Η πολύνεκρη μάχη του Σομ, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1916 με ένα φοβερό μπαράζ πυροβολικού, που ώς τότε ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί όμοιό του. Εν τέλει απεδείχθη αναποτελεσματικό, ωστόσο το μέγεθος της επιχείρησης παραμένει και σήμερα εντυπωσιακό: επί οκτώ ημέρες οι δυνάμεις της Entente σφυροκοπούσαν ασταμάτητα τις γερμανικές γραμμές, χρησιμοποιώντας συνολικά 1.730.000 βλήματα πυροβολικού.
Πώς μου ήλθε αυτό και πού κολλάει με την επικαιρότητα. Παρακολουθώντας την επτάωρη συζήτηση στη Βουλή για τα περίφημα βλήματα, σταδιακά άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως η ποσότητα που εμείς θέλαμε να πουλήσουμε είναι αφύσικα μεγάλη για μια χώρα του δικού μας μεγέθους. (Εννοώ τις 300.000 που συνολικά το υπουργείο ήθελε να διαθέσει στην αγορά· όχι τις 100.000 μόνον, που ήθελε η Σαουδική Αραβία.) Μπορεί να κάνω λάθος, βέβαια. Ενδέχεται να αγνοώ βασικές τεχνικές παραμέτρους του θέματος. Για σταθείτε, όμως! Με βάση την κοινή λογική, δεν είναι υπερβολικό να περισσεύουν στην Ελλάδα 300.000 βλήματα πυροβολικού των 105 χιλιοστών, δηλαδή περίπου όσα έριξαν οι Αγγλογάλλοι στους Γερμανούς την πρώτη μέρα του μπαράζ στο Σομ; Είναι δε προφανές, εφόσον ούτως ή άλλως δεν μιλάμε για ξεπούλημα αλλά για ξεσκαρτάρισμα, ότι για να θέλουμε να διώξουμε αυτές τις 300.000, που πλησιάζουν την ημερομηνία λήξης, οπωσδήποτε θα διαθέτουμε αρκετές δεκάδες χιλιάδες για την περίπτωση που θα χρειαστούν. Επίσης, προφανές είναι ότι θα αγοράσουμε ξανά από τα ίδια, ώσπου και αυτά να μπαγιατέψουν και να πρέπει να τα πουλήσουμε ή να τα καταστρέψουμε κ.ο.κ.
Αν αυτές οι σκέψεις μου ευσταθούν, τότε πολύ φοβάμαι ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον περιλάλητο εθνικό κίνδυνο, ξοδεύοντας σε εξοπλισμούς, καταλήγει να είναι ο ίδιος ένας εθνικός κίνδυνος. Ισως μάλιστα να είναι μεγαλύτερος από εκείνον που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει – περισσότερη ζημία έκανε στη χώρα η χρεοκοπία παρά οι Τούρκοι. Κάποτε θα πρέπει να ξεπεράσουμε το ταμπού που επιβάλλει σιωπή σε ό,τι αφορά την άμυνα της χώρας και να εξετάσουμε ορθολογικά τις αμυντικές δαπάνες. Βεβαίως, δεν έχω την αυταπάτη ότι θα μπορούσε ποτέ να συμβεί αυτό στην Ελλάδα του Υπαρκτού Ελληνισμού. Ο πατριωτισμός, όπως έλεγε ο Σάμιουελ Τζόνσον, είναι το τελευταίο καταφύγιο, των αχρείων· και στην Ελλάδα διαθέτουμε περίσσευμα και αχρείων και πατριωτισμού…
Θετική σκέψη
Ο Χρήστος Σπίρτζης επικρίθηκε κατά κόρον, χθες, επειδή δήλωσε «ειλικρινά πολύ περήφανος» για τα αντιπλημμυρικά έργα της κυβέρνησης στη Δυτική Αττική. Ολως τυχαίως, η μέρα που ο Σπίρτζης εκδήλωσε την περηφάνια του ήταν εκείνη που ο τελικός αριθμός των νεκρών από την πλημμύρα στη Μάνδρα έφθασε τους είκοσι τρεις. Η ατυχής σύμπτωση (διότι ως τέτοια την εξέλαβαν οι περισσότεροι) ήταν αυτό που έδωσε ιδιαίτερη οξύτητα στην εις βάρος του κριτική.
