Τριακόσιες λέξεις ήταν η πρόσκληση του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου για το συλλαλητήριο της Κυριακής και καμία από αυτές δεν ήταν χριστιανική. Το σημείωμά του προς τους πιστούς θα μπορούσε να ήταν κάλεσμα ενός κόμματος ή ενός αμφιβόλου διαμετρήματος εθνεγέρτη. Δεν υπήρχε θεολογικό επιχείρημα· όλα ήταν πολιτικά. Αν εξαιρέσουμε την ευχή «Η ευλογία του Θεού θα είναι μαζί σας. Μην αμφιβάλλετε καθόλου» (διαβεβαίωση που δεν θα μπορούσε να δώσει ο κ. Κώστας Ζουράρις) το κείμενο θα μπορούσε να γραφτεί από εκείνη τη διοργανώτρια αγώνων πάλης, που είναι στο συντονιστικό του νέου συλλαλητηρίου. Δηλαδή, τι χριστιανικό έχει η διαπίστωση: «Ευκαιρία να μαζευτούμε όλοι μαζί και στην Αθήνα και να διατρανώσουμε την αγάπη μας στην πατρίδα και την ανάγκη μας για εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Αρκετά έχουμε πληρώσει τα λάθη μας. Καιρός να ορθώσουμε ως λαός όλοι μαζί το ανάστημά μας και να αναστήσουμε την αξιοπρέπειά μας». Προσοχή: δεν είναι κατ’ ανάγκην αντιχριστιανικό, αλλά είναι πολιτικού ποιμένα ευαγγέλιο.
Τι κι αν ο ιδρυτής του Χριστιανισμού διακήρυξε ότι «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Οι κοσμικές φιλοδοξίες είναι υπεράνω των Ευαγγελίων. Ο, έστω παρασκηνιακός, καισαροπαπισμός αποτελεί μέγα θέλγητρο. Στα παίγνια της εξουσίας όποιος τοκίζει ποτέ δεν βγαίνει χαμένος, ειδικά όταν επίκειται η «επόμενη μέρα».
Κάποιοι θα πουν «δεν έχει δικαίωμα ένας μητροπολίτης να διαδηλώσει για κάτι που δεν είναι θρησκευτικό, αλλά να εκφράσει τη δυσαρέσκεια ή την οργή του ως πολίτης;». Βεβαίως, αλλά τότε αφήνει τη σφραγίδα του Θεού στην άκρη, έστω για λίγο. Δεν καλεί «τους ευσεβείς χριστιανούς της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως» σε συλλαλητήρια, ούτε υπογράφει ως «Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος», έχοντας δίπλα ένα σταυρό –με το συμπάθιο– να. Ως μητροπολίτης φροντίζει να ενσαρκώσει τον λόγο του Ιησού, ο οποίος απαιτεί «απόδοτε ουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» και ως πολίτης υπογράφει τις εθνικές, πολιτικές, γενικώς κοσμικές ανησυχίες του με το κοσμικό του όνομα: Νικόλαος Χατζηνικολάου. Δεν χρησιμοποιεί το όνομα Κυρίου του Θεού του επί ματαίω, δεν τον υποβιβάζει σε κομματάρχη, ούτε κάνει την Εκκλησία συγκεντρωσιάρχη. Πάει στο συλλαλητήριο ως πολίτης και ουχί ως μητροπολίτης, διότι η πολιτική δεν είναι δουλειά των δεσποτάδων. Εργο τους είναι να σώζουν ψυχές και όχι ονόματα.
Ενα από τα βασικά προβλήματα του έθνους είναι ότι όλοι θέλουν να το σώσουν κραυγάζοντας και κανείς με τη δουλειά του. Ετσι οι πολιτικοί ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά, οι ιερείς με τα πολιτικά και στο τέλος καταλήγουμε σε ένα απίστευτο τουρλουμπούκι, για να αναρωτιόμαστε στο τέλος: «Μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ;».