Πώς τα φέρνει, όμως, η μοίρα (ή η τύχη, η συγκυρία): παραλίγο κάποτε η Ντόρα Μπακογιάννη να είχε γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Παραλίγο. Οπως θα θυμούνται οι περισσότεροι, το match point παίχτηκε πριν από την εκλογική διαδικασία καθεαυτή. Εάν, όπως έχει ακουστεί πολύ, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν είχε λάβει την πρωτοβουλία οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία να γίνουν επί λαϊκής βάσης, το πιθανότερο ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη να είχε κερδίσει τον Αντώνη Σαμαρά. Η λαϊκή βάση ανέδειξε όμως τον δεύτερο – πιο δεξιό, πιο λαϊκό και παλαιό αντίπαλο του «μητσοτακέικου».
Τα χρόνια κύλησαν και στην ηγεσία του ελληνικού συντηρητικού κόμματος ανήλθε ένας άλλος Μητσοτάκης, ο Κυριάκος. Οπως επίσης θα θυμούνται όλοι, η εκλογική του νίκη ήταν μια έκπληξη. Ευχάριστη για τους περισσότερο Κεντρώους, για τους λεγόμενους Φιλελεύθερους, ακόμα και για τους λίγους εκείνους Κεντροαριστερούς χωρίς αντιδεξιό ανακλαστικό (και με απύθμενη δυσφορία απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ). Δυσάρεστη έκπληξη ήταν αυτή η νίκη για όλους τους υπόλοιπους – θέλω να πω, τους υπόλοιπους και εντός της Νέας Δημοκρατίας.
Οι κακές γλώσσες λένε ότι μεταξύ αυτών των δυσαρεστημένων «γαλάζιων υπόλοιπων» περιλαμβάνεται και η μεγάλη αδελφή του Κυριάκου. Εάν δηλαδή η εσωκομματική αντιπολίτευση εκκινεί από τους καραμανλικούς και επεκτείνεται σε ακόμα πιο παραδοσιακούς δεξιούς, φαίνεται πως καταλήγει στο ίδιο το αίμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αυτό, εάν και εφόσον ισχύει, θα ήταν η πιο εύκολη εξήγηση για την πολύκροτη δήλωση του τελευταίου στην κυριακάτικη «Κ» και στον Αλέξη Παπαχελά, ότι δεν θα διορίσει στην κυβέρνησή του κανέναν συγγενή του συμπεριλαμβανομένης και της Ντόρας. Συνήθως, όμως, στην πολιτική αυτά τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο απλά και ποιος ξέρει τι προηγήθηκε πίσω από κλειστές πόρτες μέχρι να οδηγηθεί σε αυτή τη δήλωση ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.
Το βέβαιο είναι ότι συζητήθηκε πολύ. Επιδοκιμάστηκε με την ίδια ένταση που επικρίθηκε και, μάλιστα, από όλο σχεδόν το ιδεολογικό, πολιτικό φάσμα. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι στη συγκεκριμένη συνέντευξη λέει πιο ενδιαφέροντα πράγματα ο Κυριάκος που μάλλον πέρασαν στο ντούκου.
Πέρα από την πολιτική (και τη μικροπολιτική), η δήλωση αυτή προσφέρεται για περισπούδαστες ανθρωπολογικές προσεγγίσεις. Ευτυχώς, ο χώρος δεν επιτρέπει να πατήσουμε και αυτή την μπανανόφλουδα. Εχει, όμως, ενδιαφέρον ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φτάνει στο σημείο, εν έτει 2017, να ξεκαθαρίζει ότι δεν θα διορίσει συγγενείς του και αυτή η δήλωση να φαντάζει τόσο ρηξικέλευθη. «Ηρωας» για κάποιους ο Κυριάκος που διαχωρίζει τη θέση του από το αίμα, «υποκριτής» για κάποιους άλλους που υπενθυμίζουν ότι και αυτός μπήκε στην πολιτική χάρη στο αίμα. «Οικογένειες, σας μισώ!», βροντοφώναζε κάποτε ο Γάλλος συγγραφέας Αντρέ Ζιντ. Φαντάζομαι τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε στιγμές μοναχικές να ασφυκτιά θέλοντας να κραυγάσει κάτι παρόμοιο.