Ο κανόνας και η λογική επιβάλλουν να ξεκινάς με κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θα τραβήξει –και ίσως κρατήσει– την προσοχή του αναγνώστη. Αγνοώ και τα δύο σήμερα, αλλά τι να κάνω που έχουμε εξελίξεις στο Μακεδονικό!
Από την περασμένη Κυριακή (του συλλαλητηρίου, κατά σύμπτωση) η Αθήνα έχει εμφανώς σκληρύνει τη γραμμή της στη διαπραγμάτευση, με αιχμή τον επεκτατισμό της ΠΓΔΜ, που εκφράζεται μέσα από συνταγματικές διατάξεις. Ο τόνος του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν αναφέρεται δημοσίως στο εν λόγω ζήτημα, είναι μια ασφαλής ένδειξη της γραμμής που προβάλλει διεθνώς η Αθήνα. Την ίδια ώρα, στα Σκόπια, κουκουρούκου! «Δεν χρειάζεται αλλαγή στο σύνταγμά μας», λέει ο Ζάεφ – είναι ένας εύσχημος τρόπος για να πει ότι δεν μπορεί. Συγχρόνως, όμως, η κυβέρνησή τους διοχετεύει στον Τύπο τους σενάρια αναζήτησης μεσολαβητή «βαρέων βαρών», καλλιεργώντας εμμέσως την ελπίδα της προόδου στη διαπραγμάτευση. Ολα αυτά, δε, συμβαίνουν ενόψει της μετάβασης του Κοτζιά στα Σκόπια, την επομένη εβδομάδα, για απευθείας συνομιλίες με τον ομόλογό του, Ντιμιτρόφ.
Θα μου πείτε και ποιος νοιάζεται για όλα αυτά τώρα, όταν το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από έγγραφα της δικογραφίας. Ποια Σκόπια και ποια διαπραγμάτευση… Ακριβώς! Σκεφθείτε μόνο πόσο μακρινό φαίνεται το συλλαλητήριο της Κυριακής. Το γεγονός ότι η υπόθεση Novartis, τόσο για την ουσία της όσο και για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, έχει επισκιάσει το Μακεδονικό δημιουργεί έναν ευνοϊκό παράγοντα για τη λύση του: η κοινή γνώμη είναι απορροφημένη στο Κολοσσαίο, συνεπώς διευκολύνεται η κυβέρνηση, αν έχει τη γενναιότητα, να το λύσει. (Βεβαίως, η σχετική αδιαφορία της κοινής γνώμης είναι μόνον ένας παράγων· υπάρχουν και άλλοι, σημαντικότεροι.) Θεωρητικά, τουλάχιστον, η βόμβα της Novartis δίνει ευχέρεια κινήσεων στην Αθήνα.
Για να αξιοποιήσει η κυβέρνηση αυτή τη δυνατότητα, θα πρέπει όμως να έχει εθνική στόχευση, να διαπνέεται από πνεύμα ανάλογο εκείνου των Φιλελευθέρων επί Βενιζέλου. Ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του αποβλέπουν στο στενά κομματικό και προσωπικό όφελος και δεν θα διακινδυνεύσουν. Η κυβέρνηση τρόμαξε με το συλλαλητήριο. (Το υπονοεί το γεγονός ότι η τελευταία κατάθεση του ενός εκ των προστατευομένων μαρτύρων δόθηκε την ημέρα του συλλαλητηρίου – για φαντάσου! Το δείχνει η σπουδή του κυβερνητικού εκπροσώπου την επομένη να ρωτήσει αυτοπροσώπως τι γίνεται.) Η Novartis το έβγαλε από τη μέση. Ο Τσίπρας είναι αδίστακτος με τους αντιπάλους του (το είδαμε με τη Novartis), δεν ρισκάρει όμως με τον εαυτό του.
