Η Πολιτική και η… πολιτική

2' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπάρχουν δύο πράγματα στον κόσμο μας τα οποία πολλοί νομίζουν ότι είναι το ίδιο, αλλά κάνουν λάθος: Η πολιτική, με την έννοια της διεκδίκησης και της άσκησης εξουσίας, και η Πολιτική με την έννοια του σχεδιασμού, της υιοθέτησης και της υλοποίησης λύσεων σε προβλήματα της κοινωνίας. Και τα δύο περιγράφονται με την ίδια λέξη στα ελληνικά, όμως είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ειδικά στη δική μας χώρα, αλλά και σε πολλές άλλες που δεν έχουν ώριμες ή υγιείς αστικές δημοκρατίες, είναι και σε μεγάλο βαθμό ξένα μεταξύ τους. Αν αύριο γνωρίζατε έναν τυπικό Ελληνα πολιτικό, ένα βουλευτή ας πούμε, και παρατηρούσατε τον τρόπο που δουλεύει και τα πράγματα που κάνει, θα διαπιστώνατε ότι ασχολείται με ένα εντελώς διαφορετικό επάγγελμα από αυτό που φανταζόσασταν. Θα βλέπατε ότι τα ζητήματα της εκλογικής του περιφέρειας, η οικονομική κρίση, η φτώχεια, η ανεργία των νέων ή οποιοδήποτε άλλο από τα μεγάλα προβλήματα δεν είναι καθόλου αντικείμενο της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Η πραγματική δουλειά του είναι άλλη: η επανεκλογή του. Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση – κάθε κυβέρνηση. Ο σκοπός της δεν είναι να λύσει «τα προβλήματα του κόσμου», αλλά να συνεχίσει να κυβερνά. Κι ο ρόλος της κάθε αντιπολίτευσης δεν είναι να προτείνει έναν εναλλακτικό τρόπο διακυβέρνησης και ρεαλιστικές μα οραματικές λύσεις, αλλά το να καταλάβει την εξουσία. Αν μέσα σε όλα αυτά γίνονται και μερικές πράξεις Πολιτικής, αυτό γίνεται είτε τυχαία, είτε από μεμονωμένες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα (και οι οποίες σχεδόν πάντα τιμωρούνται από τους ψηφοφόρους στις επόμενες εκλογές), είτε στις σπάνιες περιπτώσεις που τέτοιες πράξεις μπορούν να εργαλειοποιηθούν για την επίτευξη του άλλου, κρισιμότερου, σκοπού.

Αυτό μπορεί να μοιάζει κυνική γενίκευση. Δε μπορεί να είναι όλοι έτσι, θα πει κάποιος. Η απάντηση είναι ότι κι αυτοί που δεν είναι έτσι, όταν μπαίνουν στο παιχνίδι, αργά ή γρήγορα γίνονται. Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σαν στημένο πρωτάθλημα ράγκμπι: μία κερδίζει ο ένας, μία κερδίζει ο άλλος, οι οπαδοί και οι χούλιγκαν ουρλιάζουν εκατέρωθεν και υπάρχουν και κάποιοι αφελείς φιλήσυχοι φίλαθλοι οι οποίοι νομίζουν ότι παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Εντελώς άλλο άθλημα, δηλαδή. Αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον ως φαινόμενο, όμως, είναι οι οπαδοί. Οι πολίτες, οι οποίοι μπαίνουν «στο παιχνίδι» και το παίρνουν και στα σοβαρά. Αυτοί που, μολονότι δεν έχουν άμεση σχέση με την εξουσία, παρακολουθούν τον αγώνα για εξουσία, χωρίς να έχουν πλήρη συναίσθηση για το ότι ασχολούνται μόνο με τη μία εκδοχή της πολιτικής και καθόλου με την άλλη. Αυτοί που συζητούν μόνο πότε θα γίνουν εκλογές, ποιοι θα κατέβουν, πώς θα σχηματιστεί κυβέρνηση, ποιοι θα μπούνε στην κυβέρνηση και μετά πότε θα ξαναγίνουν εκλογές.

Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει το πολιτικό μας σύστημα διαχρονικά είναι αυτό: Η πλήρης αποκόλληση της μιας πολιτικής από την άλλη Πολιτική. Αυτό το φαινόμενο έχει αποτέλεσμα το δραματικό έλλειμμα κανονικής Πολιτικής, που αποτυπώνεται στα αχανή κενά στη λειτουργία του κράτους, στα αλλεπάλληλα λάθη και, τελικά, στην επαναλαμβανόμενη χρεοκοπία μας. Αλλά έχει και ένα άλλο αποτέλεσμα: την ολοκληρωτική απομάκρυνση ενός ζωντανού, πολιτικοποιημένου, ίσως αφελούς μα οπωσδήποτε ορεξάτου και δραστήριου κόσμου από τη συζήτηση περί κανονικής Πολιτικής. Αυτοί πάνε. Εχουν χαθεί στις πρωινές εκπομπές, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που πουλάνε 1.000 αντίτυπα και στα posts του Αδώνιδος και του Πολάκη, ψάχνοντας ατάκες για να βουλώσουν τους αντίπαλους στην καφετέρια, κάθε που μαζεύονται για να μιλήσουν για τις εκλογές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή