«People never believe you» (οι άνθρωποι δεν σε πιστεύουν ποτέ) είναι το συμπέρασμα του Χόλντεν Κόλφιλντ, υπέροχου μυθιστορηματικού ήρωα, που σίγουρα θαύμασε κάποια στιγμή της εξεγερμένης νιότης του ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, υπουργός Οικονομικών σε δύσκολους καιρούς. Αυτό που σίγουρα δεν περίμενε είναι η διαταραχή του Σκοπιανού. Η δρομολόγηση, από την πραιτωριανή ομάδα του Μαξίμου, μιας απευκταίας σύγκρουσης έριξε μεμιάς έναν διαπραγματευτή βαρέων βαρών στην κατηγορία του Bantamweight.
«Κρίμας», που λένε οι αριστεροί. Δεν υπήρχε κανείς λόγος να βγάλουν τον κόσμο στις πλατείες (και μάλιστα τόσο κόσμο…) για να καταγγείλουν τους αδιαφανείς χειρισμούς της κυβέρνησης στο Σκοπιανό. Γεγονός που καθιερώνει το έντονο αντικυβερνητικό κλίμα και παρασύρει το κυβερνητικό αφήγημα περί καθαρής εξόδου. Μια κυβερνητική κρίση στην τελική ευθεία πριν τελειώσει το δανειακό πρόγραμμα με τους Ευρωπαίους, είναι το τελευταίο πράγμα που μπορούμε να χειριστούμε χωρίς να ξυπνήσουμε τους δαίμονες του Grexit.
Ωστόσο, στο κυβερνητικό στρατόπεδο η ελπίδα σιγοκαίει πάντα: ελπίζουν να κρύψουν, κάτω από τον αχό των μακεδονομάχων, τις απανωτές διευθετήσεις που πρέπει να γίνουν προτού φτάσουμε στην απαραίτητη τετραμερή συμφωνία για τον τέλειο συνδυασμό: «Διευθέτηση χρέους-συνδυασμένοι στόχοι ΑΕΠ-απόθεμα κρατικής ρευστότητας-ασφάλεια τραπεζών». Δυστυχώς, ο υπολογισμός αυτός είναι τραβηγμένος από τα μαλλιά: η φασαρία με το Σκοπιανό κάνει κακό στην οικονομία, τελεία.
Το πολυτιμότερο αγαθό στην οικονομία είναι η εμπιστοσύνη, εργαλείο της οποίας είναι η εκτίμηση των μεσοπρόθεσμων προοπτικών. Δεν ξεχνάμε ότι ο σπουδαίος ρόλος των αγορών βρίσκεται στην προεξόφληση των καλών (σπανιότερα και των κακών…) ειδήσεων. Οσο πιο ρόδινες εμφανίζονται οι προοπτικές, τόσο μεγαλύτερα τα οφέλη. Και όσο ευρύτερα διαχέονται οι θετικές εκτιμήσεις, τόσο σταθερότερη η πολλαπλασιαστική βελτίωση της πραγματικής οικονομίας.
Η χώρα πρέπει να εκμεταλλευθεί το ανοδικό ρεύμα πολύ πριν έρθει η ώρα της τυπικής λήξης του χρηματοδοτικού προγράμματος. Ο κ. Τσακαλώτος δεν έχει χρόνο για πέταμα· όλα πρέπει να έχουν κλείσει μέχρι τέλος Μαΐου. Θα προτιμούσε, λοιπόν, για τους τέσσερις επόμενους μήνες να υπάρχει ησυχία στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αυτοσυγκράτηση στην αντιπολίτευση και να μιλούν οι πράξεις αντί για τα πάντοτε έπεα πτερόεντα, που υπενθυμίζουν σε όλους μας τις φρικαλέες μεταπτώσεις του πρωθυπουργού. Ο,τι ακριβώς τρέμουν σπουδαίοι τραπεζικοί οίκοι που ήδη αναλαμβάνουν ρίσκα προτείνοντας στους πελάτες τους να συμμετάσχουν σε επενδυτικά σχέδια μεσαίου ή μεγαλύτερου εύρους για τα οποία και οι ίδιες δεσμεύουν κεφάλαια. Στην ίδια κατεύθυνση, η συγκροτημένη επιχειρηματική κοινότητα σταυρώνει τα δάχτυλά της, ελπίζοντας ότι το «στοίχημα Τσίπρα» θα τους βγει όπως δείχνει ο δείκτης επιχειρηματικού κλίματος, που επέστρεψε τον Ιανουάριο στο υψηλό σημείο όπου βρισκόταν στις αρχές του καλοκαιριού 2014, ενώ παραλλήλως βελτιώνεται και ο δείκτης επιχειρηματικού κλίματος. Αν μάλιστα, όπως ακούγεται, ξεμπλοκάρει οριστικά το έργο του Ελληνικού, επιβεβαιωθεί η έλευση του κινεζικού τραπεζικού κολοσσού ICBC, επεκταθούν πολύτιμες διεθνείς συμπράξεις στον ξενοδοχειακό τομέα, κλείσει η μεταπώληση του Λιμένα Θεσσαλονίκης, επεκταθεί επί εικοσαετία η σύμβαση για το «Ελ. Βενιζέλος», ενισχύσει τους ρυθμούς της και στα 14 αεροδρόμια η Fraport και από κοντά πωληθεί ένα ακόμη «πακέτο ΟΤΕ», τότε το κλίμα μπορεί να αλλάξει άρδην και η ανάπτυξη να αποκτήσει αξιοπρεπέστερους ρυθμούς. Αυτά είναι που θα επηρεάσουν θετικά τις ζωές των πολιτών και όχι οι επικίνδυνες ακροβασίες με τα «εθνικά».
Αποδείχτηκε όμως, και σε αυτό το θέμα, ότι ο Τσίπρας έκανε λάθος όταν προτίμησε να χειριστεί το Σκοπιανό με σκοπό να πλήξει τον Μητσοτάκη όταν μπορούσε να κάνει το θέμα ένα δυνατό ατού για την επιστροφή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Ο αγαπητός Γιουκλίντ –όπως τον φωνάζουν οι Ευρωπαίοι– θα μείνει με το όνειρο του φύλακα της σίκαλης όπου τα παιδία (του Μαξίμου) παίζουν χωρίς να κατανοούν τον κίνδυνο να φτάσουν (και πάλι) στην άκρη του γκρεμού.