Ανέφερα προηγουμένως εν παρόδω τους Φιλελευθέρους του Βενιζέλου (διαρκεί, βλέπετε, η επίδραση του νέου βιβλίου του Μαυρογορδάτου…). Στο πλαίσιο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ειρωνεία πόσο θυμίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το Λαϊκό Κόμμα του Τσαλδάρη. Οπως και εκείνοι, έτσι και αυτοί τώρα υπερασπίζονται ως «κανονικότητα» τους θεσιθήρες του Δημοσίου και τα πάσης φύσεως κεκτημένα συμφέροντα. Οπως και εκείνοι, έτσι και αυτοί βλέπουν το μέλλον ως μια επιστροφή στο παρελθόν. Η ειρωνεία αποκτά μεγαλύτερο βάθος, όταν σκέπτεται κανείς ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. είναι απόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου – αλλά εδώ σταματώ…
Απαγορεύσεις
Από τον καιρό της στρατιωτικής θητείας θυμάμαι εκείνες τις ηλίθιες πινακίδες, που τις συναντούσες πλησιάζοντας στρατιωτικούς χώρους και προειδοποιούσαν ότι απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών. Τελείως περιττές στην εποχή των δορυφόρων, γι’ αυτό και ηλίθιες. Δεν ήταν τυχαίο ότι η απεικόνιση της φωτογραφικής κάμερας στην πινακίδα ήταν από μοντέλο της δεκαετίας του 1950. Σίγουρα θα υπάρχουν ακόμη να σκουριάζουν στις θέσεις τους, δεν αμφιβάλλω. Απλώς, εξαιτίας της κρίσης, φαντάζομαι ότι τώρα πια δεν αντικαθίστανται όταν σαπίζουν και τις ρίχνει ο αέρας. Ισχύει, εν προκειμένω, ότι και με τη «Μακεδονία»: Ας τους αναγνωρίσουν όλοι οι άλλοι, εμείς ποτέ· ας υπάρχουν οι δορυφόροι (τους οποίους δεν μπορούμε να καταρρίψουμε, όπως είχε πει κάποτε ιστορική μορφή του ΠΑΣΟΚ…), εμείς απαγορεύουμε τις φωτογραφίες. Απαγορεύουμε κάτι για το οποίο ουδείς ενδιαφέρεται, οπότε…
Το ίδιο πνεύμα θρησκευτικής προσκόλλησης στο παρελθόν, επειδή μας βολεύει, διακρίνεται και στο περιστατικό με τον Δ. Λιντζέρη στη Βουλή. Οι υπάλληλοι, ακολουθώντας τον κανονισμό, δεν του επέτρεψαν να φωτογραφίσει, με το κινητό του, τις σελίδες της δικογραφίας που τον αφορούν. Του επέτρεψαν, ωστόσο, να κρατήσει σημειώσεις! Οχι στον «τεχνοφασισμό», ναι στη χειρωνακτική εργασία. Η απαγόρευση φωτογράφισης καθυστερεί τη διαδικασία, επομένως δημιουργεί ουρά αναμονής, δηλαδή εντέλει δικαιολογεί την ύπαρξη της δημοσιοϋπαλληλίας.
ΥΓ. Πολύ χαριτωμένο ότι, την ίδια ώρα, το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από σελίδες της δικογραφίας. Ολες φωτογραφημένες από κινητό τηλέφωνο…
Θέμα μετρικής
Ετυχε να παρακολουθήσω εμβριθή συζήτηση μεταξύ ειδικών σχετικά με την προέλευση της Τσικνοπέμπτης. Δεν τόλμησα να παρέμβω, από σεβασμό στη γνώση τους. Παίρνω το θάρρος όμως να το πω τώρα, ότι δεν είναι σπουδαίο μυστήριο γιατί η Τσικνοπέμπτη είναι την Πέμπτη και όχι άλλη μέρα. Είναι θέμα μέτρου: τσίκνο-Πέμπτη! Τροχαίος με τροχαίο. Θα μπορούσε, για τον ίδιο λόγο, να ήταν και τσίκνο-Τρίτη. Αντε το πολύ τσίκνο-Σάββατο, που είναι τροχαίος με δάκτυλο. Ολα τα άλλα αποκλείονται ως κακόηχα…