Επί ένα έτος αναμένει η «ενωμένη» Ευρώπη τη λύση του «γερμανικού προβλήματος» – δηλαδή, τη διεξαγωγή ομοσπονδιακών εκλογών και στη συνέχεια τον σχηματισμό κυβερνήσεως συνασπισμού. Θα εξακολουθήσει προφανώς να αναμένει, ώστε να αρχίσει επιτέλους η συζήτηση περί της «επανεκκινήσεως» της Ε.Ε. – θέμα που τίθεται ως κατεπείγον από πολλούς ηγέτες των κρατών-μελών. Αλλά, βεβαίως, οι εξελίξεις δεν αναμένουν την έξοδο της Γερμανίας από την εσωστρέφειά της.
Θεωρητικώς η μείζων πρόκληση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό κατεστημένο είναι η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε., αλλά, ως φαίνεται, αυτή η διαδικασία αρχίζει μάλλον να κινείται ομαλώς. Το ενδιαφέρον πλέον επικεντρώνεται σε «συσπειρώσεις» εντός της Ε.Ε. που κάνουν την εμφάνισή τους λόγω της τελματώδους καταστάσεως που τείνει να διαμορφωθεί.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι οι εν λόγω διεργασίες δεν παρατηρούνται στις χώρες του πολύπαθου Νότου, αλλά στην Κεντρική Ευρώπη. Εκεί, λοιπόν, στις πρώην γαίες των Αψβούργων, στις χώρες του Βίσεγκραντ, αναδύεται μία νέα και ιδιάζουσα πολιτική συμπεριφορά, που το γραφειοκρατικό κατεστημένο της Ενώσεως χαρακτηρίζει αδιακρίτως «άκρα Δεξιά».
Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Διότι απλούστατα οι νέες επαναπροσεγγίσεις προκύπτουν ως συνέπεια ενός «πολιτικού χυλού» που επικάθεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το γεγονός ότι οι διεργασίες αυτές συμβαίνουν σε αυτή την περιοχή έχει την εξήγησή του. Με εξαίρεση τη Βρετανία και τη Γαλλία, στις πλείστες όσες χώρες της Ευρώπης, η εθνική χειραφέτηση επήλθε τον 19ο αιώνα. Δεν ήταν ίδια η πορεία των κρατών που αναδείχθηκαν από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων με το τέλος του πρώτου Μεγάλου Πολέμου και –έπειτα από μικρό διάστημα– υποτάχθηκαν αρχικώς στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ και στη συνέχεια στην ΕΣΣΔ.
Στη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας, οι πολίτες τριών κρατών του Βίσεγκραντ εξεγέρθηκαν εναντίον της Μόσχας. Το 1956 στην Ουγγαρία, το 1968 στην Τσεχοσλοβακία, το 1980 στην Πολωνία. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις σοβιετικά άρματα μάχης κατέστειλαν την εξέγερση. Στην Πολωνία ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο έμπιστος της Μόσχας Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι. Οι χώρες της Δύσεως κατήγγειλαν τη συμπεριφορά της Μόσχας αλλά πέραν αυτού ουδέν.
Δεν είναι συνεπώς περίεργο ότι οι ηγέτες της περιοχής αμφισβητούν ευθέως τόσο την ευθυκρισία όσο και την έλλειψη υστεροβουλίας των αποφάσεων κραταιών Ευρωπαίων ομολόγων τους, και πολύ περισσότερο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εκφραση δυσπιστίας προς το ευρωπαϊκό κατεστημένο χαρακτηρίζει την ανατρεπτική πολιτική συμπεριφορά κάποιων κρατών του Βίσεγκραντ.
Με διανοητική υπεροψία αντιμετώπιζε η Ευρώπη τις χώρες της περιοχής αυτής. Μόνον που ο θεωρητικός της φιλελεύθερης οικονομίας και ιδεολογίας που έχει κυριαρχήσει σήμερα δεν ήταν κάποιος «Δυτικός», αλλά ο Αυστριακός Κεντροευρωπαίος Φρίντριχ Χάγεκ. Αυτή η περιοχή παράγει ιδέες και εξακολουθεί να έχει πολιτικά ανακλαστικά. Ανορθόδοξα ίσως, αλλά ανακλαστικά.