Το σύννεφο της τσίκνας απλώθηκε χθες γλυκά σχεδόν παντού πάνω από τη χώρα. Μαγαζάτορες, νοικοκυραίοι, γονείς, περαστικοί πλούσια την ευφράνθηκαν, από τις πρώτες μεσημεριανές ώρες. «Παράδοση» έγινε τα τελευταία χρόνια να τσικνίζουν τη γωνιά και τη γειτονιά τους όχι μόνο σπίτια, ταβερνεία, μαγειρεία, καφενεία, χασάπικα, εντός και στον δρόμο, καταστήματα, εργατικά κέντρα, δημαρχεία, αλλά και υπουργεία (βλ. πέρυσι, στη Γενική Γραμματεία Εμπορίου), κέντρα υγείας, νοσοκομεία, μουσεία (Εθνικό Αρχαιολογικό), σχολεία. Σε προαύλια, αίθρια, πίσω αυλές. Συχνά πριν από τη λήξη του ωραρίου. Από το Βόρειο Αιγαίο ώς τα Δωδεκάνησα και από την Κρήτη ώς τη Θεσσαλία. «Ολοι μαζί, μαθητές, δάσκαλοι, γονείς ενωμένοι τσίκνισαν, χόρεψαν και γλέντησαν με την ψυχή τους», γράφτηκε σε τοπική διαδικτυακή εφημερίδα. Αλλού, στη Μυτιλήνη, διαμάχη ξέσπασε ανάμεσα σε συλλόγους γονέων και στέλεχος της Εκπαίδευσης που ζήτησε από τους διδάσκοντες «να αποφύγουν ενέργειες και εκδηλώσεις που δεν συνάδουν με την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων». «Κάποια παιδιά δεν θα έχουν τη δυνατότητα να τσικνίσουν όταν το μεσημέρι επιστρέψουν στο σπίτι τους λόγω της κρίσης», είπαν γονείς. «Το κάθε σχολείο θα κάνει ό,τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει και το εθιμικό δίκαιο», επενέβη άλλος αρμόδιος.
Θα πει κανείς, δεν τεμάχισαν, ξάπλωσαν πάνω στις σχάρες, τσουρούφλισαν τα βόδια του Απόλλωνα, μόνο μερικά σουβλάκια, παϊδάκια, λουκάνικα, μπριζολάκια. Σε κάποιες περιπτώσεις, αλλού, και μερικά κοντοσούβλια, σπληνάντερα, μπιφτέκια, κοκορέτσια… Το έχει η μέρα. Είναι ωραία η σύναξη και η συνάθροιση του λαού, ένα είδος παρηγορίας, όχι μόνο για το πιρούνιασμα της γαρδούμπας, αλλά και για την αίσθηση του συνανήκειν, τον μερισμό των δεινών. Ετσι πραγματοποιήθηκε παντού η «θυσία» και υψώθηκε, όχι προς τους θεούς, αλλά μάλλον προς τις Αρχές, τους θεσμούς, τους πολιτικούς, πυκνή η κνίσα – τα ψημένα ζώα χρησίμευσαν για την τέρψη των θυόντων. Πρόκειται για μια συνήθεια που ενώ βιώνεται μέχρι κορεσμού δεν πλήττεται από τις ακρότητές της. Τσίκνισμα ακόμη και σε χώρους όπου αυτό δεν νοείται.
Μια βαθιά απολιτική πράξη που περιγράφει τη φυσιογνωμία ενός λαού: τα σχίζω τα μέτρα και τα πλαίσια. Και η Πολιτεία δείχνεται, όπως πάντα, ανοιχτοχέρα…