Μπουλμέτης: «Θα πήγαινα σε ένα συλλαλητήριο για την καθημερινότητα»

Μπουλμέτης: «Θα πήγαινα σε ένα συλλαλητήριο για την καθημερινότητα»

3' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μια συνάντηση με τον σκηνοθέτη Τάσο Μπουλμέτη θα μπορούσε να έχει ως τίτλο: «Η Πόλη μέσα του». Η Κωνσταντινούπολη, η πόλη όπου γεννήθηκε και από την οποία εκδιώχθηκε το 1964, έχει σημαδέψει τον ίδιο και την παρουσία του στον κινηματογράφο. Με την εξαίρεση της «Βιοτεχνίας ονείρων» του 1990, η «Πολίτικη κουζίνα» του 2003, ο «Νοτιάς» και, πλέον, το «1968», τα έργα του… αναδίδουν μυρωδιές «Πόλης».

«Μέχρι να κάνω την “Πολίτικη κουζίνα” σχεδόν έκρυβα ότι είμαι Κωνσταντινουπολίτης. Επρόκειτο για ένα αίσθημα κατωτερότητας που, όπως κατάλαβα, το είχαν και πολλοί Πολίτες. Δεν είχαν αισθανθεί ότι έχουν μια οντότητα στην ελληνική κοινωνία. Οταν πήγα το 1994, πρώτη φορά μετά 30 χρόνια, στην Κωνσταντινούπολη, μου βγήκε η ιδέα για την “Πολίτικη κουζίνα” και όταν πλέον, 10 χρόνια αργότερα, έγινε η ταινία νομίζω ότι οι Πολίτες αισθανθήκαμε ότι είμαστε μια ομάδα που έχει ιστορία, μια ιστορία την οποία οι περισσότεροι τη βίωναν ατομικά».

Από την κουζίνα του διαμερίσματός του κοντά στο Χαλάνδρι, με τη μηχανή να αλέθει καφέ και το άρωμά του, σαν μια παραλλαγή των μπαχαριών της «Πολίτικης κουζίνας», να γεμίζει τον χώρο, ο Μπουλμέτης περιγράφει την Πόλη μέσα του: «Αισθάνομαι δύο πράγματα αντιφατικά. Στην Ελλάδα αισθανόμουν πάντα ξένο σώμα και, ταυτόχρονα, αισθανόμουν άνθρωπος του πλανήτη, υπό την έννοια του “όπου γης και πατρίς”. Οταν, όμως, πάω στην Κωνσταντινούπολη, τα ακούσματα, οι μυρωδιές, οι φωνές… Νιώθω ότι η Πόλη είναι η πατρίδα μου».

Στο ερώτημα, ωστόσο, εάν θεωρεί ότι και οι Ελληνες είναι «πολίτες του πλανήτη», η συζήτηση απότομα σκληραίνει. «Οι Ελλαδίτες δεν ξέρω. Οι Ρωμιοί είναι… Αν είμαστε περιχαρακωμένοι ως κοινωνία, είναι και αυτό απότοκο του κομματικού μας συστήματος» λέει, εξηγώντας πως «αυτή τη στάση την έχει κληρονομήσει η ελληνική κοινωνία από την Αριστερά, η οποία όντως αδικήθηκε. Το αφήγημα του ηττημένου το πήρε το ΠΑΣΟΚ και το πέρασε σε όλη τη διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, και όλοι –ακόμη και οι δεξιοί– αισθάνονται πλέον κυνηγημένοι. Από τους Ευρωπαίους, από τους Αμερικανούς, τους φταίει ο ένας, τους φταίει ο άλλος. Κανείς δεν φταίει, ο κακός τους ο καιρός τούς φταίει…».

