Μόνιμη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, και παραμένει, να αγνοεί την πραγματικότητα, να την παραποιεί με το «έτσι θέλω», διαμορφώνοντάς τη στα μέτρα του. Πριν από το 2015 ήταν φανερό ότι όσα υποσχόταν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ψέματα. Ουδείς εχέφρων πολίτης θα μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχαν εύκολες λύσεις για τα προβλήματα της χώρας που οι προηγούμενες κυβερνήσεις αρνούνταν να εφαρμόσουν, αλλά μετά τις αποτυχίες των κεντρώων κομμάτων πολλοί ήταν διατεθειμένοι να δώσουν μια ευκαιρία στη ριζοσπαστική Αριστερά. Παρόλο που η πραγματικότητα ανάγκασε τον κ. Τσίπρα σε απανωτές υποχωρήσεις, ο ίδιος, ο εταίρος του, Πάνος Καμμένος, και η κυβέρνησή τους διατηρούν ως μόνιμο στόχο την παραχάραξη της πραγματικότητας. Σήμερα, υπάρχει κίνδυνος η αλήθεια και το ψέμα να μπερδευτούν σε τέτοιο βαθμό που να αδυνατούμε να διακρίνουμε το ένα από το άλλο.
Η συζήτηση στη Βουλή για την περίεργη απόπειρα του υπουργείου Αμυνας να πουλήσει βλήματα στη Σαουδική Αραβία έδειξε την προσπάθεια αυτή σε πλήρη ανάπτυξη. Η υπόθεση, που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τη νομιμότητά της, παρουσιάστηκε ως κάτι που βάρυνε αποκλειστικώς την αντιπολίτευση. Οι κ. Τσίπρας και Καμμένος δεν πήγαν στη Βουλή για να διαβεβαιώσουν τους πολίτες ότι καλώς έγιναν όσα έγιναν, αλλά για να κατηγορήσουν την αντιπολίτευση ότι, πρώτον, ζημιώνει τη χώρα με την καχυποψία της, δεύτερον, πως ό,τι και αν έχει γίνει, τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν ήταν χειρότερα. Εως εδώ, συνηθισμένη τακτική. Εάν, όμως, επιβεβαιωθούν οι υποψίες της αντιπολίτευσης ότι έγγραφα που κατατέθηκαν ήταν παράτυπα, σε συνδυασμό με την αποκάλυψη ευαίσθητων στοιχείων σε απόρρητα έγγραφα του υπουργείου Εξωτερικών, θα έχουμε εισέλθει σε ακόμη πιο επικίνδυνη φάση υπονόμευσης θεσμών και κανόνων.
Εάν μια κυβέρνηση, με όλη την εξουσία που διαθέτει, θέτει την ανάγκη της να καλυφθεί πάνω από τη νομιμότητα, μόνο ισχυροί θεσμοί θα μπορούσαν να την επαναφέρουν στην τάξη. Και εδώ παρατηρούμε το άλλο σκέλος της κυβερνητικής τακτικής. Οι συνεχείς επιθέσεις κυβερνητικών στελεχών στη Δικαιοσύνη και σε μέσα ενημέρωσης, η άοκνη και συχνά χυδαία προσπάθεια να εμφανίζονται οι αντίπαλοι ως διεφθαρμένοι και προδότες («προσκυνημένοι», «στα τέσσερα» κ.λπ.) έχουν στόχο τη γενική σύγχυση, όπου ολοένα και λιγότεροι θα ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό, το νόμιμο από το παράνομο, το χρήσιμο από το επικίνδυνο. Μέσα στον βούρκο, με απαξιωμένους θεσμούς, όλοι είναι ίδιοι. Ουδείς ένοχος, ουδείς αθώος. Ουδείς χρεώνεται το κακό. Οσο η παραμονή στην εξουσία εκθέτει τους κυβερνώντες, τόσο θα επιμένουν στην επιβολή των φαντασιώσεών τους στον δημόσιο διάλογο.
Ανέκαθεν, νέες κυβερνήσεις κατηγορούσαν τις προηγούμενες ότι άφηναν πίσω «καμένη γη». Τότε μιλούσαν για οικονομικές ζημίες. Σήμερα ο κίνδυνος είναι για βαθύτερες, μονιμότερες βλάβες – σε αντιλήψεις και συμπεριφορές.