Ο πρωθυπουργός εμφάνισε, κατά τη χθεσινή ομιλία του στη Βουλή επί του πολυνομοσχεδίου, ως σπουδαίο έργο την κατάργηση των υποθηκοφυλακείων. Σωστό είναι ότι το κτηματολόγιο λειτουργεί προς όφελος των επενδύσεων, της παραγωγής και της ασφάλειας της ιδιοκτησίας, αλλά ο πρωθυπουργός απέφυγε παρόμοιες έννοιες και όλοι καταλάβαμε το γιατί όταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ κατακεραύνωσε το κτηματολόγιο ως εργαλείο συγκέντρωσης της γης υπέρ των πλουσίων!
Οι κ. Τσίπρας και Κουτσούμπας έχουν ακούσει ότι η ασφάλεια της ιδιοκτησίας ευνοείται όταν οι τίτλοι είναι σαφείς που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, αποτελώντας ακρογωνιαίο λίθο για την επέκταση της οικονομίας της αγοράς. Ο εξαιρετικός Hernando de Soto, σε μελέτη του που δεν έχει μεταφραστεί στην ελληνική, απέδειξε ότι η ασφάλεια των τίτλων της ακίνητης περιουσίας αποτελεί όρο επιτυχίας για τις πρακτικές ενός σύγχρονου κράτους, δηλαδή για την αποδοτικότερη λειτουργία του επενδεδυμένου κεφαλαίου.
Γιατί όμως θέλει ο κ. Τσίπρας να δημιουργήσει (ακόμη) μία λερναία ύδρα του κρατισμού, συγχωνεύοντας το κτηματολόγιο του κ. Λαλιώτη (από τότε προσπαθούμε…) με τα υποθηκοφυλακεία, όταν μάλιστα τίποτε δεν είναι ακόμη έτοιμο;
Πολύ φοβάμαι ότι η σχετική ρύθμιση θα δημιουργήσει πρόσθετα εμπόδια στην τόσο απαραίτητη ανάκαμψη της αγοράς των ακινήτων, πάνω στην οποία και μόνον μπορεί να στηριχθεί η ανάκαμψη της οικοδομής και των κατασκευαστικών έργων.
Η «επαναφορά» των ακινήτων είναι όρος διάσωσης της οικονομίας επειδή δημιουργεί πρόσθετο εισόδημα και με την παραγωγή και με την τραπεζική εγγυοδοσία. Πρέπει γι’ αυτό να γίνει η Υπηρεσία Κτηματολογίου εργαλείο φθηνότερης αγοραπωλησίας. Δεν τους απασχολεί: χρεώνουν πανάκριβα μια ήδη πληρωμένη από τον πολίτη υπηρεσία, την έκδοση «δικαιωμάτων ιδιοκτησίας», μόνον για να δικαιολογήσουν εκατοντάδες νέες προσλήψεις.
Με την ίδια λογική αντιμετωπίζουν και τις επιβεβλημένες από την αγορά, τα δικαστήρια και την τρόικα μειώσεις των διοικητικών τιμών ακινήτων. Αφού όμως κανείς πλέον δεν υπερασπίζεται το σύστημα ως αντικειμενικό, ας δεχτούν την τιμή που παραδέχονται οι συναλλασσόμενοι, η οποία βεβαίως θα είναι μαχητή έναντι του εφόρου. Κατά τα λοιπά, ο δήμος, στον οποίο πρέπει να πάει το έσοδο του ΕΝΦΙΑ, δεν χρειάζεται κάποια τιμή για να ορίσει τον φόρο επί εκάστου τετραγωνικού. Η βιαστική κινητοποίηση εκτιμητών είναι μια δήθεν προσπάθεια, αλλά σίγουρα ακόμη μία άσκοπη δαπάνη. Το κράτος οφείλει να μειώσει το συνολικό κόστος συναλλαγής και να αφήσει την αγορά να δώσει τις λύσεις που τη συμφέρουν.