Ο ενδεχόμενος θάνατος του άλλου, μακάβριος «τζόγος» για τους κυνικούς κυνηγούς των «κλικ». Μια «κατάταξη» απάνθρωπη, ανόσια, φρικαλέα για τους υποψήφιους «θανόντες» και το περιβάλλον τους – βιασμός των ηθών. Υψηλή επισκεψιμότητα εμφανίζει ιστοσελίδα που προβλέπει ποιοι διάσημοι θα πεθάνουν κάθε χρόνο. Συγκεκριμένα και φέτος, το βρετανικό site Deathlist ανακοίνωσε τα ονόματα 50 διασήμων που εκτιμά ότι ενδέχεται να φύγουν από τη ζωή εντός του 2018. Κάθε χρόνο, η ιστοσελίδα δημοσιεύει τη λίστα με τους ανθρώπους που θεωρεί ότι θα εγκαταλείψουν τον κόσμο αυτόν. Μάλιστα, η λίστα του 2017 εμφάνισε «αξιόλογο ποσοστό σωστών προβλέψεων» (34%), «σημειώνοντας ρεκόρ».
Στη λίστα θανάτου του 2018, σημειώνονται πρόσωπα που πλησιάζουν ή έχουν ξεπεράσει τα 100, όπως ο Κερκ Ντάγκλας (102), η Ολίβια ντε Χάβιλαντ (102), ο Μπίλι Γράχαμ (100), ο λόρδος Κάρινγκτον (99), ο πρίγκιπας Φίλιππος, δούκας του Εδιμβούργου (97), ο Πιερ Kαρντέν (96), αλλά και άλλα που δεν έχουν ακόμη συμπληρώσει τα 70 ή και τα 60, όπως ο Πολ Γκασκόιν (51 ετών), με σοβαρά προβλήματα υγείας.
Το σοκ της πρόβλεψης του τέλους γίνεται παιχνίδι φρίκης ακόμη και από εκείνους που το βδελύσσονται, με ισχυρές –τραυματικές ίσως– συναισθηματικές δονήσεις. Χιλιάδες κλικ δέχεται καθημερινά ιστοσελίδα που υπολογίζει για τον καθένα, «με ακρίβεια δευτερολέπτου», την αιφνίδια παράδοση στην ανυπαρξία. Δεκάδες και τα σχετικά τεστ και οι προβλέψεις για την ερείπωση της ύπαρξης μέσω αστρολογίας, χαρτομαντείας, χειρομαντείας, αριθμολογίας. Μέχρι και ρολόι του θανάτου έχει κατασκευαστεί από Σουηδό εφευρέτη, που, αφού αναλύσει στοιχεία, συνήθειες, ασθένειες του κατόχου του, εισάγει στον μηχανισμό την ημερομηνία θανάτου και ο εναπομείνας χρόνος μετράει πια αντίστροφα. Ο ίδιος το αποκαλεί «ρολόι της ευτυχίας», επειδή στόχος του, λέει, ήταν να θυμίζει στους ανθρώπους ότι η ζωή είναι σύντομη και πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή σαν να ’ναι η τελευταία. Επιστημονικό μανδύα φέρουν έρευνες που θεωρούν προβλέψιμη την ημερομηνία του αμετάκλητου. Για παράδειγμα, επιστήμονες που έκαναν πειράματα σε μύγες ανακάλυψαν μια φάση ζωής –την ονόμασαν «σπιράλ του θανάτου»– που προδίδει την έλευση του μοιραίου.
Ομως ποιος θέλει να γνωρίζει το τέλος του; Η παρούσα τάση ίσως εκπορεύεται από μια νέα λατρεία του φρικώδους, από τον εθισμό στη συγκίνηση που προκαλούν οι σκληρές εικόνες –μέσο για την αύξηση της θεαματικότητας και επισκεψιμότητας σελίδων–, με τις οποίες βομβαρδίζεται το σκανδαλισμένο, αποσβολωμένο κοινό. Αλλά και από μια προαιώνια ανάγκη για γνώση των σκοτεινών μελλούμενων, του πικρού απευκταίου.
Την τέχνη της μαντικής άλλωστε πλείστοι εκτιμούν από τους αρχαίους χρόνους· μαζική παραγωγή χρησμών από 40 και πλέον μαντεία… Ομως οι μαντείες εκφέρονταν μάλλον με ποιητικό, διφορούμενο τρόπο. Στη συνέχεια ειδικοί χρησμολόγοι ερμήνευαν ή …παρερμήνευαν τους δυσεξήγητους χρησμούς, που οδηγούσαν συχνά σε τραγικές παρεξηγήσεις. Ομως ο μύθος θέλει πάντα τη μαντεία να επαληθεύεται, για παράδειγμα στην περίπτωση του θανάτου του Οδυσσέα, όπως αυτός αναφέρεται σε τραγωδία του Σοφοκλή: το μαντείο της Δωδώνης προέβλεψε ότι θα έβρισκε τον θάνατο από το χέρι του γιου του. Ομως αυτός, μετά τη γνωστή λύση του δράματος στην Ιθάκη, χτυπήθηκε θανάσιμα από τον αρχηγό επιδρομέων στο νησί και ετοιμοθάνατος, στο παλάτι, παραπονέθηκε πως το μαντείο τον είχε ξεγελάσει. Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι φονιάς ήταν ο Τηλέγονος, γιος του ιδίου και της Κίρκης, ο οποίος τον αναζητούσε.
Μυθολογικές απώλειες, αδόκητες. Στην Ορθοδοξία, ούτε ο Θεός θέλει τον θάνατο. «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων», αναφέρουν οι Γραφές. Ομως η βιομηχανία παραγωγής ανατριχίλας έχει πρόχειρους όλους τους θανάτους· με το χέρι της διώχνει εύκολα τον ζεστό παλμό της ζωής από εμπορεύσιμα μάγουλα διασήμων. Μια υποστάθμη μεταφυσικής που προσήκει σε πνεύματα πλανημένα.