Ερωτώ για το συλλαλητήριο. «Hταν μια εύκολη λύση. Πολύ εύκολα ο κόσμος λέει “η Μακεδονία είναι ελληνική”. Πολύ εύκολα αποφασίζουμε να πολεμήσουμε για κάτι που δεν είναι δυσάρεστο, για κάτι που βγάζει εθνικιστικό τσαμπουκά». Ο ίδιος δηλώνει ότι θα συμμετείχε σε οποιοδήποτε συλλαλητήριο είχε να κάνει με την καθημερινότητα: «Γιατί δεν πας, ρε φίλε, να διαμαρτυρηθείς γιατί έχουν φύγει έξω τόσες χιλιάδες άτομα; Γιατί η ποιότητα της ζωής σου, η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι σε φθίνουσα πορεία; Εκεί θα πήγαινα σαφώς. Σε αυτό τι να πάω να κάνω;».

Θεωρεί ότι η μοναδική επιλογή για τη χώρα είναι η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, «συμβιβαστική αλλά και λυτρωτική ταυτόχρονα». «Ακόμη και στο Σκοπιανό, θα έπρεπε να υπάρξει μιας μορφής ομοφωνία, να εκφράζει όλους ή τους περισσότερους Ελληνες, να υπάρξει ένας έντιμος συμβιβασμός, να τελειώνουμε». Ναι, αλλά πρόκειται για θέματα που έχουν πολιτικό κόστος, αντιτείνω, η κοινή γνώμη δεν αποδέχεται ένα συμβιβασμό. «Η κοινή γνώμη είναι ο μέσος όρος, το καλύτερο και το χειρότερο διά του τόσο… Οι ηγέτες πρέπει να παίρνουν αποφάσεις ακόμη και κόντρα στην πλειοψηφία, γιατί εκτιμούν και βλέπουν πέντε βήματα παραπάνω. Αυτό σημαίνει ηγέτης».

Καθώς το «1968», ένας δεξιοτεχνικός συνδυασμός ντοκουμέντου και μυθοπλασίας, συνεχίζει την πορεία του στις αίθουσες, ο δηλωμένος ΑΕΚτζής Τάσος Μπουλμέτης επιμένει ότι δεν είναι μια ταινία που αφορά μόνον την ΑΕΚ. «Η ΑΕΚ ήταν η αφορμή, ένα εργαλείο για να υπάρξει μια στιγμή ανάτασης στην Ελλάδα εκείνη τη σκοτεινή περίοδο. Σε μια Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο πάρα πολύ αναταραγμένη καθώς ήταν πολύ πρόσφατος ο Εμφύλιος, το “114” και οι Λαμπράκηδες ήταν 4-5 χρόνια πριν και η χώρα βρισκόταν ήδη ένα χρόνο στον γύψο της χούντας, έρχεται μια ελληνική ομάδα, η οποία έχει υποδομές, και κατακτά ένα κύπελλο.

Είναι αυτή η πρώτη διάκριση ελληνικού συλλόγου από καταβολής ελληνικού κράτους και μια στιγμή που ενώνει. Προφανώς το χουντικό καθεστώς –λέγονται αυτά μέσα στην ταινία– έσπευσε να εκμεταλλευτεί αυτήν τη νίκη ή την όποια νίκη. Ακόμη και πριν κερδίσουν».

Ο Τ. Μπουλμέτης

• Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1957.

• Σπούδασε Φυσική στο Παν. Αθηνών και σκηνοθεσία στο UCLA.

• Εχει μακρά διαδρομή στον χώρο της τηλεοπτικής διαφήμισης, από την οποία, όπως λέει, έμαθε την οικονομία της αφήγησης.

• Η πρόταση για το «1968» ήρθε από τον πρόεδρο της ΚΑΕ ΑΕΚ Μ. Αγγελόπουλο και, μάλλον, βάζει τέλος στις βιωματικού χαρακτήρα ταινίες του σκηνοθέτη: «Πλέον δεν έχω άλλοθι, καρφί δεν μου καίγεται τι ταινία θα κάνω, αρκεί να έχω ιδέες και να τις γυρίζω».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή