Αν ήταν άλλος, θα ήταν υπερβολή. Θα ήταν τραβηγμένο να το κάνουμε θέμα κάθε φορά που παίρνει άδεια. Ομως, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι απλώς ένας διαβόητος κρατούμενος. Ούτε η κανονικοποίηση των εξόδων του από τη φυλακή μπορεί αβασάνιστα να αντιμετωπιστεί ως σωφρονιστική ρουτίνα.
Η υπερβολική μιντιακή κάλυψη των λεπτομερειών της πρώτης του άδειας κατέτεινε, περιέργως, σε αυτό: Η παπαρατσοειδής μετάδοση των ιδιωτικών του στιγμών εκτός φυλακής κατέληξε να τον παρουσιάζει σαν απόμαχο σταρ του εγκλήματος, που, έχοντας χάσει την αιματηρή αίγλη της νεότητάς του, τρώει κεφτεδάκια με τους φίλους του σε μια ταβέρνα της γειτονιάς.
Δεν αξίζει ο κρατούμενος –ό,τι κι αν έχει κάνει, όποια ποινή κι αν έχει επωμιστεί– αυτή τη λήθη; Δεν είναι η μετάταξή του στη σφαίρα του τετριμμένου και του κεφτέ αντίστοιχη με την απομυθοποίηση των εγκλημάτων του; Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο.
Ούτε ο Κουφοντίνας διεκδίκησε τη λήθη ούτε ο κύκλος που εγκωμιάζει τις πράξεις για τις οποίες έχει καταδικαστεί έχει εκλείψει. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Ο ίδιος εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως σύμβολο. Και εκείνοι που δικαιολογούν αυτόν τον ιδεασμό έχουν αναθαρρήσει.
Οχι, η τρομοκρατία δεν έχει βρει νέα αποδοχή. Η πλειοψηφική της καταδίκη είναι πλέον ιστορικό κεκτημένο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας – απόδειξη ότι στην πρώτη άδεια του Κουφοντίνα η κλάκα της υποδοχής μετριόταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ωστόσο, κόντρα στη φορά της δημοκρατικής ωρίμασης, τα τελευταία τρία χρόνια η μικρή μειοψηφία που εξακολουθεί να πιστεύει στην «καλή» βία έχει αφεθεί να αναδιοργανωθεί.
Πρόκειται για αναδιοργάνωση που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού στους αυτονομημένους θυλάκους από τους οποίους η Πολιτεία έχει αποσυρθεί. Τώρα η αναδιοργανωμένη μειοψηφία εκτονώνεται σε «συμβολικούς» ακτιβισμούς. Εξαντλείται στην τελετουργική υπενθύμιση της ύπαρξής της, χωρίς να εξαπλώνεται εκτός της επικράτειας που de facto τής έχει αναγνωριστεί.
Μπορεί κάποιος χωρίς πολλή φαντασία να υποθέσει πως θα αλλάξει αυτή η συγκρατημένη δράση όταν αλλάξουν τα πολιτικά συμφραζόμενα.
Μπορεί κάποιος να προβλέψει τις ασύμμετρες επιπτώσεις –δυσανάλογες με το μέγεθος του φαινομένου– που θα είχε αυτή η δράση στην εικόνα μιας χώρας που προσπαθεί να διαφημίσει την επιστροφή της στην κανονικότητα.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον αδειούχο; Εχουν τη σχέση που επέλεξε και καλλιέργησε εκείνος. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο διπλωματικός αντίκτυπος ούτε η οδύνη των θυμάτων. Το πρόβλημα είναι η προπαγανδιστική κατάχρηση ενός ευεργετήματος επιείκειας για την επαναφόρτιση του εγκλήματος.