Πρόσωπα της Εβδομάδας

2' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Βασίλης Παπαδόπουλος

Η τέχνη του πολτού

Πρόσωπα της Εβδομάδας-1

Για να περιγράψει κανείς τις ιστορικές ιδιαιτερότητες αυτής της φάσης, θα άξιζε να ξεχάσει για λίγο το ίδιο το σκάνδαλο. Να ξεχάσει την κατηγορία και να εστιάσει στους τρόπους με τους οποίους η κυβέρνηση προσπαθεί να την αποκρούσει.

Η κυβέρνηση, για να αμυνθεί, «κρεμάει» δημόσιους λειτουργούς –στρατιωτικούς και διπλωμάτες– με έναν τρόπο παραδειγματικά βάναυσο. Παραβιάζει επιλεκτικά το απόρρητο και ταυτόχρονα αναγορεύει σε εθνικό έγκλημα την παραβίασή του. Κατασκευάζει σαν αντιπερισπασμούς κατηγορίες όχι μόνο κατά των πολιτικών της αντιπάλων, αλλά και εναντίον των συγγενικών τους προσώπων. Καταθέτει σαν επίσημα έγγραφα στη Βουλή κάτι συνθέσεις ελευθέριας σύνταξης.

Μόνο από την ένταση αυτών των τρόπων θα μπορούσε να μετρήσει κάποιος κατ’ αναλογία και το βάθος της υπόθεσης – το βάθος της κυβερνητικής ανασφάλειας, που εξωτερικά εκδηλώνεται ως bullying. Πρόκειται για μεθόδους που ξεπερνούν τα όρια της πολιτικής αυτοάμυνας. Για μεθόδους πολτοποίησης.

Στον πολτό, η ιδιότητα του πληρεξουσίου συγχωνεύεται με την ιδιότητα του μεσάζοντος. Τα μυστικά της κυβέρνησης ταυτίζονται με τα μυστικά του κράτους. Ο φορέας πιστοποίησης της γνησιότητας δεν ξεχωρίζει από τον φορέα της πλαστότητας. Ολα διαθλώνται σε παραμορφωτικούς κατοπτρισμούς – «the government of the government of Greece».

Ο πολτοποιητής δεν θέλει να τον πιστέψεις. Του αρκεί να μην μπορείς να πιστέψεις πια τίποτε.

Μέγκαν Μαρκλ

Πριγκίπισσες και βάτραχοι

Πρόσωπα της Εβδομάδας-2

Στο όνομα αυτής της προόδου, η πολιτική ορθότητα επιτρέπει στον εαυτό της να ξεχωρίζει έναν άνθρωπο για τα γονίδιά του. Στο όνομα μιας επιφανειακής πολυχρωμίας, η ορθότητα μπορεί να νερώσει ακόμη και τον αντισεξισμό της – να ξεχάσει ότι ο «θεσμός» χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως μηχανές αναπαραγωγής και ως αξεσουάρ μιντιακής ακτινοβολίας. Στην πραγματικότητα, ο μεικτός πριγκιπικός γάμος δεν εκσυγχρονίζει τόσο τη βασιλική οικογένεια, όσο τη βοηθάει να συντηρηθεί. Ο θεσμός δεν αλλάζει περισσότερο απ’ όσο ακριβώς χρειάζεται για να τονώσει κάπως το κοινωνικό του έρεισμα και να κρατήσει τα προνόμιά του.

Κάπως έτσι, με μικρές ενέσεις νεωτερικότητας, οι αρχαϊκοί θεσμοί, όπως η βασιλεία, αντέχουν σε μια εποχή που το νεωτερικό οικοδόμημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας υποκύπτει στις αδυναμίες του. Το είχε εξηγήσει, από τη σκοπιά του εισβολέα, ένας καθηγητής της ρωσικής Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών στο New Yorker. Για να προκαλέσεις, είχε εξηγήσει, πολιτική δολιοφθορά σαν αυτή που συνέβη τον Νοέμβριο του 2016 στην Αμερική, δεν αρκεί να διαθέτεις μέσα πληροφοριακής εισβολής. Δεν μπορείς να προκαλέσεις μια κρίση εκ του μηδενός. Χρειάζεται κάτι να υπάρχει. «Αν πας, ας πούμε, στη Μεγάλη Βρετανία και τους πεις ότι η βασίλισσα είναι κακιά, δεν θα γίνει τίποτε· δεν θα γίνει επανάσταση. Δεν υπάρχει υπόβαθρο για τέτοια επιχείρηση». Αντιθέτως, για τις δημοκρατίες υπάρχει συσσωρευμένο προσάναμμα δυσπιστίας. Η πιο ελαφρά απόδειξη αυτής της καταστατικής αδυναμίας είναι ότι υπάρχουν δημοκράτες που υποκλίνονται στις πριγκίπισσες, αρκεί να έχουν το ορθό χρώμα. Το ορθό αίμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή