Για να σας εξομολογηθώ την «αμαρτία» μου, ειδικά τις εορτές, απολαμβάνω τις επετειακές ή άλλες μεγάλες συναυλίες της κρατικής τηλεόρασης. Απόλαυσα λοιπόν τη Φιλαρμονική της Βιέννης υπό την καθοδήγηση του Ινδού Ζούμπιν Μέτα, ο οποίος είναι ο διευθυντής της Φιλαρμονικής του Ισραήλ. Το συγκεκριμένο σχήμα δημιουργήθηκε το 1936 ως Ορχήστρα της Παλαιστίνης από Εβραίους μουσικούς, που τους κυνηγούσαν σε διάφορα μέρη της Ευρώπης.
Η υπέροχη ορχήστρα είχε κάνει το δυόμισι ωρών ταξίδι μέχρι τη Βουδαπέστη προκειμένου να τιμηθεί ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός του 1867 – όταν οι Ούγγροι απέσπασαν από τους εναπομείναντες Αψβούργους αναγνώριση αυτονομίας, εξέλιξη σημαντική μετά την αποτυχημένη επανάστασή τους το 1848.
Στην Ευρώπη επιδιώκουν να τιμούν κάθε τέλος των πολέμων, τους «συμβιβασμούς» και τις συνθήκες ειρήνης μεταξύ κρατών. Οσοι, αντιθέτως, προσπαθούν να αναμοχλεύσουν συγκρούσεις, όπως προσφάτως έπραξε εν Αθήναις ο κ. Ερντογάν, όσοι κυνηγούν εθνικιστικές χίμαιρες, όπως οι Σκοπιανοί, κάποιοι Αλβανοί, ορισμένοι Κοσοβάροι και ο Πάνος Καμμένος, δεν συμβαδίζουν με το νέο ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Παραλλήλως, η ωραία συναυλία προσέφερε την ευκαιρία, την οποία βεβαίως άδραξα, να θυμηθώ την έκταση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και την εθνική σύνθεσή της μέχρι την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ιστορική και διπλωματική γνώση θα είχε βοηθήσει την πολιτική ηγεσία του τόπου μας να προβλέψει σωστά όσα συνέβησαν το 1990-92 και να αντιδράσει ορθολογικώς όταν το 1991 δημιουργήθηκε το κρατίδιο των Σκοπίων. Επρεπε να έχουν σχεδιάσει τι θα πράξουν όταν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη δώσουν το σύνθημα ανασύστασης εκείνης της Ευρώπης. Οφειλαν να καταστήσουν την Ελλάδα παράγοντα ρυθμιστικό της κατάρρευσης των σοβιετικών καθεστώτων. Να περιμένουν –με έτοιμες τις λύσεις που μας συμφέρουν– ότι η Γιουγκοσλαβία, που στήθηκε διπλωματικώς και τεχνηέντως, ακριβώς το 1918, ως επικύρωση της ήττας του γερμανικού «κόσμου», της οριστικής αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της αποξένωσης των Ρώσων, θα οδηγείτο σε διάλυση. Δεν συνέβη τίποτε παρόμοιο. Η δεκαετία του ’80 είχε, δυστυχώς, καθιερώσει την υποταγή της διπλωματίας του κράτους στις σκοπιμότητες της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Χάσαμε από τότε πολύτιμο κεφάλαιο διεθνούς αξιοπιστίας. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να βιαστούμε τώρα, εάν δεν έχουμε κάτι χειροπιαστό να κερδίσουμε. Η διπλωματία δεν είναι μονόπρακτο θεάτρου του παραλόγου, όπως εξελίσσεται η εξωτερική πολιτική Τσίπρα-Καμμένου-Κοτζιά.