Η Ραφίφ και η Μυρτώ

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δύο σκληρές εικόνες στην εκπνοή του 2017. Τη μια, του Ελληνα φωτορεπόρτερ Γιώργου Μουτάφη, την είδαμε παντού. Στο Διαδίκτυο, όπου κοινοποιήθηκε από χιλιάδες χρήστες, έγινε viral και σχολιάστηκε πολύ. Σε τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες. Εξαπλώθηκε σαν βουβός λυγμός, για να μας θυμίσει τη δυστυχία και την απόγνωση που κάποιοι άνθρωποι βιώνουν στην «αυλή» μας. Της έδωσαν τίτλο: «Η φάτνη της Μόριας».

Ενα κοριτσάκι λίγων ημερών, Ραφίφ το όνομα του «αγίου» βρέφους, κοιμάται τυλιγμένο στα κουβερτάκια του, μέσα σ’ ένα πλαστικό τελάρο, στη σκηνή της οικογένειας, στον καταυλισμό της Λέσβου. Η μητέρα της Ραφίφ κάθεται στο πλάι του αυτοσχέδιου βρεφικού κρεβατιού. Το πρόσωπό της είναι ήρεμο, γαληνεμένο έτσι όπως κοιτάζει τη μικρούλα της. Χαμογελάει αχνά. Αυτή τη μοναδική στιγμή κλέβει ο φωτογραφικός φακός.

Τη λάμψη στο βλέμμα. Δείχνει ευτυχισμένη. Σαν να ξεχνάει για λίγο όσα πέρασε για να φτάσει στη Λέσβο, όσα άφησε πίσω στην πατρίδα της κι όσα τώρα ζει στη Μόρια.

Τη δεύτερη εικόνα πρέπει να τη φανταστούμε. Ενα κοριτσάκι 3,5 ετών, η Μυρτώ, κοιμάται στο ζεστό του κρεβάτι στου Αγίους Αναργύρους. Δεν ξέρουμε αν η φασαρία απ’ τον θυελλώδη καβγά των γονιών της την ξύπνησε ή την έκανε να κλαίει. Εγιναν όλα γρήγορα. Ο πατέρας της σκότωσε πρώτα τη μητέρα της και μετά τη γιαγιά της.

Οι τίτλοι τέλους της φοβερής οικογενειακής τραγωδίας στο διώροφο της οδού Ευριπίδου γράφτηκαν στο δωμάτιο όπου κοιμόταν. Με μια σφαίρα από το υπηρεσιακό του περίστροφο, ο αστυνομικός στο επάγγελμα πατέρας έκοψε το νήμα της ζωής της. Λίγο αργότερα, με το ίδιο όπλο, έβαζε κι εκείνος τέλος στη δική του. Γονατιστός, εκεί, δίπλα στο κρεβάτι της μικρής του κόρης.

Η εικόνα της Ραφίφ στη Μόρια ήρθε να μας ξεβολέψει. Να θολώσει την εορταστική λάμψη. Τα Χριστούγεννα στη Μόρια, στο Καρά Τεπέ, στους καταυλισμούς στη Χίο και τη Σάμο, δεν έχουν χρυσόσκονη και στολίδια. Χιλιάδες άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι σε άθλιες συνθήκες. Στη λάσπη, στο τσουχτερό κρύο, σε καλοκαιρινές σκηνές, χωρίς θέρμανση και ζεστό νερό, σε συνθήκες που συχνά οδηγούν τις πολυφυλετικές κοινότητες των καταυλισμών στα όριά τους, σε ξεσπάσματα οργής και άγρια επεισόδια. Σαν κι αυτά που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες. Κι όμως, η ζωή παλεύει, αντέχει μέσα σε πλαστικά τελάρα, στο κρύο και τη λάσπη.

Η εικόνα του πατέρα που εκτελεί το μικρό του κοριτσάκι μάς συντάραξε. Είναι απ’ αυτά που δεν τα χωράει ο νους. Μέσα σε λίγα λεπτά μια οικογένεια ξεκληρίστηκε. Και μέσα σ’ αυτήν την οικογένεια, ένα μικρό αγγελούδι θυσιάστηκε στον βωμό μιας προβληματικής σχέσης. Πέταξε. Σαν να μην υπήρξε ποτέ, σαν να μην έζησε ποτέ.

Είναι σκληρές, ανελέητες και οι δύο εικόνες. Αλλά ας μην τις διώξουμε απ’ το μυαλό. Ούτε και να τις υπεραναλύσουμε. Ας τις δεχθούμε ως υπόμνηση λίγο πριν έρθει ένας νέος χρόνος κι αυτός με τραγωδίες αλλά και με θαύματα. Είναι μια υπόμνηση πικρή αλλά πολύτιμη: Nαι, η ζωή δεν έχει βεβαιότητες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή