότι ξεχωρίζουμε από τη φυλετική πλέμπα επειδή διαθέτουμε δύο γερούς θώρακες: τη φιλοσοφία των αρχαίων (λες και την ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά όλοι και υλοποιούμε καθημερινά τις ευγενέστερες επιταγές της) και τη χριστιανική πίστη· λες και κάθε βράδυ ελέγχουμε αυστηρά τον εαυτό μας για να διακριβώσουμε αν πραγμάτωσε το «Πιστεύω» στη διάρκεια της ημέρας. Και άλλοι λαοί, φυσικά, έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν στην ανωτερότητά τους, που συνήθως την εικονογραφούν σαν θεϊκώς επικυρωμένη. Αλλά ο καθένας οφείλει να ξεκινάει τον έλεγχο από τα του οίκου του και να μην αναζητεί άλλοθι στη συμπεριφορά των τρίτων.
Δεύτερο κοινό γνώρισμα πολλών συμμοριών είναι η συμμετοχή ανθρώπων που συνηθίζουμε να τους κατατάσσουμε στους υπεράνω πάσης υποψίας. Στους πλούσιους δηλαδή, που τάχα, σαν πλούσιοι ακριβώς, διαθέτουν περισσότερες άμυνες απέναντι στους πειρασμούς και συνεπώς υπερτερούν ηθικά των φτωχών. Αστεία πράγματα. Αν ήταν έτσι, ο Χριστός δεν θα καταστηλίτευε τους πλούσιους, την πλεονεξία και την απανθρωπία τους.
«Μα τι ανάγκη είχαν;» θα είπαν πολλοί, απορώντας με την είδηση ότι στη συμμορία των ταχυπλόων συμμετείχε και επιχειρηματίας της Μυκόνου, ή ότι κοσμηματοπώλης του Κολωνακίου, που συνεργαζόταν μάλιστα με την αστυνομία, ως πραγματογνώμονας, άρπαζε τα καλά κομμάτια και στη θέση τους έβαζε φο μπιζού. Μα η ίδια η απληστία είναι ανάγκη, θα απαντούσαν όσοι ακούγοντας το «ουκ εν τω πολλώ το ευ», συμφωνούν λέγοντας: «Και βέβαια, δεν είναι στο πολύ το ευ. Είναι στο πάρα πάρα πολύ». Και το κυνηγούν μανιωδώς.