Είναι άθλιος ο χειρισμός και αυτής της υπόθεσης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Με ένα μείγμα έπαρσης, λογοδιάρροιας, άγνοιας των δικονομικών κανόνων, συν εκδικητικότητας για κάποιους πολιτικούς τους αντιπάλους θα τινάξουν στον αέρα μια μεγάλη υπόθεση, το υπαρκτό σκάνδαλο Novartis. Οπως γράφαμε χθες, συκοφαντώντας τα χλωρά υπάρχει ο κίνδυνος να σωθούν και τα ξερά.
Ομως για να πέσει λάσπη επί δικαίους και αδίκους δεν αρκεί η κακή προαίρεση των κυβερνώντων. Απαιτείται και ο ανεμιστήρας, που σε αυτή την υπόθεση δεν είναι άλλος από το θεσμικό πλαίσιο, δηλαδή τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Το πρόβλημα είναι πως το πολιτικό σύστημα έκανε τόσο ισχυρό τον κλοιό προστασίας του από τον δικαστικό έλεγχο, που τώρα αυτός ο κλοιός έσφιξε και το πνίγει.
Το άρθρο 86 του Συντάγματος προβλέπει ότι «αν στο πλαίσιο άλλης ανάκρισης, προανάκρισης, προκαταρκτικής εξέτασης ή διοικητικής εξέτασης προκύψουν στοιχεία, τα οποία σχετίζονται με τα πρόσωπα και τα αδικήματα της προηγούμενης παραγράφου, αυτά διαβιβάζονται αμελλητί στη Βουλή». Το «αμελλητί» κατά κυριολεξία σημαίνει χωρίς χρονοτριβή, και συνεπώς χωρίς άλλες προανακριτικές πράξεις που θα πιστοποιήσουν το βάσιμο των ισχυρισμών ενός μάρτυρα. Μόλις κάποιος δικαστικός συναντήσει το όνομα κάποιου υπουργού πρέπει να στείλει αμέσως τη δικογραφία στη Βουλή, διότι αλλιώς μπορεί να κινδυνεύσει με πειθαρχική δίωξη. Το 2009, για παράδειγμα, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης της Ν.Δ. απείλησε με πειθαρχική δίωξη τον ανακριτή του πρώην υπουργού Ναυτιλίας κ. Αριστοτέλη Παυλίδη, διότι δεν έστειλε τη δικογραφία αμελλητί στη Βουλή και προέβη σε προανακριτικές πράξεις.
«Η αποδυνάμωση αυτή της δικαστικής εξουσίας, με αντίστοιχη μετάθεση αρμοδιοτήτων στη Βουλή, ενισχύθηκε στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 όταν προβλέφθηκε ότι ούτε καν προκαταρκτική εξέταση για υπουργούς επιτρέπεται στις δικαστικές αρχές», σημείωνε ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κ. Μιχάλης Σταθόπουλος («Βήμα» 10.5.2009). Συνεπώς, ακόμη και η πιθανολόγηση ενός μάρτυρα για αξιόποινες πράξεις ενός υπουργού πρέπει να εξεταστεί από τη Βουλή. Από τη στιγμή που μια δικογραφία φτάσει στην εθνική αντιπροσωπεία η ανάκριση χάνει de facto τη μυστικότητά της και αρχίζουν τα πρωτοσέλιδα της λάσπης.
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ψηφίστηκε για την προστασία του πολιτικού κόσμου. Τελικώς κατάφερε να προστατεύσει κάποιους πολιτικούς, αλλά χαντακώνει τον πολιτικό κόσμο εν γένει. Πρέπει να υπάρχει μια αυξημένη προστασία των υπουργών, για να μην ξημεροβραδιάζονται στην Ευελπίδων, λόγω της υπαρκτής δικομανίας των Ελλήνων, αλλά αυτή πρέπει να θεσμοθετηθεί με λογισμό και γνώση. Οχι σαν την αναθεώρηση του 2001 που έκτοτε αναθεωρείται διαρκώς και πάντα τη βρίσκουμε μπροστά μας…