Επειδή σήμερα έχω μια ροπή στην ιδιορρυθμία, θα μου επιτρέψετε να υποστηρίξω ότι η κριτική εναντίον του υπουργού οφείλεται μάλλον σε παρανόηση. Οσοι κακολογούσαν χθες τον υπουργό από τα ραδιόφωνα το έκαναν επειδή έκριναν την πράξη του ως γαϊδουριά. Δε νομίζω· ήταν μάλλον μια επίδειξη θετικισμού από πλευράς του υπουργού. Η Μάνδρα, βάσει της απογραφής του 2011, είχε 12.792 κατοίκους. Ας δεχθούμε, για την οικονομία του λόγου, ότι ακριβώς τον ίδιο αριθμό κατοίκων είχε και όταν επλήγη από τη θεομηνία. Εξ αυτών των 12.792, οι 23 χάθηκαν στις πλημμύρες. Αφαιρούμε τον αριθμό από το σύνολο και τι μένει; Μένουν 12.769 ζωντανοί. Γι’ αυτό δηλώνει «ειλικρινά πολύ περήφανος» ο Σπίρτζης…
Το τέρας έρχεται
Ο τίτλος της είδησης έλεγε ότι «μετά τη Μύρτιδα θα γνωρίσουμε και την Αυγή» και προς στιγμήν αναθάρρησα! Διότι η Αθηναία Μύρτις, το πρόσωπο της οποίας ανέπλασαν οι επιστήμονες προ ετών, ήταν κακάσχημη σαν βάτραχος. Τόσο άσχημη, που σε έκανε να σκεφθείς ότι αν ο τύπος της ήταν χαρακτηριστικός της Αθηναίας της εποχής του Πελοποννησιακού Πολέμου, τότε δεν πρέπει να απορούμε γιατί οι επίδοξοι εραστές ξεροστάλιαζαν ακολουθώντας σαν κοπάδι τους ωραίους παίδες στους δρόμους της αρχαίας Αθήνας. Ηλπισα, λοιπόν, για λίγο ότι το πρόσωπο της Αυγής θα επανορθώσει την εικόνα της Αθηναίας της κλασικής περιόδου. Δυστυχώς, βιάστηκα. Διότι η λεγόμενη Αυγή, της οποίας το πρόσωπο τώρα αναπλάθουν οι επιστήμονες, έζησε στη Μεσολιθική Εποχή, γύρω στο 7000 π.Χ., κάπου στα Τρίκαλα. Εν ολίγοις, περιμένω να αποκαλυφθεί ακόμη χειρότερο τέρας. Με φαβορίτες, σμιχτά φρύδια, μουστάκι, ποιος ξέρει τι άλλο…
Ενα πρόβλημα
Στο Ιδρυμα Λάτση, όπως πληροφορούμαι, προβληματίζονται σοβαρά για το μέλλον του Κ. Γαβρόγλου εν σχέσει με τη λειτουργία του ιδρύματος. Κατ’ αρχάς, επειδή ο Κ. Γαβρόγλου έχει διοχετεύσει αποκλειστικά στο ΕΚΠΑ, όπου ήταν καθηγητής, τα ποσά που διαθέτει κάθε χρόνο το ίδρυμα για επιστημονική έρευνα· και επίσης, έχει αφήσει τη διαχείρισή τους στην αυλή του. Επειτα, ο Κ. Γαβρόγλου έχει καεί πολιτικά καθώς έχει εκτεθεί τόσο πολύ ως συριζαίος και έχει ταυτισθεί με τις ισοπεδωτικές πολιτικές της Αριστεράς στην παιδεία, ώστε να υπονομεύεται ο ρόλος του στο ίδρυμα, ως υπευθύνου για τις ερευνητικές δραστηριότητες. Πώς γίνεται σε ένα ίδρυμα, που σκοπό έχει να είναι αρωγός της αριστείας, οι σχετικές αποφάσεις να βρίσκονται στα χέρια ενός συριζαίου που ως υπουργός την κατεδίωξε συστηματικά; Αντιλαμβάνομαι ότι από την πλευρά του ιδρύματος πολύ θα ήθελαν να φιλοτιμηθεί ο ίδιος και να τους διευκολύνει. Δεν θέλω να τους απογοητεύσω, αλλά προφανώς δεν έχουν ιδέα πόσο διψάει η Αριστερά για εξουσία και πώς γαντζώνεται σε αυτήν όταν τη βρίσκει…