Θυμάστε, ίσως, την Αννα, αυτό το κοριτσάκι με τις πλεξούδες, τη μπλε σχολική ποδιά με τον λευκό γιακά στο «Αλφαβητάριο» του Δημοτικού, που διδασκόταν ώς και τη δεκαετία του ’70. Η εικόνα παραπέμπει στο δημοφιλές «Λόλα, να ένα μήλο» (το πιο μικρό από τα τρία κοριτσάκια εκείνης της πρότυπης πολυμελούς ελληνικής οικογένειας), το οποίο παραμένει έως σήμερα «ποπ», εξ αναμνήσεως, νοσταλγίας ή vintage εκδοχής της ελληνικής πραγματικότητας.
Το χρησιμοποίησε πρόσφατα και η κυβέρνηση για να διαφημίσει σε βίντεο τα σχολικά γεύματα, που «ήταν δίκαια και έγιναν πράξη». Ακολούθησε και άλλο βίντεο για να εξάρει το κυβερνητικό έργο στη Βόρεια Ελλάδα, χωρίς τη Λόλα αυτήν τη φορά, αλλά με την ίδια επωδό «ήταν δίκαιο…».
Θα είχε ενδιαφέρον, ίσως, να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ με κεντρικό πρόσωπο τη Λόλα, η οποία θα ξεναγεί στο ελληνικό τοπίο (με την ευρύτερη έννοια) από το ’50 μέχρι σήμερα. Προτεινόμενος τίτλος: «Λόλα, να μια χώρα». Απαραίτητη θα ήταν και η παρουσία της στο αυριανό συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος, όπου μαζί με γονείς και άλλα συνομήλικα παιδάκια θα διαδήλωνε υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Καιρός να ωριμάσει κι αυτή. Αρκετά με τα μήλα, τα παπιά και τα τόπια.
Σε μια ατμόσφαιρα γιορτής όπου θα ανεμίζουν σημαίες, ράσα και η συμβολική φωνή ενός πολύ σημαντικού Ελληνα καλλιτέχνη, η Λόλα, από το σπιθαμιαίο ύψος της, θα έβλεπε αλλιώς τη νέα Ελλάδα του 21ου αιώνα. Χωρίς μισαλλοδοξία, εσωστρέφεια, φανατισμό, μίσος και καχυποψία για τους απανταχού «άλλους» που μας επιβουλεύονται, χωρίς κρυφοκοιτάγματα στους αιθέρες μήπως και μας ψεκάζουν, χωρίς κατσαρολικά, περικεφαλαίες, μούντζες προς τη Βουλή και ανάθεμα στους πολιτικούς (ντροπή, εξάλλου, θα ακούν και μικρά παιδιά), ποδοπατήματα, απειλές και συγκρούσεις, βρυχηθμούς υπόγειους και υπέργειους, μίσος όλων εναντίον όλων και, πρωτίστως του εαυτού τους (ελαφρά ψυχανάλυση). Θα χάζευε η Λόλα στρατηγούς με βλέψεις, πολιτικούς με υστεροβουλίες, ακραίους, μεσαίους και μικρομεσαίους εξαπατημένους, οργισμένους, συνθήματα υπέρ της ελληνικότητας που κινδυνεύει και εναντίον όσων ανελέητα υπόσχονται το «δίκαιο» και ουδέποτε το «έκαναν πράξη».
Ποιος ξέρει τι θα απομείνει στη Λόλα από αυτήν τη σύναξη. Οχλοβοή, χοροί, τσίκνα, χημικά… Το μόνο που κανείς δεν θα της πει είναι ότι έτσι ούτε η ίδια γίνεται περισσότερο εθνικά υπερήφανη ούτε η ζωή της πάει μπροστά.