Ενα σιδηροπαγές αδιέξοδο έχει χτιστεί στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, με ευθύνη όλων. Της κυβέρνησης, που καρκινοβατεί όταν οφείλει να σπεύσει, παραλυμένη από τις αντιφάσεις της (και ναι και όχι στην αποθάρρυνση της εισόδου μεταναστών, και ναι και όχι στην κοινή δήλωση Ε.Ε. – Τουρκίας, και ναι και όχι στις επιστροφές στην Τουρκία), των «Αλληλέγγυων», που πυροδοτούν αντιδράσεις, ευρωπαϊκών χωρών που επιμένουν σε κλειστά σύνορα και φράχτες (μοιάζει αδύνατη μια κοινή πολιτική), των ντόπιων που αντιστέκονται και στις στοιχειώδεις βελτιώσεις στους καταυλισμούς· περιχαρακωμένοι μέσα στον ορίζοντα των δικών τους προβλημάτων και αναγκών, αδυνατούν να συνυπολογίζουν τα δίκια των άλλων… Και ο φαύλος κύκλος δεν έχει τέλος. Υπερπληθυσμός, εξαθλίωση, απουσία προοπτικής, θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές, ανταγωνισμοί, έκρηξη, δι’ ασήμαντον αφορμήν. Κι έπειτα, καταστροφή υποδομών, πολλοστό «πάγωμα» των αέναων διαδικασιών εξέτασης αιτημάτων ασύλου με σχεδόν μηδενικό αποτέλεσμα ως προς τις επιστροφές, αδυναμία βελτίωσης των συνθηκών, κενά στις υπηρεσίες που προσέφεραν ΜΚΟ οι οποίες αποχώρησαν για να αντικατασταθούν από το κράτος, νέα προβλήματα, νέα έκρηξη. Οσοι και αν μεταφέρονται στην ενδοχώρα, άλλοι τόσοι έρχονται και οι συντεταγμένες του προβλήματος παραμένουν οι ίδιες. Ή μάλλον, σταδιακά, επιδεινώνονται, ισχυροποιώντας την άρνηση των ντόπιων να φορτωθούν το πρόβλημα, που τους είχαν υποσχεθεί πως θα ’ταν προσωρινό…
Οσο οι ιθύνοντες διατηρούν μια συμφωνία με το ετερόδοξο είναι τους, δεν τίθεται θέμα συναγερμού – ένα από τα θεμέλια ετούτης της κολοσσιαίας τραγωδίας. Ωστόσο, το επιθυμητό (η κατάσταση βελτιώνεται), ακόμη ενδεδυμένο με το φαίνεσθαι του πιο πειστικού ψεύδους, δεν μπορεί να εμφανίζεται για πάντα ως πραγματικό.
Για τους Ευρωπαίους η Ελλάδα είναι το σφουγγάρι των ροών. Για τους πρόσφυγες και μετανάστες είναι το σκαλοπάτι προς την Ευρώπη («Moria no good» και χάνονται από τα νησιά για να μην παραλάβουν την απορριπτική απόφαση). Για τους Ελληνες είναι χώρα στο μάτι του κυκλώνα, που έχει ως ρουτίνα τα αδιέξοδα και νιώθει ανεύθυνη για αυτά· που φλερτάρει με το χάος, δηλαδή την απόρριψη όσων γνωρίζει· που εξωραΐζει με αυταπάτες τη διάλυση στην οποία παραδίδεται.