Η νέα στρατηγική εθνικής ασφαλείας, όπως δόθηκε προ 48 ωρών στη δημοσιότητα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, είναι αρκετά πιο εύγλωττη από τις χιλιάδες αναλύσεις που έχουν ακουστεί στην Ευρώπη τα τελευταία τρία χρόνια ανάδυσης της γεωπολιτικής κρίσης στην περιφέρεια της ηπείρου μας. Αναγνωρίζει την ανάγκη διατήρησης της οικονομικής ευρωστίας, ως μέσου προβολής ισχύος. Περιγράφει την Κίνα και τη Ρωσία ως τις βασικές ανταγωνίστριες δυνάμεις των ΗΠΑ. Σε ένα τόνο αρκετά διαφορετικό από αυτόν που συνηθίζει ο Τραμπ, οι τάσεις απομονωτισμού απουσιάζουν εντελώς και, αντιθέτως, προβάλλεται ο ρόλος των ΗΠΑ ως δύναμης που μπορεί να εξισορροπήσει την αυξανόμενη επιρροή των ρεβιζιονιστών παικτών, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Το πλέον ενδιαφέρον σημείο είναι εκείνο που αναφέρει ότι οι αναθεωρητικές δυνάμεις θέλουν να δημιουργήσουν στον κόσμο ένα παράδειγμα «αντιθετικό» προς τις αμερικανικές αξίες και συμφέροντα. Σε αυτή την αποστροφή μεγαλύτερη σημασία έχουν οι αξίες. Αν και ο ίδιος ο Τραμπ εκπροσωπεί μια πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα της δημοκρατίας, αποτελεί αδιαμφισβήτητα αποτέλεσμα εκλογών και είναι περικυκλωμένος από τα θεσμικά αντίβαρα (checks and balances) που χαρακτηρίζουν τον τρόπο λειτουργίας των ΗΠΑ.
Αντιθέτως, ήδη από τις παρυφές της Ευρώπης, ο αυταρχισμός και ο απολυταρχισμός ως εναλλακτικά μοντέλα διακυβέρνησης, έχουν ήδη αρχίσει να διεκδικούν έδαφος από τη δημοκρατία. Με διάφορους τρόπους η λειτουργία του πολιτεύματος έχει απειληθεί ήδη και στο εσωτερικό ευρωπαϊκών χωρών. Η «σιδηρά πυγμή» έναντι της πιο αργής και συχνά αναποτελεσματικής δημοκρατικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων, κοσμεί τον λόγο ολοένα και περισσότερων πολιτικών δυνάμεων, όχι στο κέντρο της Ευρώπης, αλλά στην ανατολική περιφέρειά της. Ενώ η Ε.Ε. αναζητεί να βρει απαντήσεις σε δύο κρίσεις (οικονομική και γεωπολιτική), μια τρίτη της χτυπά την πόρτα. Είναι, βεβαίως, η κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία μέσα από έναν κυκεώνα οικονομικών προβλημάτων, ασύμμετρων κρίσεων (από το προσφυγικό μέχρι την συστηματική, φασιστογενή διασπορά ψευδών ειδήσεων) εξακολουθεί να παραμένει το βασικό σύστημα διακυβέρνησης σε όλο τον δυτικό κόσμο. Η Ελλάδα, δυστυχώς, από τη γεωγραφική θέση της, βρίσκεται σε μια περιοχή όπου οι δημοκρατίες μειώνονται διαρκώς. Αυτό καθιστά τη δημιουργία υπερκομματικών δομών στο εσωτερικό για ζητήματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια ως απολύτως απαραίτητη. Προτού οι παρενέργειες της τρίτης κρίσης χτυπήσουν την πόρτα μας.