Ακούγεται δυσάρεστο, ίσως και μια ιδέα απειλητικό· αλλά αυτό οφείλεται στην ξύλινη γλώσσα του υπουργού Παιδείας, ο οποίος ανήγγειλε προχθές την «ορθολογικοποίηση» της εκλογής του μουφτή στη Θράκη, δηλαδή την εκλογή του απευθείας από τη μειονότητα και όχι τον διορισμό του από την Αθήνα. Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι, ως γνωστόν, πανεπιστημιακός και αριστερός (με δεξιά τσέπη, ωστόσο). Οπότε είναι φυσικό να σου χτυπάει το καμπανάκι του συναγερμού όταν τον ακούς να υπόσχεται «ορθολογικοποίηση» σε οτιδήποτε.
Πάνω απ’ όλα όμως, πρόκειται για ζήτημα θρησκευτικής πίστης και σίγουρα ο υπουργός –ως μαρξιστής ο ίδιος– καταλαβαίνει από αυτά. Μπορεί η δική του θρησκεία να μην αναγνωρίζει τις άλλες, αλλά αυτό δεν εμποδίζει ένα ελάχιστο κατανόησης. Ετσι είναι με όλες τις θρησκείες – μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια, που λέει ο λόγος. Οπως δεν θα άρεσε στους μαρξιστές αν τον δικό τους ηγέτη τον επέλεγαν, λ.χ., οι μορμόνοι ή οι βουδιστές, παρομοίως δεν αρέσει στους μουσουλμάνους της Θράκης –στους περισσότερους τουλάχιστον– να διορίζουν οι ορθόδοξοι τον ηγέτη τους.
Την εκλογή του μουφτή από τους ίδιους τους πιστούς υπαγορεύει «αντικειμενική ανάγκη», όπως είπε από τις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός· και, μολονότι το ζήτημα αναφέρθηκε από τον Ερντογάν κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να μας βεβαιώσει ότι η πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν σχετίζεται με τον Ερντογάν. Μα και βέβαια! Ποιος νοσηρός νους θα σκεπτόταν ποτέ κάτι τέτοιο; Το ζήτημα ήταν πάντα στον κατάλογο των κυβερνητικών προτεραιοτήτων και μάλιστα πολύ ψηλά! (Κατά τις πληροφορίες μου, ήταν τοποθετημένο αμέσως κάτω από την εφαρμογή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη –ολόκληρη την Ευρώπη–, πάνω όμως από την ανακάλυψη του φαρμάκου για τον καρκίνο…) Απλώς, η κυβέρνηση το είχε ξεχάσει με τόσα που συμβαίνουν. Ο Ερντογάν απλώς τους το θύμισε και τώρα εκείνοι βάζουν μπροστά την πραγματοποίησή του, επειδή το θέμα συνδέεται με μια ελληνική ιδιορρυθμία: την πεποίθηση ότι ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ευρώπη περνάει από την Ελλάδα. Το υπαινίχθηκε και αυτό ο Κ. Γαβρόγλου στις δηλώσεις του, ισχυριζόμενος ότι ο Ερντογάν «έχασε την ευκαιρία να μιλήσει σε Ευρωπαίους εταίρους».
Ηταν, πράγματι, ευκαιρία, την οποία ο Ερντογάν δεν αξιοποίησε; Ευκαιρία λέμε μια περίσταση εφόσον αυτή ευνοεί την πραγματοποίηση ενός σκοπού, εν προκειμένω τη μεγαλύτερη προσέγγιση της Τουρκίας προς την Ευρώπη. Ας θυμηθούμε, όμως, πώς έθεσε το ζήτημα των οκτώ φυγάδων ο Ερτογάν στην περίφημη πλέον συνέντευξη: «Θα πρέπει πρώτα, ως εκτελεστική εξουσία, ως κυβέρνηση, να πάρεις τα απαραίτητα μέτρα πριν αναθέσεις την υπόθεση στη Δικαιοσύνη. Πρέπει να τελειώσουμε τη διαδικασία ως μέλη του εκτελεστικού σώματος και επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας. Διότι οι επικεφαλής της αστυνομίας κάνουν τη δουλειά τους μέσα στο πλαίσιο που τους αναθέτουμε, δεν κάνουν κάτι ενάντια στον νόμο. […] Ομως η Δικαιοσύνη χρειάζεται περισσότερο χρόνο και δεν μπορεί να λειτουργήσει άμεσα».
Αν λέγαμε ότι, από τον τρόπο που θέτει το ζήτημα της Δικαιοσύνης ο Ερντογάν, προκύπτει ότι δεν πολυκαταλαβαίνει τη διάκριση εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, θα ήταν σχήμα λιτότητας. Το ίδιο θα ήταν και αν λέγαμε ότι ο Ερντογάν επιφυλάσσει διακοσμητικό ρόλο στη Δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα, η τάξη πραγμάτων την οποία περιγράφει ο Ερντογάν δεν προβλέπει καν θέση για τη Δικαιοσύνη. Ο νόμος είμαι εγώ – αυτό μας λέει. Πώς είναι δυνατόν, επομένως, να φαντάζονται ορισμένοι στην Ελλάδα ότι ο άνθρωπος αυτός ενδιαφέρεται να προσεγγίσει την Ευρώπη; (Και μάλιστα μέσω μιας χώρας που ολισθαίνει όλο και περισσότερο προς το ευρωπαϊκό περιθώριο, όπως η δική μας…) Ασφαλώς και υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για τους οποίους η Τουρκία του Ερντογάν επιθυμεί καλές σχέσεις με την Ευρώπη· αλλά το επιθυμεί με όρους πολιτικής ισχύος και όχι προσέγγισης. Τα υπόλοιπα είναι αυταπάτες, στις οποίες η Αριστερά έχει έφεση…