Ηταν αναμενόμενο ότι την επομένη του ογκώδους συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος θα διαβεβαίωνε για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις για μία συμφωνία στο «Μακεδονικό». Αλλωστε, εκκρεμούν ακόμη η συνάντηση Τσίπρα – Ζάεφ στο Νταβός και οι επισκέψεις του μεσολαβητή Μ. Νίμιτς στην Αθήνα και στα Σκόπια. Θα ήταν εντελώς παράλογο για την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει τώρα την προσπάθεια, να υπαναχωρήσει ταυτόχρονα από τις δεσμεύσεις που πιθανότατα ανέλαβε απέναντι σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους, παίρνοντας αυτή την ευθύνη για την αποτυχία. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό.
Ωστόσο, η ανταπόκριση που είχε το συλλαλητήριο, οι οργανωτές και οι πρωταγωνιστές του, αλλά και οι αντιδράσεις που προκάλεσε, επιβεβαιώνουν ή και αποκαλύπτουν ορισμένες πραγματικότητες. Οπως ότι:
– Η πρόθεση και οι χειρισμοί της κυβέρνησης για να εκμεταλλευτεί εσωτερικά το «Μακεδονικό» πήραν επικίνδυνες διαστάσεις – τρανή απόδειξη το ψήφισμα των οργανωτών του συλλαλητηρίου.
– Οποτε στην ιστορία του ελληνικού κράτους η εξωτερική πολιτική διαμορφώθηκε από τον λαϊκισμό και τις λαϊκίστικες δυνάμεις, οι συνέπειες ήταν καταστροφικές.
– Η Εκκλησία συνεχίζει να έχει σημαντική παρέμβαση στην πολιτική, στη διαμόρφωση και στις αντιδράσεις της κοινωνίας.
– Ενας νέος παράγων είναι η χρησιμοποίηση οπαδικών στρατών ποδοσφαιρικών σωματείων ως μέσων πολιτικής πίεσης και ο αμφιλεγόμενος ρόλος κάποιων ιδιοκτητών τους.
– Για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι, κατά καιρούς, η ευθύνη της άμυνας της χώρας ανατίθεται σε πρόσωπα ακατάλληλα ή με αντιλήψεις που δημιουργούν ερωτήματα.
– Το προχθεσινό συλλαλητήριο λειτούργησε σαν θερμοκοιτίδα ενός νέου λαϊκίστικου ακροδεξιού κόμματος.
– Η Νέα Δημοκρατία ανέδειξε τις εσωτερικές αντιφάσεις της και τον φόβο της μήπως υπερκεραστεί από δεξιά, αγκαλιάζοντας άτυπα το συλλαλητήριο πριν από τη διενέργειά του, συμμετέχοντας ουσιαστικά σε αυτό και σφίγγοντας με θέρμη το αποτέλεσμά του εκ των υστέρων.
– Η νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας (που δυστυχώς περιλαμβάνει και φασιστικές εκδηλώσεις) αλλάζει –αν αλλάζει– με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς και όσοι νομίζουν το αντίθετο κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και όσοι σκέπτονται πιο ορθολογιστικά, ψύχραιμα και με γνώση αποτελούν οικτρή μειοψηφία.
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν σημαίνουν ότι η άλλη πλευρά, δηλαδή η ΠΓΔΜ, έχει το δίκιο με το μέρος της ή ότι λειτουργεί με καλή πίστη απέναντι στην Ελλάδα. Τέτοια δείγματα δεν υπάρχουν και η όποια ελληνική κυβέρνηση μαζί με τις αρμόδιες υπηρεσίες και η πολιτική τάξη συνολικά θα πρέπει να την αντιμετωπίζουν με καχυποψία στις διαπραγματεύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα της χώρας. Αυτές όμως έχουν την ευθύνη και όχι οι λαοσυνάξεις που οργανώνουν αυτόκλητοι ανεύθυνοι λαϊκιστές.