Το Μακεδονικό ήταν ευκαιρία. Μια ευκαιρία για τον Τσίπρα να ολοκληρώσει τη μεταμόρφωσή του. Εχοντας για πρώτη φορά απέναντί του το αντισυστημικό πεζοδρόμιο, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να προβάλει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ένα νέο προφίλ: το προφίλ του ψύχραιμου, «σοσιαλδημοκρατισθέντος» πολιτικού, που έχει κόψει τον λώρο με τον λαϊκισμό και κυβερνά χωρίς τους ακτιβισμούς και το πάθος της άγουρης περιόδου του.
Αυτά έλεγαν (πάλι) κάποιοι κεντρώοι που είχαν κάπως αποσταθεροποιηθεί από τις εικόνες του Συντάγματος. Είχαν τρομάξει τόσο, ώστε να ξεχάσουν για ποιον μιλούσαν. Ομως, μέσα στο πουκάμισο του πρωθυπουργού ο γνήσιος Τσίπρας είναι πάντα σε εγρήγορση. Και προτού περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες από το συλλαλητήριο έδειξε το πολιτικό του DNA. Δεν πήγε απέναντι στην πλατεία. Εκανε το αντίθετο. Δοκίμασε να την ανακτήσει. Δραπέτευσε από το Μακεδονικό βουτώντας –πού αλλού;– στα μυστικά του βάλτου.
Αν υπάρχει φαινότυπος που αποκρυσταλλώνει αυτό το DNA είναι ο Παύλος Πολάκης. Η αυτοενοχοποιητική ομολογία του ότι γνωρίζει τη δικογραφία και τους προστατευόμενους μάρτυρες, επί των οποίων θεμελιώνεται η κατασκευή της προανάκρισης, δεν είναι «λάθος».
Δεν είναι το ολίσθημα ενός θεσμικά αναλφάβητου υπουργού. Είναι ο τρόπος δράσης της κυβέρνησης.
Οπως, ας πούμε, τα απόρρητα του υπουργείου Εξωτερικών ήταν απόρρητα μόνο για την αντιπολίτευση, ενώ ο πρωθυπουργός μπορούσε να παίζει χαρτοπόλεμο στο Κοινοβούλιο με αποκόμματα τηλεγραφημάτων, έτσι και οι μάρτυρες: Η ανωνυμία τους πρέπει να προστατευτεί μόνο έναντι της αντιπολίτευσης. Οι μάρτυρες δεν χρειάζεται να προστατευτούν από τους προστάτες τους.
Το θεσμικό κόστος της τήξης των εξουσιών δεν είναι κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κριτική περί αλυσιδωτών εκτροπών θεωρείται από τη συριζαϊκή οπτική γωνιά ως εξεζητημένη δεοντολογία, απρόσιτη για το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Δεοντολογία που μοιάζει αμελητέο πολιτικό μέγεθος μπροστά στην ορμή των εκδικητικών ενστίκτων.
Αυτά τα ένστικτα εκπροσωπεί ο Πολάκης. Τους δίνει φωνή και ο πρωθυπουργός –όταν χωρίζει τους πολιτικούς σε πατριώτες, που δεν τα πήραν, και μιάσματα, που τα πήραν–, αλλά δεν τα διαφημίζει με την απαράμιλλη ωμότητα του υπουργού του.
Αν η κυβέρνηση δεν ήταν πολακική –αν ήταν καθωσπρέπει και άφηνε τη Δικαιοσύνη να ψάξει μόνη της και τη δικογραφία να μιλήσει από μόνη της– θα έκοβε τη ζωτική της φλέβα. Θα άφηνε το σκάνδαλο χωρίς σκανδαλοθηρία. Θα κινδύνευε έτσι να χάσει τη μόνη δεξαμενή από την οποία μπορεί να αντλεί ενέργεια: τη δεξαμενή του «αλήτες – προδότες – πολιτικοί».
Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδύνευσε να χάσει την πατέντα του συνθήματος. Οχι πια.