Η αμφιλεγόμενη υπόθεση της Novartis αποδείχθηκε τελικά αρκετή, ώστε το ενδιαφέρον των περισσότερων από τα παραδοσιακά μαζικά μίντια αλλά και τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα να εκτραπεί από τις διαπραγματεύσεις για το Σκοπιανό και να στραφεί ξανά στη, μάλλον γνώριμη, σκανδαλολογική αρένα. Περίπου όπως οι λαγοί, οι οποίοι ακινητοποιούνται όταν κοιτάξουν κατάματα το φως ενός προβολέα και γίνονται εύκολη λεία των κυνηγών, κάπως οι «παροικούντες εν Ιερουσαλήμ» άγονται και φέρονται από τη μια πλευρά του επικοινωνιακού ορίζοντα στην άλλη. Η εποχή που τα παραδοσιακά ΜΜΕ έθεταν με βαριά και συχνά νωχελικά βήματα τη δημόσια ατζέντα έχει παρέλθει. Στην εποχή των σόσιαλ μίντια, στον αστερισμό του χρυσόψαρου, η ατζέντα είναι προσωρινή, οι αντιδράσεις που την ακολουθούν πρέπει να συμβαίνουν σε δευτερόλεπτα, το πολύ λεπτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει σε αυτό το πεδίο αρκετά άνετα, αλλά και η αντιπολίτευση μαζεύει εμπειρία και «γράφει χιλιόμετρα», ευρισκόμενη εκτός του εξουσιαστικού νυμφώνος. Πριν από το Μακεδονικό και τη Novartis, το ίδιο άχαρο έργο παιζόταν με αφορμή τις «αξιολογήσεις-θρίλερ» κ.ο.κ.
Ο συγκεκριμένος κατακερματισμός δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Ωστόσο, εκείνο που είναι ελληνικότατο είναι ότι αυτή η επιφανειακή ατζέντα δεν συνοδεύεται από καμία στρατηγική επιλογή. Δεν πρόκειται για επικοινωνιακή τακτική, η οποία λειτουργεί ως επικάλυμμα μιας στρατηγικής σε δεύτερο, μεταγενέστερο χρόνο. Αυτή η κατάσταση εξηγεί, εν μέρει, για ποιο λόγο τα λεγόμενα εθνικά θέματα, συνδεδεμένα απολύτως με το ένστικτο και το θυμικό των πολιτών, παραμένουν δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα. Είναι κάτι σαν τελευταία «γραμμή άμυνας» για τους περισσότερους Ελληνες. Οσο συμβαίνουν όλα αυτά στην αρένα του εσωτερικού, στην ευρύτερη περιοχή εκτυλίσσονται –αργά αλλά σταθερά– γεγονότα τα οποία η Ελλάδα παρακολουθεί μόνο κατ’ όνομα. Το μόνο που ενδιαφέρει τις πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό είναι η απαξίωση οποιασδήποτε θέσης των αντιπάλων τους, με μοναδικό στόχο την πόλωση ενόψει των εκλογών, όποτε και αν αυτές γίνουν. Αν κάποια θέση, άποψη ή πρόταση είναι τεκμηριωμένη και εντάσσεται σε μια λογική συνέχειας του κράτους, αυτό είναι αδιάφορο. Η μόνη σταθερή αξία είναι τελικά ο λαϊκισμός και η απαξίωση. Είναι απορίας άξιο. Για πόσο καιρό ακόμα μπορεί να αντέξει –έστω και σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση– το θεσμικό οικοδόμημα της χώρας;