«Οι άνθρωποι που ζουν με HIV, ζουν όπως κάθε άνθρωπος», είναι ο τίτλος της καμπάνιας του Κέντρου Ζωής, το οποίο υποστηρίζει τους οροθετικούς και προσπαθεί να αντιμετωπίσει το στίγμα που τους κατατρύχει.
Στην εκστρατεία ενόψει της αυριανής Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Εϊτζ παρουσιάζονται τρεις περιπτώσεις οροθετικών: Ο Δημήτρης, ένας πατέρας, που «θα πεθάνει από αγωνία, γιατί αύριο είναι η πρώτη μέρα της κόρης του στο σχολείο». Η Κατερίνα, επίσης οροθετική, που «φοβάται ότι δεν θα περάσει όλα τα μαθήματα στη σχολή». Και ο Νικόλας, που «έχει χάσει τον ύπνο του, γιατί του λείπει η κοπέλα του που έφυγε στο εξωτερικό». Είναι αξιέπαινο ότι οι οροθετικοί παρουσιάζονται από την οργάνωση ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι οποίοι έχουν καθημερινές γήινες ανησυχίες, τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, το 2012, οροθετικές πόρνες είχαν κρεμαστεί στα μανταλάκια, σαν επικηρυγμένες, προκειμένου να μην κινδυνεύσει η «ελληνική οικογένεια», όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο τότε υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος. Οι κοπέλες αυτές, ξένες και Ελληνίδες, σε καμία περίπτωση δεν ζουν «όπως κάθε άνθρωπος». Για την ακρίβεια, τουλάχιστον τρεις από αυτές δεν ζουν καθόλου.
Η αντιρετροϊκή αγωγή στοιχίζει περίπου 8.000 ευρώ ανά άτομο τον χρόνο και το κράτος υποχρεούται να καλύψει τη δαπάνη ακόμη και για άτομα που είναι ανασφάλιστα. Ομως, κάθε τόσο προκύπτουν ελλείψεις και κενά στη σχετική χρηματοδότηση με αποτέλεσμα οι οροθετικοί να μένουν για μεγάλα διαστήματα χωρίς τα φάρμακά τους. Οπως έγραφε σε περυσινό ρεπορτάζ του ο Γιάννης Παπαδόπουλος στην «Κ», «συχνά, μέχρι να εγκριθούν έκτακτα κονδύλια από το υπουργείο Υγείας, οι ασθενείς καταφεύγουν στον δανεισμό χαπιών μεταξύ τους». Αναζητούν με αγωνία την ημερήσια θεραπεία τους, ζητιανεύουν μερικά χάπια, υποσχόμενοι να τα επιστρέψουν αργότερα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζουν «όπως κάθε άνθρωπος».
Ακόμη όμως και το κεντρικό μήνυμα και οι πρωταγωνιστές της καμπάνιας είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε γκέι οροθετικό, αν και αυτή είναι η κοινότητα που υποφέρει περισσότερο τόσο από τον HIV όσο και από το στίγμα του. Οι δύο άνδρες είναι στρέιτ, με κόρη και «κοπέλα» αντίστοιχα. Κατανοητή η αγωνία της οργάνωσης να συμφιλιώσει την ελληνική κοινή γνώμη με το έιτζ, στην προσπάθεια αυτή όμως φτάνει στο άλλο άκρο, την πλήρη αποδραματοποίηση και, εν τέλει, εξιδανίκευση της ζωής των οροθετικών.