ΔΡΙΒΑΣ ΓΙΑ ΤΣΑΡΟΥΧΗ: (Από κριτική του Αναστάσιου Δρίβα.) « […] Το έργο που μας έδειξε [στην έκθεσή του ο Τσαρούχης] είναι επιλογή από την εργασία του που έφτιαξε τα τελευταία δέκα χρόνια. Προτού ακόμη πάει στη Σχολή των Καλών Τεχνών, προτού ακόμη μαθητεύσει στο εργαστήριο του φωτισμένου κι εξαιρετικού διδασκάλου Παρθένη, υπήρξε καλλιτέχνης προχωρημένος. Είχε ενστίκτως τοποθετηθεί σε έννοιες που άλλοι σοφώτεροι και μεγαλύτεροί του ύστερα από τόση μόρφωση ζητούσαν να επανεύρουν επιμόνως. […] Τι άλλο μπορεί να είναι ένα κομμάτι τέχνης, όταν αυτό, δηλαδή τα “μέσα” του, τα υλικά που το συγκροτούνε, απέκτησαν την αίγλη της “έκφρασης” κι απέβαλαν τη στατικότητα της ύλης! Επίσης, το “Παλιά Αθήνα, σπίτι οδός Αρείου Πάγου”, 1929. [Φωτογραφία.] […]. Ο καλλιτέχνης αυτός συγκινεί. Συγκινεί ως ζωγράφος. Εχει το προτέρημα να είναι ζωγράφος. Αύριο μπορεί να σταματήσει: να είναι ζωγράφος και να μη ζωγραφίζει. Και είναι ζωγράφος επειδή αισθάνεται το χρώμα, τον χρωματικό τόνο, μεταφράζοντάς το σε ρυθμό τέχνης. […] Η στυλιστική του σχεδίου του, η γλώσσα του η εκφραστική, έχει φωνές από τα σχήματα της λαϊκής μας τέχνης που ξέρουμε ως κόσμημα, ως κέντημα […]. Το παλαιικό, το αρχέγονο, το βιβλικό, είναι οι “τύποι” που σφραγίσανε την εργασία του, που πλουτίσανε την ευαισθησία του. Που ξυπνήσανε και μορφώσανε τη συνείδησή του. […].»
80 χρoνια πριν… 7-II-1938
1' 2" χρόνος ανάγνωσης
