Υψιστη καταξίωση. Ομως ο Ραδάμανθυς είχε δώσει, εν ζωή, δείγματα γραφής, έτσι ο ακριβοδίκαιος Πλούτωνας τον διόρισε να δικάζει τους νεκρούς στο βασίλειο του Αδη. Ο Ραδάμανθυς (αδελφός του Μίνωα) υπήρξε αρχετυπική μορφή του δίκαιου ανθρώπου και σύμφωνα με ασφαλείς μυθολογικές πηγές συνέταξε κώδικα νόμων στην Κρήτη. Σήμερα, όταν ακούμε, πολύ συχνά, να ρωτούν κάποιον στον δρόμο, στη δουλειά, στις παρέες «μα καλά, πόσο Ραδάμανθυς είσαι;», ξέρουμε ότι τον επαινούν για την ακεραιότητα και την ευθυκρισία του. Πολύ αργότερα, το κενό του Ραδάμανθυ κάλυψε, ως Δίκαιος, ο Αθηναίος Αριστείδης. Τέτοιον άσπιλο διαχειριστή στο ταμείο του ναού της Αθηνάς δεν είχαν ξαναδεί οι συμπολίτες του· αργότερα κράτησε και τα λογιστικά βιβλία της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Ωστόσο, η μνημειώδης αντιπαλότητά του με τον Θεμιστοκλή τον οδήγησε να πιει το κώνειο του εξοστρακισμού, ενώ βρέθηκαν κάποια άθλια υποκείμενα της εποχής που τον κατηγόρησαν για δωροδοκία. Η Ιστορία, με τη βοήθεια του Πλούταρχου, τον αγιοκατάταξε στους λίγους Δίκαιους των Εθνών όλων των καιρών.
Πόσο δύσκολο, σαν 13ος άθλος, αποδεικνύεται να είσαι με συνέπεια δίκαιος, αποτυπώνεται και στα ασήμαντα. Πουλημένε, κοράκι, νεκροθάφτη, κι άλλες ελεεινές φράσεις με αναφορές στα Θεία και στα πιο αυστηρά προσωπικά δεδομένα μελών των οικογενειών τους, ακούν οι διαιτητές. Αυτοί οι δικαστές των γηπέδων που σε κλάσμα δευτερολέπτου, εκδίδουν –μέσω σφυρίχτρας– τις ετυμηγορίες τους. Αβλεψία, ανεπάρκεια, μεροληψία ή σπανιότατα (βεβαίως βεβαίως) δόλος, συμμετέχουν στο παιχνίδι. Ετσι, το περί δικαίου αίσθημα κινείται σαν εκκρεμές από τους οφθαλμοδίκες της εξέδρας. Αν τα φαλτσοσφυρίγματα σφαγιάζουν την ομάδα μας; «Εδώ θα γίνει ο τάφος σου» – δις εν χορώ. Αν τα φαλτσοσφυρίγματα ευνοούν προκλητικά την ομάδα μας; «Αξιος μεγάλε, πάντα εσένα θέλουμε». Μα και στα απείρως πιο σημαντικά τα ίδια δεν ισχύουν;
«Η αλήθεια θα λάμψει, έχω τυφλή εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη» είναι η μανιέρα αυτοπεποίθησης όλων των εμπλεκομένων, κατηγορουμένων κ.λπ. Κι αν η απόφαση αποβεί γι’ αυτούς καταπέλτης; Το αυτονόητο: «Και οι κρίνοντες κρίνονται» με τη σιγουριά ότι η πολυμετοχική εις βάρος τους σκευωρία θα καταρρεύσει. Στα καθημερινά μας μικράτα: Μηδενί δίκην δικάσης πριν αμφοίν μύθον ακούσης; Χμμμ. Ας σκεφθώ πρώτα με ποιανού πλευρά συμφέρει να πάω: Του «ενόχου» ή του «αθώου»; Συσκέπτομαι κι αποφασίζω.