Ρωτήθηκε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, σε συνέντευξή του χθες το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, γιατί απουσιάζει η πολιτεία από την καρδιά της πρωτεύουσας. Κι εκείνος απάντησε με δύο λέξεις: από ανικανότητα και αδιαφορία. Δεν επεκτάθηκε, απλώς συνόψισε.
Ας συνοψίσουμε κι εμείς την εικόνα μέρους της πόλης: Ξεκινώντας από τη γειτονιά του Ψυρρή και την κατάληψη του θεάτρου «Εμπρός», ανηφορίζοντας Σίνα και Ασκληπιού στην κατάληψη του 5ου Λυκείου Αθηνών, κατηφορίζοντας από εκεί στην Πατησίων και τη μεγαλύτερη «κατάληψη» του κτιρίου του Πολυτεχνείου (τα εισαγωγικά δεν είναι και απαραίτητα, αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση του περιλάλητου Μετσόβιου εξωτερικά και εσωτερικά). Και τα Εξάρχεια, η συνορεύουσα γειτονιά; Εμβληματική, από κάθε άποψη, της γκετοποιημένης Αθήνας. Γιατί, προφανώς, εκτός από την πρωτεύουσα με τα 5 εκατ. αφίξεις τουριστών το 2017, τα ξενοδοχεία που πολλαπλασιάζονται και τις όψεις της μεγαλούπολης, παραμένει και η πρωτεύουσα με 20 κτίρια υπό κατάληψη, εκατοντάδες άδεια και υποψήφια για κατάληψη, με τοξικοεξαρτημένους, με ένα κέντρο εγκαταλελειμμένο.
Οι ίδιες επισημάνσεις, με παραλλαγές, επαναλαμβάνονται εδώ και χρόνια, συχνά – πυκνά, στην «Κ» και σε άλλα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Να χαμογελάσουμε ικανοποιημένοι, λοιπόν, αν κηρυχθεί διατηρητέα η χρήση των κινηματογράφων «Αττικόν» και «Απόλλων» στη Σταδίου, όταν επί πέντε χρόνια παραμένουν οι χώροι αυτοί νεκροί; Να το υποδεχθούμε ως «ένα κάποιο βήμα»;
Οχι, δεν είναι, πλέον. Θα ήταν ίσως πριν από μερικά χρόνια. Τώρα δεν είναι. Αποτελεί ένα ακόμη μπαϊπάς στο αδιέξοδο.
Οσο περιοχές της πόλης καταλαμβάνονται από δυνάμεις καταστροφικές, ακατονόμαστες, ανεπηρέαστες και –κυρίως– ανεμπόδιστες, τόσο η παρακμή θα εγκαθιστά το δικό της δίκαιο. Οσο οι υπεύθυνοι αφήνουν τον χρόνο να κυλά, τους τοίχους του Πολυτεχνείου και τις αίθουσες να ρημάζουν, το «Αττικόν» και τον «Απόλλωνα» εκτός λειτουργίας, τόσο οι πάσης φύσεως «αντιεξουσιαστές» και «Ρουβίκωνες» θα αλωνίζουν, μαζί με το παρεμπόριο, τους διακινητές ναρκωτικών, «αλληλέγγυους» και «συλλογικότητες» αγνώστων λοιπών στοιχείων, χρυσαυγίτες, υποδίκους… Και η δική τους ασυδοσία κανονικότητα είναι. Οταν η παρανομία παίρνει διαστάσεις γενικευμένης ανομίας, η ευθύνη που δεν αναλαμβάνει κανείς υποκαθίσταται από την αυτοδικία. Σε αυτήν την αναμέτρηση, λίγη έχει σημασία εαν η κυβέρνηση είναι «ανίκανη και αδιάφορη» και ο δήμαρχος νομιμόφρων, αξιοπρεπής, αλλά χαμένος στη μετάφραση. Σε αυτήν την αναμέτρηση, το χειρότερο βρίσκεται σταθερά ένα βήμα μπροστά.