Η κυρία κάθεται στον καναπέ και χαμογελάει στον κύριο στην πολυθρόνα. Εκείνος της χαμογελάει ελαφρώς σκυμμένος προς το μέρος της με τα χέρια σταυρωμένα στο άνοιγμα των μηρών· θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε στιγμιότυπο από παιδικό πάρτι. Υποθέτω ότι η πλειονότης υμών αντιλαμβάνεται τι θέλω να πω. Είναι αυτή η ανθρώπινη κατάσταση κατά την οποία οι ευέλπιδες προετοιμάζονται να διαβούν τον Ρουβίκωνα, συνήθως τον Δούναβη, της εφηβείας. Εχουν αποβάλει τη χάρη των πρώτων ετών της ζωής τους, η στριγκλιά παραμένει το αγαπημένο τους εκφραστικό μέσο, του χρόνου θα κάνουν πάρτι μόνοι τους, φέτος όμως ακόμη τους συνοδεύουν οι γονείς τους. Ορισμένοι δε εξ αυτών των γονέων, αντί να παρκάρουν τις ελπίδες τους στο γήπεδο των γενεθλίων του Κωστάκη και να εξαφανισθούν, παραμένουν. Ζηλεύω όσους εξ υμών δεν είχαν την τύχη να αισθανθούν την αφόρητη πλήξη τέτοιων στιγμών. Την έχω ζήσει και δεν σας το εύχομαι. «Πόσο είναι ο δικός σας;» ρωτάει με ενδιαφέρον ο μπαμπάς. «Δύο έχω. Ο ένας δίνει φέτος κι ο άλλος είναι 12». «Γυμνάσιο;». «Του χρόνου γυμνάσιο…». Στην περίπτωση του πάρτι, έπεται διατριβή για τα κριτήρια επιλογής του γυμνασίου που θεωρείται καταλληλότερο. Εδώ όμως το θέμα ήταν το Μακεδονικό. Θα το καταλάβατε ήδη ότι στη σκηνή πρωταγωνιστούν η κ. Γεννηματά και ο κ. Τσίπρας, δύο βαρυσήμαντες προσωπικότητες του έθνους. Πλην όμως, ενώ εμείς ονειρευόμαστε ήδη τις προτομές τους σε κάποια πλατεία, αυτοί μας υπενθυμίζουν ότι είναι άνθρωποι απλοί. Κι ενώ φανταζόμαστε ότι συζητούν για τη διείσδυση της Κίνας στην ασιατική οικονομία, αυτοί μιλούν για τα παιδιά τους.
Οποία απλότης, Βασιλάκη. «Α ρε Βασιλάκη, σε ποια ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου χώθηκες;». «Για χάρη σου έχασα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη με τον Φερχόφσταντ. Και μου πήρες και τη Θεοδώρα». «Με συγχωρείς, ρε Βασιλάκη, αλλά είχε αλαλιάσει στο τηλέφωνο τον θείο Φλαμπουράρη». «Πες μου πότε θα κάνεις εκλογές και δεν θα το πω σε κανέναν». Εδώ το στιγμιότυπο αφορά τον γνωστό γκρινιάρη θείο Βασιλάκη, τον Λεβέντη όλων μας. Ουδείς γνωρίζει πώς βρέθηκε στο πάρτι. Ακάλεστος πάντως δεν ήρθε ο άνθρωπος. Κουβαλάει και ψηφοφόρους.
Σέβομαι τις προθέσεις του κ. Τσίπρα και των συνομιλητών του να κατέβουν από το βάθρο στο οποίο τους έχουμε στήσει για να τους θαυμάζουμε και να τους λατρεύουμε. Ευγενής η πρόθεσή τους να μας δείξουν πόσο απλοί άνθρωποι είναι και πόσο μας μοιάζουν. Οποία άνεσις, οποία απλότης. Σαν να ’χεις φάει δύο ολόκληρα κουτιά πραλίνες. Τέτοιο λίγωμα που, ω της ελιτιστικής φρίκης, άρχισες να επιθυμείς και κάποιους ηγέτες που η σοβαρότητα της σκέψης τους δεν τους επιτρέπει να είναι τόσο απλοί.