Τον περασμένο Οκτώβριο ο Τραμπ έκανε γνωστά τα σχέδιά του για την εγκατάσταση μόνιμου καταυλισμού αστροναυτών στη Σελήνη. Την Πέμπτη, η NASA ανακοίνωσε την ύπαρξη ενός πανομοιότυπου με το δικό μας ηλιακού συστήματος, με οκτώ πλανήτες, και πολλοί συνέδεσαν τη συνταρακτική είδηση με τις εντατικές προσπάθειες της Αμερικανικής Υπηρεσίας Διαστήματος για την προσέλκυση συνεργατών και πόρων…
Αλλωστε δεν το έκρυψε ο Τραμπ, όταν έδωσε εντολή στη NASA για την ανάπτυξη του καταυλισμού στον δορυφόρο της Γης· το σχέδιο θα είναι βιώσιμο, είπε, μόνο «μέσω της συνεργασίας με εμπορικούς και διεθνείς εταίρους». Γιατί η Σελήνη; Διότι προς τα εκεί κοιτούν Κίνα, Ρωσία και Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος· έτσι ο Τραμπ ακύρωσε το σχέδιο του Ομπάμα για απόβαση σε αστεροειδή και έστρεψε το ενδιαφέρον στο φεγγάρι.
Οι δύσκολες συνθήκες στη Γη –συνεχείς κρίσεις, διασπορά της τρομοκρατίας, εκρήξεις μισαλλοδοξίας– δεν αφήνουν το βλέμμα να πλανηθεί για πολύ στους αιθέρες, ωστόσο κάθε ανακάλυψη, όπως σχετικά με τους δύο νέους εξωπλανήτες που περιστρέφονται γύρω από το άστρο Kepler-90, έναν Ηλιο σαν τον δικό μας, 2.545 έτη φωτός μακριά μας, διακτίνισε και πάλι, για λίγο, τον νου στο αστρικό μας μέλλον, σε κόσμους ασύμβατους με τα τραγικά και τα αδιανόητα της επίγειας ζωής, σχεδόν θελκτικούς. Αν και ξένους. Οπως ο πολύ ζεστός (800 βαθμοί Φαρενάιτ) και βραχώδης Kepler-90i. Στην απεικόνιση φάνταζε τόσο κοντά και τόσο μακριά, καφεκόκκινος, ξηρός. Ενα τρομακτικό και μαζί, με έναν τρόπο, συναρπαστικό απώτερο αύριο, απαραίτητο για να συντηρηθεί το όνειρο – και η χρηματοδότησή του. Ολη η ανθρώπινη επινοητικότητα, που έκανε δυνατή την έξοδό μας από τη γήινη ατμόσφαιρα, στηρίζεται εκεί, στο όραμα της μεταπήδησης κάπου αλλού στο σύμπαν. Από την πρώτη γνωστική εμπειρία, πόσω μάλλον από τον σοβιετικό Σπούτνικ 1, το πρώτο ανθρώπινο κατασκεύασμα που μπήκε σε τροχιά (1957) έως τις νέες διαστημικές κάψουλες και το διαστημόπλοιο Ωρίων, η πρόθεση παραμένει η ίδια: η κατάκτηση της υπερ-φύσης στα βάθη του ουρανού.
Η ακατασίγαστη περιέργεια, η λαχτάρα της ανακάλυψης, η έξαψη μετά ένα ακόμη επιστημονικό βήμα είναι που σηκώνουν τον άνθρωπο πάνω από την τρέχουσα ζωή, έξω από τη σκιά των περιχαρακωμένων ιδεών, στο φως των διαδοχικών εκπλήξεων. Ωστόσο είναι τόσο σύντομη η ζωή μας σε σχέση με την εξέλιξη των άστρων, τόσο απειροελάχιστη η μεταβολή την οποία μπορούμε εμείς να παρακολουθήσουμε αναλογικά με τη δίψα μας για θαύματα, αλλά και τόσο απόκοσμη και αλλότρια η εικόνα των μακρινών πλανητών, που συχνά χάνουμε κάθε ενθουσιασμό (εξασθενώντας τα ελατήρια συνεισφοράς πόρων). Εξ ου και οι συνεχείς ανακοινώσεις για τη γαλανή ατμόσφαιρα του Πλούτωνα, το αλμυρό νερό στον Αρη, τα όμοια ηλιακά συστήματα – την προβολή μας στο σύμπαν. Από τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις στις οποίες μας οδηγεί ο κοινός νους είναι η αδυναμία να αποδεχτούμε την ετερότητα. Επιθυμούμε, εκεί στα μακρινά άστρα, όπου εδρεύουν οι μελλοντικοί παράδεισοι, όλα να είναι μυστηριωδώς γήινα. Κατά την υπερπροσπάθεια ψηλάφησης μερικών κόκκων από την απεραντοσύνη του («ορατού») σύμπαντος με τα 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες και τα 10 τρισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα, ο άνθρωπος κινδυνεύει μεταξύ άλλων από την ψύχωση του ταυτόσημου, την προβολή πάνω στο νέο, του δικού του εαυτού.
Ευτυχώς δεν δρούμε πάντα με τον κοινό νου. Η ανάγκη φυγής από την ανία του εξηγημένου, που γεννά τα επιστημονικά και τεχνολογικά θαύματα, ωθεί στη συνταρακτική, με τις αποτυχίες και τους κινδύνους της, εκθαμβωτική πορεία προς τα εμπρός, έξω από την πεπερασμένη ενθαδικότητα, στα πάλσαρ, στα κβάζαρ, στις μαύρες τρύπες, εκεί όπου ίσως όλα αναιρούνται, η έννοια της ύλης, της μάζας, του χώρου, του χρόνου και μαζί των φιλοσοφικών συστημάτων που σφράγισαν την ανθρώπινη σκέψη. Προς τα δισεκατομμύρια αστρικά «σπλάχνα» όπου αναπλάθονται αέναα τα όρια, η υφή και η σχετικότητα της ζωής.