Σε κάθε του κίνηση, ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει ότι, σαν νέος Ηρόστρατος, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να γραφτεί το όνομά του στην Ιστορία με μεγάλα γράμματα, και ας είναι ως καταστροφέας. Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ είναι το τελειωτικό χτύπημα σε ό,τι είχε απομείνει από την πολύπαθη ειρηνευτική διαδικασία. Στην ίδια του τη χώρα, ο Αμερικανός πρόεδρος επιμένει να διαλύει ό,τι έστησε ο Μπαράκ Ομπάμα. Στη διεθνή σκηνή, τα μόνα του επιτεύγματα είναι η διάλυση διεθνών συμφωνιών, οι χαριεντισμοί με αυταρχικούς ηγέτες, και η υπονόμευση του ίδιου του υπουργείο Εξωτερικών ώστε οι ΗΠΑ να μην μπορούν να παίξουν τον σταθεροποιητικό ρόλο που είχαν αναλάβει εδώ και έναν αιώνα. Αποδεικνύεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι επικίνδυνος όχι μόνο για τη δική του χώρα αλλά για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για εχθρούς αλλά και για φίλους.
Ετσι, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του εβραϊκού κράτους ίσως αποδειχθεί όχι μόνο πλήγμα εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι επίσης τη θεωρούν πρωτεύουσά τους, αλλά παγίδα για το ίδιο το Ισραήλ. Με τη μονομερή διακήρυξή του, ο Ντόναλντ Τραμπ, στην ουσία, αποφάσισε ότι η διένεξη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων έχει λήξει, και μαζί της το πιο ακανθώδες απ’ όλα τα θέματα που είχαν μείνει ανοικτά μετά τις συμφωνίες του Οσλο στη δεκαετία του ’90. Οι διαπραγματευτές είχαν καταλήξει στο να αφήσουν το τελικό στάτους της Ιερής Πόλης για αργότερα, όταν θα έφθαναν σε τελική συμφωνία. Η απόφαση του Τραμπ παρακάμπτει την πολυπλοκότητα της υπόθεσης, τις σημερινές ισορροπίες και τις ευαισθησίες προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων. Ως τζογαδόρος επιχειρηματίας, προφανώς πιστεύει ότι όταν αυτός δείχνει αποφασιστικότητα η λύση παρουσιάζεται ως διά μαγείας.
Αλήθεια είναι ότι η ειρηνευτική διαδικασία είχε ατονήσει και πριν από την εκλογή Τραμπ. Εδώ και χρόνια η κυβέρνηση Νετανιάχου κάνει ό,τι μπορεί να καταλάβει παλαιστινιακά εδάφη και να υπονομεύσει την προοπτική για ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος. Οι επιθέσεις Παλαιστινίων με πυραύλους από τη Γάζα απαντήθηκαν με ισραηλινή εισβολή στην περιοχή, οδηγώντας στη σχετικώς παγωμένη κατάσταση από το 2014. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η δυσφορία της κυβέρνησης Ομπάμα με την πολιτική του Νετανιάχου. Ενώ όμως αναμένεται το μπουρλότο Τραμπ να οδηγήσει την περιοχή σε νέα ανάφλεξη, με τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων και του υπόλοιπου αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου να φουντώνουν, ίσως ο κίνδυνος για το Ισραήλ να ελλοχεύει αλλού: μπορεί οι ακραίοι κύκλοι του Ισραήλ, θεωρώντας εαυτούς παντοδύναμους, να οδηγήσουν τα πράγματα στη ρήξη. Η αρχική αντίδραση της ισραηλινής κυβέρνησης ήταν κάπως υποτονική, ίσως ως ομολογία ανησυχίας μήπως η άκριτη υποστήριξη των ΗΠΑ να την αναγκάσει σε ακραίες πράξεις και διεκδικήσεις που, κάποια στιγμή, θα προκαλέσουν σφοδρή αντίδραση, με απρόβλεπτες συνέπειες. Το γεγονός ότι αυτό τον καιρό η Σαουδική Αραβία βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ προσθέτει άλλον έναν ενδιαφέροντα παράγοντα. Ο νεαρός διάδοχος του οίκου Σαούντ δεν μπορεί παρά να βρεθεί εκτεθειμένος από την εξέλιξη στο θέμα της Ιερουσαλήμ, την ώρα που ο ίδιος επιχειρεί μεγάλο άλμα στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας του.
Ετσι, όπως και με τη νικηφόρο συμμετοχή του στην εκστρατεία εναντίον του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και τη Συρία, το Ιράν βρίσκεται πάλι ενισχυμένο στα μάτια του υπόλοιπου μουσουλμανικού κόσμου, εις βάρος των συμμάχων της Αμερικής, και με έντονη στρατιωτική επιρροή σε όλη την περιοχή. Την ίδια ώρα, η Ρωσία έχει εδραιωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, σώζοντας το καθεστώς Ασαντ στη Συρία και θέτοντας υπό την επιρροή της, σε μεγάλο βαθμό, την Τουρκία του Ερντογάν. Δυστυχώς για όσους πίστεψαν και πιστεύουν στη θετική επιρροή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή, ο πρόεδρος Τραμπ αρέσκεται σε πυροτεχνήματα, αφοπλίζοντας τη χώρα του από διπλωματία, ενθαρρύνοντας κάθε ακραία φωνή σε όλη τη Γη.